Δύο χρόνια και έξι μήνες από τη μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του 2019, το πολιτικό σκηνικό δείχνει να αλλάζει. Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η τελευταία σαφώς διεύρυνε την απόσταση από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για λόγους που λίγο - πολύ έχουν δημοσίως συζητηθεί και εξηγηθεί επαρκώς (περίοδος χάριτος, επιτυχημένη διαχείριση του πρώτου πανδημικού κύματος κ.λπ.).
Ορόσημο για την εκκίνηση της κυβερνητικής φθοράς ήταν αναμφίβολα η διαχείριση της πανδημίας από το καλοκαίρι του 2020 και έπειτα, οι καταστροφικές πυρκαγιές, καθώς και μια σειρά αλαζονικών συμπεριφορών και άστοχων επιλογών, τα οποία σωρευτικά εξανέμισαν τα κέρδη της πρώτης περιόδου. Ενδεικτικά, αυτή την περίοδο η εκλογική επιρροή της Ν.Δ. δεν ξεπερνάει το 32%, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η όποια πιθανή αρνητική επίδραση της ανεπαρκούς προετοιμασίας και χειρισμών κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας «Ελπίδα».
Για την κυβέρνηση, η επόμενη περίοδος έως και το καλοκαίρι θα είναι αναμφίβολα η δυσκολότερη κατά τη διάρκεια της θητείας της. Όχι κυρίαρχα λόγω της υγειονομικής διαχείρισης της πανδημίας -από την οποία ενδεχομένως οι όποιες φθορές έχουν ήδη αποτυπωθεί στην επιρροή της Ν.Δ.-, αλλά για δύο άλλους κατά βάση λόγους: Πρώτον, λόγω του καίριου πλήγματος που δέχτηκε η εικόνα της κυβέρνησης ως προς την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων και, δεύτερον, λόγω της οικονομίας, αφού το αποτύπωμα της πανδημικής κρίσης σε συνδυασμό με την τρέχουσα ενεργειακή κρίση πλήττει -και θα συνεχίσει, σύμφωνα με όλες τις σχετικές προβλέψεις, να πλήττει- σφοδρά τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Δεδομένων των παραπάνω, η πίεση προς την κυβέρνηση θα ενταθεί, αυξάνοντας πιθανότατα την κυβερνητική φθορά. Το μεγάλο πλέον στοίχημα για την κυβέρνηση είναι να βγει με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες στο ξέφωτο του καλοκαιριού.
Η δε πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε o ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον πρόεδρο του κόμματος Αλέξη Τσίπρα, στερεί πολιτικό οξυγόνο ζωτικής σημασίας από την κυβέρνηση, η οποία δύσκολα πλέον μπορεί να μετατοπίσει την ατζέντα σε θέματα ευνοϊκότερα προς αυτήν (π.χ. εθνικά θέματα, ασφάλεια). Και αυτή η στρατηγική μοιάζει με το πρώτο all-in από την πλευρά της αντιπολίτευσης έπειτα από δυο χρόνια και έξι μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ. Και αν το ποντάρισμα του κόμματος της Αριστεράς κερδηθεί, οι δύο πολιτικές δυνάμεις θα μπουν στην τελευταία στροφή του εκλογικού κύκλου με σαφώς πιο εξισορροπημένη αναλογία ισχύος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κάνει εντυπωσιακή ρελάνς, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης. Ωστόσο, σε περίπτωση που το ποντάρισμα δεν κερδηθεί, η Ν.Δ. αναμφίβολα θα έχει πλέον το απόλυτο πλεονέκτημα στον δρόμο προς τις επόμενες κάλπες.
Φυσικά ο άγνωστος Χ, που εξ όσων φαίνεται θα μας συντροφεύει το επόμενο διάστημα, είναι η επίδραση της αυξημένης επιρροής του Κινήματος Αλλαγής, η οποία φαίνεται πως σε πρώτη φάση επηρεάζει και τα δύο μεγάλα κόμματα, προκαλώντας ωστόσο συγκριτικά μεγαλύτερα προβλήματα στο κυβερνών κόμμα. Οι πρώτες αναλύσεις των χαρακτηριστικών της αύξησης της επιρροής του κόμματος τεκμηριώνουν επαρκώς τον ισχυρισμό: Το κόμμα του Κέντρου οφείλει την αύξηση των δυνάμεών του κυρίως σε μετακινήσεις ψηφοφόρων που στήριξαν κριτικά τη Ν.Δ. το 2019 και στη συσπείρωση των ψηφοφόρων του και δευτερευόντως σε ψηφοφόρους που προτίμησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Υπό αυτή την έννοια, η υπόθεση πως οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι για την κυβέρνηση δεν βασίζεται μόνο στο αρνητικό αποτύπωμα των δικών της επιλογών αλλά και στο παράθυρο ευκαιρίας για εκροές ψηφοφόρων της προς το αναγεννημένο Κίνημα Αλλαγής.
* Ο Άγγελος Σεριάτος είναι υπεύθυνος Πολιτικών Ερευνών της Prorata, υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης
