Τα “σπασμένα φράγματα” είναι ένα συνηθισμένο δημοσιογραφικό κλισέ που συχνά πολλοί χρησιμοποιούν εντελώς αβασάνιστα και δίχως να αναλογίζονται τη βαρύτητα της έκφρασης όταν αυτή αφορά ανθρώπινες ζωές. Εδώ και δύο χρόνια ο θάνατος σπάει το ένα φράγμα μετά το άλλο και στους τίτλους των ειδήσεων το μόνο που αλλάζει είναι ο αριθμητικός παράγοντας. Πρώτα σπάσαμε το φράγμα των 1.000 νεκρών, μετά των 5.000, αργότερα των 10 και των 15 χιλιάδων, εσχάτως σπάσαμε το φράγμα των 19 χιλιάδων νεκρών και πάμε ολοταχώς να σπάσουμε και το επόμενο φράγμα που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Και ας είναι αυτή η τελευταία αναπνοή για κάποιους.
Δυο χρόνια τώρα σπάμε φράγματα. Και αντί να μας πλημμυρίσουν η οργή και η αντίδραση, αντί να κάνουμε κάτι για να υψώσουμε τα δικά μας φράγματα στην επέλαση του θανάτου, εμείς παρακολουθούμε και καταγράφουμε τις ζημιές. Λες και έχουμε να κάνουμε με κάποιο φυσικό φαινόμενο, το οποίο είναι ανθρωπίνως αδύνατον να αντιμετωπιστεί. Όπως το καλοκαίρι που οι φλόγες έκαναν στάχτη τα όποια φράγματα και κάποιοι περίμεναν να φτάσει η φωτιά στη θάλασσα για να σβήσει. Έτσι και τώρα. Δίχως στέρεα αμυντικά φράγματα για την υγεία μας, απλώς μετράμε σπασμένα φράγματα αριθμών με την ελπίδα να μην συμπεριληφθούμε και εμείς στα συντρίμμια του επόμενου φράγματος που αναπόφευκτα θα σπάσει.
Και εκεί έγκειται και η μεγάλη μας ήττα. Στην αποδοχή του αναπόφευκτου και του μη αναστρέψιμου. Ήττα συλλογική που αφορά σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, σε συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους, που αφορά σε όσους δέχθηκαν ο θάνατος να γίνει αριθμητικό φράγμα, συνήθεια, αλλά κυρίως αποτέλεσμα ατομικής ευθύνης. Δεν φταίμε εμείς που δεν τους σώσαμε, φταίνε αυτοί που κόλλησαν και πέθαναν, είναι η άνωθεν εντολή. Και δυστυχώς με πολλούς εντολοδόχους...
