Υπάρχουν άνθρωποι έξυπνοι, διαβασμένοι και καλών προθέσεων που αντιδρούν ανώριμα και επιπόλαια στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όχι μόνον αδυνατώντας να βάλουν τη σύγκρουση σε κόντεξτ, αλλά και υιοθετώντας τις πιο επιφανειακές προπαγανδιστικές ερμηνείες και επιχειρήματα των δύο πλευρών. Ξεχνούν ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια και ότι υπόκεινται σε έναν προπαγανδιστικό πόλεμο, κανονικότατο, σχεδόν ανυποψίαστοι.
Οι όψεις...
Κάποιοι πιστεύουν ακράδαντα ότι η Ρωσία του εθνικιστικού παροξυσμού επιτέθηκε στην Ουκρανία για να την αποναζιστικοποιήσει, δηλαδή να ξηλώσει τους ναζί του Αζόφ και την επιρροή τους στη χώρα. Και ότι η χώρα που τσάκισε τον ναζισμό πριν από 75 χρόνια είναι έτοιμη να λυτρώσει και πάλι τον κόσμο. Πλην όμως, εκείνη η χώρα ήταν η ΕΣΣΔ, δηλαδή όχι μόνον η Ρωσία αλλά και η Ουκρανία και η Λευκορωσία κ.λπ. Η σημερινή Ρωσία δεν έχει καμία σχέση με την ΕΣΣΔ, είναι μια καπιταλιστική, υπερσυντηρητική, ιμπεριαλιστική δύναμη, με ατζέντα που αφορά μόνον την ίδια και όχι ένα ιδεατό παγκόσμιο προοδευτικό στρατόπεδο και που επιδιώκει να ανασυστήσει τη σφαίρα επιρροής της. Και το επιδιώκει μέσω ενός αναθεωρητισμού απολύτως προβλεπόμενου. Κρίνει ότι έχει ανακτήσει τη δύναμη να το πράξει, έχοντας δαπανήσει μια δεκαετία και μερικές εκατοντάδες δισ. σε υπερεξοπλισμούς.
Κάποιοι από την άλλη μπάντα πιστεύουν ότι η δυτική πανστρατιά εναντίον της Ρωσίας έχει ηθικά στέρεες, ειλικρινείς και αγαθές προθέσεις και ότι εκπροσωπεί το στρατόπεδο της Δημοκρατίας. Ότι η ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία και η προσκόλληση στις ΗΠΑ και η αγορά αμερικανικών όπλων είναι δευτερεύουσες και παρεμπίπτουσες παράμετροι, που δεν αίρουν τις κατ’ αρχήν αγαθές προθέσεις των ΗΠΑ. Πιστεύουν επίσης, και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο σφάλμα τους, ότι η αφήγηση που προκρίνουμε στη Δύση ενσωματώνει και τον υπόλοιπο κόσμο και δεν τον εξαγριώνει ως υποκρισία και πούρος και ακατέργαστος οριενταλισμός. Κάποιοι επίσης πιστεύουν ότι η Ουκρανία, η Πολωνία, η Ουγγαρία είναι οάσεις δημοκρατίας που απειλούνται από τον ρωσικό αυταρχισμό και μεγαλοϊδεατισμό, ενώ είναι το ίδιο και το αυτό σε μικρότερη κλίμακα
Σε αυτό το πλαίσιο, έχει επιβληθεί στις χώρες της Δύσης ένας νέος μακαρθισμός, που δαιμονοποιεί τον ίδιο τον δημόσιο διάλογο. Επιτρέπει μόνον την άκριτη και απροϋπόθετη στήριξη, όχι μόνον στην Ουκρανία που δέχθηκε εισβολή, αλλά και στον νέο Ψυχρό Πόλεμο που ξεκίνησε με ευδιάκριτα στοιχεία τού κατά Χάντινγκτον Πολέμου των Πολιτισμών, με την ίδια άνεση που στη Ρωσία κυριαρχούν ιδεολογικά τα φληναφήματα του Ντούγκιν και άλλων του ιδίου φυράματος.
...και το νόμισμα
Έχουμε καταλήξει με τον τρόπο αυτό σε μια εφηβικού και χουλιγκάνικου τύπου μανιχαϊκή και στατική εξέταση της πραγματικότητας. Είναι σαν να αποδίδουμε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον Γκαβρίλο Πριντσιπ ή να αποσυνδέουμε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Χίτλερ από τους όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών. Σαν να δεχόμαστε ότι η εισβολή στο Ιράκ έγινε λόγω των όπλων μαζικής καταστροφής που αποδείχθηκε ότι δεν διέθετε το Ιράκ ή ότι η πολιτική του Ισραήλ να καταπίνει τις παλαιστινιακές περιοχές είναι απλώς η άσκηση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα. Ή να θεωρούμε ότι η σημερινή εξέλιξη στην Ουκρανία είναι άσχετη με τη σύγκρουση που άρχισε το 2014 και όχι στις 24/2 τρέχοντος. Είναι το ίδιο ανοησίες, σε τελική ανάλυση, με το να πιστεύουμε ότι τα Μνημόνια στην Ελλάδα επιβλήθηκαν επειδή οι κουλουράδες δεν έκοβαν αποδείξεις.
Η Ελλάδα δεν συμμετέχει στον πόλεμο της Ουκρανίας, ούτε η ίδια ούτε οι υπερεθνικές ολοκληρώσεις, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, στις οποίες μετέχει. Παρ’ όλα αυτά, ο δημόσιος διάλογος, ακόμα και για το τι συνιστά το επιμέρους ελληνικό συμφέρον, απαγορεύεται. Όποιος διαφωνεί με την υπερέκθεση της Ελλάδας στη σύγκρουση κατηγορείται ως Πουτινιστής και όποιος διαφωνεί με το δικαίωμα της Ρωσίας να εισβάλλει και να καταλαμβάνει κομμάτια άλλων χωρών (ήδη από το 2014 με την Κριμαία) χαρακτηρίζεται παρκετέζα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Ανεξάρτητα από την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα, η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη, αταβιστικά, για μια βουτιά στο άθλιο πολιτικό παρελθόν της των εθνικώς σκεπτομένων και των μιασμάτων. Και να το επιδιώκει αυτό ο Μητσοτάκης πουλώντας ατλαντισμό και φόβο είναι αναμενόμενο, το να τσιμπάνε όμως προοδευτικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι μόνον δεινά προοιωνίζεται.
