Στην πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕΑ ακούστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις που είχαν ως κέντρο τους τα εργασιακά, τα ζητήματα Παιδείας, τις κινητοποιήσεις, τα pushbacks, την αστυνομική αυθαιρεσία, τα δικαιώματα, τη διαχείριση της πανδημίας, την Άμυνα, τις εσωκομματικές διαφωνίες, τις οργανώσεις, την ανάρτηση του τάδε που έκανε ζημιά, τη διεύρυνση, την υπεράσπιση την ιδεολογικής καθαρότητας, τα ΜΜΕ κ.λπ.
Το πρόβλημα δεν είναι η πολυμέρεια ενός κόμματος όσο οι μονομέρειες ορισμένων. Διότι το ερώτημα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πάνω στις πολλές κομματικές και κινηματικές καταγωγές, στις διαφορετικές ιεραρχήσεις του πολιτικού και κοινωνικού προβλήματος, στις διαφορετικές γλώσσες, στη διαφορετική πολιτική παιδεία του καθενός. Το πρόβλημα είναι το ότι απολυτοποιεί ο καθένας ένα θέμα υποβαθμίζοντας όλα τα άλλα (ενίοτε θεωρώντας τα και ανταγωνιστικά της ιδιοφυΐας και της συνέπειάς του).
Συχνότατα έχουμε μονοθεματικές τοποθετήσεις. Και, επομένως, συχνά μονοδιάστατο βλέμμα και ερμηνευτική.
Το ασύνδετο, το άδετο είναι το πρόβλημα και όχι η πολυμέρεια του κόμματος, η οποία είναι πλούτος και εξαιρετική πρώτη ύλη για να κάνεις πολιτική. Αν κάποιος νιώθει ότι έξω από τη θεματική κατηγορία στην οποία θητεύει δεν υπάρχει, τότε γίνεται ακόμα πιο έγκλειστος. Στο τέλος γίνεται αντισυλλογικός, αφού θεωρεί την ιεράρχηση που φέρει, το θέμα που επιλέγει, ως μια μορφή απαραβίαστης και αμετάκλητης πυραμίδας. Όποιος δεν δέχεται αυτό (το δικό «του» θέμα, τον κλάδο, τη μικρή υποκοινότητα) είναι δεξιός ή αριστεριστής ή προδίδει τις «αρχές μας» (αυτό είναι το πιο θεολογικό απ' όλα).
Ας μην πω για τα προσωπικά. Άλλος πικραμένος με τον έτσι, άλλος «δεν με αξιοποιούν», «με κόψανε», άλλος θέλει να προωθήσει παρεάκια, άλλος αυτοαναφορικός, άλλος «Ιζνογκούντ» . Κουσούρια που υπάρχουν σε όλους τους χώρους, όχι μόνο τους κομματικούς και όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά τα πράγματα εκεί έξω ζητούν απαντήσεις. Ναι μεν η τεχνική να είσαι παρών σε κάθε σημείο κρίσης, κινητοποίησης κ.λπ. έχει τη σημασία της, αλλά με σχεδόν πέντε χρόνια κυβερνητικής θητείας πρέπει να απαντήσεις πια, όχι ως άγραφος ελπιδοφόρος, αλλά ως δοκιμασμένος, περπατημένος και κυρίως διδαγμένος.
Μου λένε ότι «δεν υπάρχει αντιπολίτευση». Ανοησίες, διότι δεν ακούγεσαι. Καταλαβαίνει κανείς ότι μιντιακά δεν είναι ευνοϊκό το τοπίο. Όμως εσύ θα κατέβεις στη βάση. Εσύ, όχι ως κομματικός εντεταλμένος, αλλά ως πρόσωπο, ως ευδιάκριτη προσωπικότητα μέσα στην κοινωνία. Όχι ιδιοτελώς για να τους κερδίσεις (τους πολίτες), αλλά ως ένας ενεργός κοινωνικά άνθρωπος, που περιμένει στη στάση, ψωνίζει στη γειτονιά, διδάσκει στο σχολείο, δουλεύει στην εταιρεία, πάει τα παιδιά στα αθλήματα, πάει για ένα τσίπουρο το Σάββατο (αν βγαίνει οικονομικά), πάει στη συνέλευση της πολυκατοικίας, στο συνεργείο για το χρέπι του κ.λπ. Ένας κοινωνικά ανοιχτός πολίτης μέσα στους πολίτες. Όχι ένας αγοραφοβικός που πρέπει να είναι με τους «ομοίους του» (όχι με τους συντρόφους του) για να νιώσει ασφάλεια και να λέει ή να ακούει τα ίδια ακριβώς πράγματα (σαν αντηχείο).
Η εσωστρέφεια δεν είναι στροφή προς τα μέσα, όπου απλώς δεν ακούς την κοινωνία, αλλά η κατασκευή μιας τρύπας μέσα στην οποία στο τέλος δεν ακούς ούτε τον εαυτό σου. Καλές είναι οι «ποσοστώσεις», αλλά κερδίζονται έξω, όχι στις διαπραγματεύσεις και στις τακτοποιήσεις. Κόμμα νέου «νέου τύπου». Αλλιώς ούτε την πλούσια κυβερνητική εμπειρία αξιοποιούμε (διορθώνοντας αλλά και επικυρώνοντας πλευρές της) ούτε την ιδεολογική πολυμέρεια μεταβάλλουμε σε πλεονέκτημα και το γεγονός ότι ούτε προκλητικός υπήρξες ούτε αμαρτωλός ούτε κανίβαλος δεν το πιστώνεσαι (μια πλευρά που αφορά τις συμπεριφορές και που ποτέ δεν αναφέρονται ή εκλογικεύονται και που εξηγούν γιατί άντεξες πέντε χρόνια).
Σε ζητάει η πραγματικότητα, κι εσύ είσαι αραχτός στην ανασφαλή φιλαρέσκειά σου.
