Γίνεται μεγάλη συζήτηση για το άρθρο 64 του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, που προβλέπει την εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης των υπαλλήλων με τους εργατοτεχνίτες.
Αίρεται, ισχυρίζεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μια αδικία 100 και πλέον ετών, που προέβλεπε πολύ μικρότερη αποζημίωση για τους εργάτες, σε σχέση με την αποζημίωση απόλυσης των υπαλλήλων.
Πράγματι, το άρθρο 64 ορίζει ότι: «Καταργείται κάθε διάκριση μεταξύ υπαλλήλων και εργατοτεχνιτών αναφορικά με την προθεσμία προμήνυσης και την καταγγελία των συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας».
Όμως εκτός από το άρθρο 64, υπάρχει και το άρθρο 80 του νομοσχεδίου. Στην παρ. 2 του άρθρου 80 ορίζεται ότι: «Τo άρθρο 64 ισχύει από την 1η.1.2022».
Χιλιάδες μεγαλοεργοδότες, που απασχολούν εργατοτεχνίτες, λόγω ακριβώς των ανωτέρω διατάξεων, θα έχουν ένα ισχυρό κίνητρο, μέχρι το τέλος του 2021, να απολύσουν εργάτες, ώστε να μην καταληφθούν από τις νέες διατάξεις και υποχρεωθούν να καταβάλουν μεγαλύτερες αποζημιώσεις.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει:
Για ποιο λόγο δεν έχει άμεση ισχύ η εξίσωση των αποζημιώσεων απόλυσης εργατοτεχνιτών και υπαλλήλων, από τη δημοσίευση δηλαδή του σχετικού νόμου, στο ΦΕΚ;
Πόσες επιχειρήσεις θα «ξεστοκάρουν» εργάτες και πόσοι άνθρωποι αναμένεται, ενδεχομένως και μέσω εικονικής απόλυσης, να χάσουν τη δουλειά τους, επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να υποχωρήσει στον ΣΕΒ και να κάνει το χατίρι των μεγαλοβιομηχάνων;
Ακόμα και στην άρση αυτής της κατάπτυστης διάκρισης, η κυβέρνηση βάζει τη δική της, νεοφιλελεύθερη «πινελιά».
