Λάθη γίνονταν, γίνονται και σίγουρα θα ξαναγίνουν. Είτε αυτά οφείλονται σε αμέλεια είτε σε αδιαφορία είτε σε κακό προγραμματισμό είτε και σε έλλειψη χρημάτων. Εξάλλου και το 1992 είχαμε χάσει το χρυσό μετάλλιο του Πύρρου Δήμα, όπως και το 2012 είχαμε χάσει το χάλκινο μετάλλιο του Ηλιάδη στο τζούντο. Κατά καιρούς συμβαίνουν αυτά τα “λάθη” στην ΕΡΤ. Και όπως φέρεται να είπε και ένα κορυφαίο στέλεχος της δημόσιας τηλεόρασης, “δεν έγινε και τίποτα που χάσανε τις κωλοτούμπες του Πετρούνια”. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι ούτε τα λάθη ούτε και οι κωλοτούμπες ενός αθλητή.
Το πρόβλημα είναι να κρύβεσαι από τα λάθη σου και να το ρίχνεις εσύ, ο υπεύθυνος, στις κωλοτούμπες και στις φτηνές δικαιολογίες. Γιατί τι πιο απλό από το να πεις πως έγινε ένα λάθος, να ζητήσεις μια έντιμη συγγνώμη από τον αθλητή και το κοινό και να κλείσει το θέμα; Γιατί με τις φτηνές δικαιολογίες και τα ψέματα δεν προσβάλλεις απλώς τους τηλεθεατές σου αλλά κυρίως προσβάλλεις έναν αθλητή που εσύ η ίδια η ΕΡΤ τον έχεις κάνει σημαία και σύμβολο στα ολυμπιακά σου σποτ. Οπότε λίγη ντροπή απέναντί του δεν βλάπτει.
Αλλά η ντροπή τελικά είναι ένα άθλημα στο οποίο κάποιοι έχουν κοπεί ήδη από τα προκριματικά. Με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό Αθλητισμού, που η θητεία του έχει σημαδευτεί από τα πενιχρά έως ανύπαρκτα κονδύλια για την προετοιμασία των αθλητών -οι οποίοι στηρίζονται πλέον μονάχα στους χορηγούς τους- και τώρα μαθαίνουμε πως διέθεσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ώστε αυτός ο περίφημος Ιάπωνας σκηνοθέτης να μας τον προβάλει στις οθόνες μας κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
