Είμαι στην Εύβοια, σε μια παραλιακή ταβέρνα, έχω παραγγείλει λευκό κρασί. Κάποια στιγμή έρχεται ο σερβιτόρος και μου σερβίρει ένα κίτρινο υγρό. Το δοκιμάζω κι αναρωτιέμαι. Αυτό δεν είναι κρασί, δεν είναι καν νερωμένο κρασί. Είναι κρασωμένο νερό...
Στη νότια Πελοπόννησο με μια ορειβατική κομπανία παραγγέλνω κόκορα κοκκινιστό, αλλά η ώρα περνάει, η ένταση της πείνας αυξάνεται εκθετικά κι ο σερβιτόρος είναι χαμένος. Κάποια στιγμή σηκώνομαι, τον αναζητώ, πέφτω πάνω του, τον ερωτώ: "Τον μαδήσατε τουλάχιστον;".
Κυκλάδες, "το δωμάτιο μας περιμένει" λέει ο αρχηγός του γκρουπ. Ο room - to - letζής έχει άλλη γνώμη: «Ελάτε σε μία ώρα»... Σε μία ώρα, λέει πάλι "ελάτε σε μία ώρα"... Την τρίτη φορά, που ματαξαναλέει "ελάτε σε μία ώρα", αναρωτιέμαι: "’Πεσαν τουλάχιστον τα μπετά;"
Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας που έχει μια «επίδοση» στον «ενεργητικό» τουρισμό μετρούμενη σε χιλιάδες ώρες ταξιδιωτικής εμπειρίας θα είναι σε θέση να αφηγηθεί ανάλογα περιστατικά. Αντίστοιχα περιστατικά από μια άλλη σκοπιά θα έχουν να αφηγηθούν και οι άνθρωποι του «παθητικού τουρισμού», οι άνθρωποι που εξυπηρετούν τουρίστες, μόνο που η επίφοβη από πλευράς ανταγωνισμού θέση τους τους κάνει να είναι διστακτικοί προκειμένου να προχωρήσουν σε αποκαλύψεις. Γι' αυτό γίνονται γνωστοί από επεισόδια που εμπεριέχουν "παρααστυνομική συμβολή".
Λόγου χάρη, πρόσφατα στη Μύκονο, όπου δύο Ιταλίδες έκλεβαν ασυστόλως ό,τι τους ήθελε προκύψει, μέχρι που ένα λάθος συναπάντημα είχε σαν κατάληξη την περικύκλωσή τους από ανθρώπους του προσωπικού και τη σύλληψή τους. Στην όλη αυτή εξέλιξη των "χαμένων" πρέπει να συνυπολογίζουμε αυτούς που δεν είναι ούτε ενεργητικοί ούτε παθητικοί φορείς, αλλά αποτελούν "τρίτο μέρος". Πρόκειται για καθηγητές, τεχνικούς, κατασκευαστές, νοσηλευτές κ.λπ. εγκατεστημένους στα νησιά για ορισμένο χρόνο, που υποχρεώνονται να πληρώνουν υπερβολικές τιμές για νοίκι, φαγητό, καφέδες. Οι άνθρωποι αυτοί αποφεύγουν να αγοράσουν οτιδήποτε έξω από το σπίτι!
Ο τουρισμός εμπεριέχει σε μεγαλύτερες δόσεις του "κανονικού" ένα στοιχείο λούμπεν κι αυτό το εκδηλώνει ανεξάρτητα από καταλόγους και ντιρεκτίβες για "υγιή" και «καθώς πρέπει» συμπεριφορά τού ξένου στοιχείου προς το εγχώριο και τούμπαλιν. Υπάρχουν χώρες όπου ανθεί η κλοπή ύστερα από φτύσιμο(!) του υποψηφίου θύματος, που οδηγεί σε μια προσωρινή ακύρωση των προστατευτικών του μηχανισμών! Ευτυχώς όμως, δεν φτάσαμε ως εκεί!
