Ακόμα και το όνομά της έχει μέσα του το νόημα της γυναίκας... της μήτρας... της μόνιμης και αέναης γόνιμης ελπίδας, της ανεκπλήρωτης χαράς, της προσωπικής ευθύνης απέναντι στη θυσία για το ατομικό όνειρο και το ταξίδεμα με τα ρίσκα και τις υπερβάσεις του...
Θα ήθελα να προλάβαινα να τη συναντούσα κάπου, να την κοίταζα απευθείας στα γαλάζια της μάτια και να της μετέδιδα ένα γεμάτο μπράβο, διότι ήταν αληθινή, γυναίκα πραγματική, γενναία και ελεύθερη... Στάθηκε ακέραια σε μια δήθεν μοντέρνα ελληνική κοινωνία, η οποία ούτε καν έχει διανοηθεί να ασχοληθεί με την ιδιαιτερότητα. Μονίμως διχάζει με τα ρυπαρά ταμπού της ολόκληρες ζωές και ουσιαστικά περιθωριοποιεί όποιον τολμάει να της ορθώσει τα όχι του και την αντίστασή του... Άλλη μια ύπαρξη που πέρασε από μπροστά μας χωρίς θόρυβο, αλλά που βίωνε τον ψυχικό της Γολγοθά αδιαμαρτύρητα...
Πού είναι όλοι; Πού πάνε όλες αυτές οι λέξεις όταν ξεστομίζονται από πεφωτισμένα μυαλά και τα προσκυνούμε μέσα στις καλογυαλισμένες τους βιτρίνες; Γιατί θα πρέπει ένας άνθρωπος που έζησε ακριβώς όπως δήλωνε και όχι πίσω από μάσκες να μην χρήζει ιδιαίτερης προσοχής για την εξαφάνισή του και ίσως εν δυνάμει και την απουσία του από αυτήν την καθ’ όλα απόκοσμη κοινωνία; Γιατί επιτρέπουμε αυτά τα φαινόμενα να συμβαίνουν και απλώς δηλώνουμε ένα στεγνό και άσχετο «κρίμα» λίγο μετά τη λήξη τους;
Με τι ασχολούμαστε στην καθημερινότητά μας; Με το τίποτα. Με τον ύπνο μας, ακόμα και όταν δεν κοιμόμαστε... Κι αυτά τα ξωτικά περνούν από μπροστά μας, σταματούν δίπλα μας, ίσως να έχουμε κι εμείς κατά καιρούς συνευρεθεί μαζί τους αλλά -λόγω της ασύμβατης εικόνας τους- δεν ασχολούμαστε. Είναι περιττοί. Παντού, άλλωστε, κυριαρχεί το τριχωτό αρσενικό..., ο αήττητος φαλλός, ο μέγας γητευτής που εξουσιάζει και θα εξουσιάζει ό,τι ρόδο και αν ανθίσει, ό,τι Δήμητρα σε Δημήτρη κι αν γεννηθεί...
