Σήμερα λοιπόν νέα κινητοποίηση για ένα νομοσχέδιο που μας γυρνάει εκατό χρόνια πίσω.
Για να μην είμαστε εντελώς άδικοι, κατά βάση μας γυρνάει στη δεκαετία του ’90.
Τότε που είχε καταρρεύσει ο υπαρκτός, οι επίγονοί του ήταν βουτηγμένοι στη γελοιότητα και την απληστία, ο κόσμος χειροκροτούσε τους ολιγάρχες και στη Δύση αποφάσισαν να ξηλώσουν ό,τι μας είχαν παραχωρήσει μετά τον πόλεμο.
Δεξιά και Σοσιαλδημοκρατία μαζί. Να το θυμόμαστε αυτό.
Τότε λοιπόν μας έλεγαν ότι υπάρχουν νέες προκλήσεις για την παγκόσμια οικονομία. Και ότι τα ασφαλιστικά συστήματα, η καθολική περίθαλψη και η προστασία της εργασίας ήταν ξεπερασμένα πράγματα που εμπόδιζαν την ανάπτυξη.
Και ότι έπρεπε να αποδεχτούμε την ευελιξία.
Δηλαδή να δουλεύουμε σε τέσσερις δουλειές για να επιβιώσουμε, να πηγαίνουμε στη δουλειά όσο μας χρειάζονται, καθώς και να κοιμόμαστε το βράδυ και να μην ξέρουμε αν θα έχουμε δουλειά την άλλη μέρα το πρωί.
Αυτό το έλεγαν ευελιξία, ανταγωνιστικότητα, αποδοχή του ρίσκου, υπέρβαση των ιδεοληψιών και αλλά τέτοια ηρωικά. Όλο αυτό ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός».
Είχαν λανσάρει και τον όρο “flexicurity”. Σήμαινε «συνδυασμό ευελιξίας με ασφάλεια». Στην πραγματικότητα αφορούσε αποκλειστικά την ευελιξία και την ασφάλεια την είχε γραμμένη στα παλιά της τα παπούτσια.
(Στην Ελλάδα λανσαρίστηκε ως «ευελφάλεια» με σπόνσορα την Άννα Διαμαντοπούλου, τον άνθρωπο που δεν έχει βγάλει στη ζωή του ούτε μισό ευρώ που να μην είναι πληρωμένο από δημόσιο προϋπολογισμό).
Ενθουσιασμός. Να πετάξουμε στα σκουπίδια τα οκτάωρα και τις συλλογικές συμβάσεις, να απελευθερώσουμε τις απολύσεις, να δουλεύουμε για 700 ευρώ χωρίς ασφάλιση από τον εργοδότη, για να ορμίσουμε προς την ανάπτυξη και την ευημερία και να τρώμε με χρυσά κουτάλια.
Όλο αυτό κατέληξε στην κρίση του 2008. Έκτοτε αυτές οι ηλιθιότητες κόπηκαν.
Η Ελλάδα άλλωστε μπήκε σε δέκα χρόνια Μνημόνιο, οπότε αυτά επιβλήθηκαν εκ των πραγμάτων.
Το ξήλωμα επιβλήθηκε ως ξήλωμα. Και οι ηλιθιότητες περί ανάπτυξης και άλματος προς το μέλλον σταμάτησαν γιατί δεν χρειάζονταν άλλο.
Σήμερα η κυβέρνηση φέρνει ένα νομοσχέδιο με το οποίο παραδίδει 2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην απόλυτη εργοδοτική αυθαιρεσία.
Αλλά δεν ισχυρίζεται πως το κάνει για την ανάπτυξη. Ισχυρίζεται πως το κάνει για να βοηθήσει τους εργαζόμενους να συμφιλιώσουν τον εργασιακό με τον οικογενειακό τους βίο.
Βάζοντάς τους έως και έξι μήνες απλήρωτη δεκάωρη εργασία τον χρόνο συν 150 ώρες υπερωρία, συν σπαστά ωράρια. Φοβερή συμφιλίωση θα επέλθει.
Υπολογίστε και την εξαΰλωση της Επιθεώρησης Εργασίας.
Και τις ατομικές συμβάσεις. Που είναι το απόλυτο χειροπόδαρο δέσιμο για τον εργαζόμενο.
Και το οποίο μας το παρουσιάζουν ως «ο εργαζόμενος δεν είναι πιόνι να τον τσουβαλιάζουν με άλλους. Ξέρει τις ανάγκες του καλύτερα από τους συνδικαλιστές και μπορεί να τις συνεννοηθεί με τον εργοδότη του».
Και όλος αυτός ο καταιγισμός ανοησίας για να μην καταλάβει ο κόσμος ότι το νομοσχέδιο το έχουν γράψει οι μεγάλοι εργοδότες.
Οι τράπεζες κυρίως, στις οποίες η Ν.Δ. χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της.
Είναι λοιπόν ανάγκη να υπάρξει μαζική αντίδραση και κράξιμο απέναντι σ’ αυτή την αναισχυντία.
Όσο πιο τσαλακωμένη ηθικά και πολιτικά βγει η κυβέρνηση από αυτή την υπόθεση τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κέρδος για την υπόλοιπη κοινωνία.
Πάμε λοιπόν. Δυνατά και αποφασιστικά. Να καταλάβουν ότι ο κόσμος της εργασίας έχει φωνή και αντίληψη και δεν τον έχουν στο τσεπάκι τους.
