Μια παράπλευρη απώλεια πολέμων σαν αυτόν που γίνεται τώρα στην Ουκρανία είναι αυτό που μπορούμε να προσδιορίσουμε με τον όρο «επιδημία ψυχροπολεμικής ηλιθιότητας».
Θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Το 2003 έγινε η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Η Ευρώπη αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτόν τον πόλεμο. Και τη μεγαλύτερη φασαρία την έκανε η Γαλλία.
Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, μάλιστα, ο ντε Βιλπέν, είχε τσαταλιάσει άσχημα τον Αμερικανό ομόλογό του Κόλιν Πάουελ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε μια τοποθέτηση εναντίον του πολέμου που έμεινε ιστορική.
Στην Αμερική λοιπόν, κάποια χαμπουργκεράδικα αποφάσισαν να μετονομάσουν τις τηγανιτές πατάτες, που εκεί αποκαλούνται french fries. Και να τις αναφέρουν στον κατάλογό τους ως freedom fries.
Διότι, τις στιγμές εκείνες, όσο πιο ηλίθια συμπεριφέρεσαι, τόσο πιο αδιάλλακτος θεωρείται ο πατριωτισμός σου.
Κάτι αντίστοιχο έκανε χθες η Μενδώνη. Έβγαλε μια απόφαση με την οποία ματαιώνεται κάθε συνεργασία με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς.
Μεταξύ άλλων ακυρώθηκε ένα γκαλά όπερας, καθώς και η μετάδοση της "Λίμνης των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκι από τα Μπολσόι, στο Μέγαρο Μουσικής.
Πραγματικά, κανείς δεν καταλαβαίνει τι της φταίνε της Μενδώνη ο Τσαϊκσόφσκι και τα Μπολσόι.
Αλλά δεν πειράζει. Έδειξε αποφασιστικότητα και ευαισθησία. Η υπουργός που θα μείνει στην Ιστορία για τα τσιμέντα στην Ακρόπολη, τον δανεισμό των αρχαιοτήτων για 50 χρόνια και το ότι εξαπατήθηκε από τον Λιγνάδη.
Ας χειροκροτήσουμε.
Γίνονται και αλλού αυτά. Η φιλαρμονική του Ζάγκρεμπ αφαίρεσε τον Τσαϊκόφσκι από το ρεπερτόριό της. Από εκεί εμπνεύστηκε προφανώς η Μενδώνη.
Και από διάφορους Ρώσους μαέστρους, που δουλεύουν στην Ευρώπη, ζητείται δήλωση μετανοίας και καταδίκης της χώρας τους, αλλιώς χάνουν τις δουλειές και τη θέση τους.
Έχουμε πόλεμο, παιδιά, φάτε freedom fries.
Έτσι, με διάφορες κινήσεις υψηλού συμβολισμού τύπου freedom fries, δημιουργείται ένα κλίμα πάνω στο οποίο δρομολογούνται πολύ πιο σοβαρά πράγματα.
Όπως η απαγόρευση της πρόσβασης του Russia Today και του Sputnik στην ευρωπαϊκή αγορά μέσων ενημέρωσης.
Πράγμα που σημαίνει ότι οι πολίτες της Ε.Ε. θα έχουν δικαίωμα μόνο σε μονόπλευρη πληροφόρηση. Και αυτό είναι τεράστια οπισθοδρόμηση.
Και είναι οπισθοδρόμηση γιατί δεν στρέφεται εναντίον του εχθρού. Στρέφεται εναντίον όσων θέλουν λιγότερη ψυχροπολεμική ηλιθιότητα και περισσότερη αποκλιμάκωση της έντασης.
Η εναντίον όσων έχουν σοβαρές επιφυλάξεις για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, για παράδειγμα.
Ή εναντίον όσων αμφιβάλλουν για την ανιδιοτέλεια και τις ευγενικές στοχεύσεις του ΝΑΤΟ.
Ή εναντίον όσων αναρωτιούνται τι είναι τα Τάγματα Αζόφ και γιατί ανεχόμαστε ένοπλους νεοναζί να πολεμάνε για τις δημοκρατικές αξίες.
Και όλα αυτά, ανεξαρτήτως τού πόσο καταδικαστέα είναι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Τέλος, υπάρχει και ένα κάπως παράπλευρο ζήτημα αυτής της ιστορίας.
Και αυτό είναι ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός που πιάνει τους ακροκεντρώους, κάθε φορά που ο δυτικός καπιταλισμός πέφτει να φάει κάποιον.
Είτε αυτός είναι η Γιουγκοσλαβία, είτε το Ιράκ, είτε το Αφγανιστάν, είτε η Ρωσία. Ενθουσιασμός.
Σοβαρευτείτε λίγο, παιδιά. Είναι κακό πράγμα ο πόλεμος.
Καταλαβαίνουμε, βέβαια, ότι η επίδειξη ισχύος από τους ισχυρούς σάς κάνει να νιώθετε υπεροχή απέναντι στους ιδεολογικούς σας αντιπάλους.
Και ότι πιστεύετε ακράδαντα στην πολιτισμική υπεροχή του δυτικού καπιταλισμού απέναντι σε διάφορους μαυριδερούς λαϊκιστές.
Αλλά αυτή η ψύχωση που σας διακατέχει είναι τόσο παλιά όσο και η αποικιοκρατία.
Και ο δυτικός καπιταλισμός έχει κάνει μαντάρα τον πλανήτη σε όλα τα επίπεδα.
Οπότε χαλαρώστε λίγο. Φάτε καμιά freedom fry.
