Τώρα μπορούμε να εξηγήσουμε καλύτερα γιατί τόσοι δημοσιογράφοι και επικοινωνιολόγοι και άνθρωποι της διαφήμισης έχουν συνωστιστεί εδώ και δύο χρόνια στο Μαξίμου. Στην αρχή φαινόταν ένας πλεονασμός, μια υπερβολή ακόμη και για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά τώρα φαίνεται πιο καθαρά ότι «ο Κυριάκος που πάει παντού», κάθε μέρα σε ένα και δύο και τρία δημόσια χάπενινγκ, έχοντας μάθει καλά το μάθημά του, επιδεικνύοντας τα οξφορδιανά αγγλικά του (ή μήπως «κολαμπιάνικα»;), με έναν αέρα καλά προβαρισμένης φυσικής ανεμελιάς, με το καλοσυντηρημένο «φιζίκ» του, με τα λευκά ή σιέλ πουκάμισα -ενίοτε με μανίκια ανασηκωμένα- και μπλε ή μπεζ παντελόνια, ο «πανταχού παρών Μητσοτάκης» προφανώς χρειάζεται έναν στρατό εκπαιδευτών πίσω του, μια αυλή σκηνοθετών, σκηνογράφων, λογογράφων, ατακαδόρων να φροντίσουν κάθε άψογη εμφάνιση, να διορθώσουν τα λαθάκια, τις γκάφες, τις αστοχίες και να αφαιρέσουν τελικά από τον αστραφτερό καθρέφτη της υπερπροβολής κάθε ίχνος σκόνης και θαμπάδας.
Ο Κυριάκος στο Μαξίμου, ο Κυριάκος στο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, ο Κυριάκος στην Κέρκυρα, ο Κυριάκος στο Ελληνικό, ο Κυριάκος σε τηλεδιάσκεψη, ο Κυριάκος σε συνάντηση με φορείς, ο Κυριάκος στην Αστυπάλαια, ο Κυριάκος στη Γλυφάδα... Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε μια ρετουσαρισμένη καρτ ποστάλ, έναν καμβά που, ανεξάρτητα από το τι απεικονίζει, στο κέντρο του έχει πάντα έναν Κυριάκο.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι δεν κάνει έργο. Το αντίθετο, μπορεί να τη χαρακτηρίσει υπερπαραγωγική σε νομοθετήματα, σε ανακοινώσεις μέτρων, σε μοίρασμα εκατομμυρίων -άσχετα από το πόσα από αυτά καταλήγουν στους υποτιθέμενους αποδέκτες τους-, σε διεθνείς δημόσιες σχέσεις, σε παρελάσεις υποψηφίων επενδυτών. Αλλά γίνεται όλο και πιο ορατό ότι αυτός ο επικοινωνιακός καταιγισμός έχει πάντα στο επίκεντρό του τον πρωθυπουργό. Όλα γίνονται λεπτομέρειες ενός μεγάλου σκηνικού που υπάρχει για να αναδείξει το ταλέντο τού πρωταγωνιστή, να τον δοξάσει, να τον ανυψώσει στον ρόλο ενός ικανού και επιδέξιου μαέστρου. Ακόμη κι εμείς μετατρεπόμαστε σε κομπάρσους αυτού του σκηνικού όταν φεύγουμε απρόσμενα ικανοποιημένοι από τα εμβολιαστικά κέντρα, όταν γινόμαστε στατιστική του μητσοτάκειου πανδημικού έπους, όταν απολαμβάνουμε τις γενναιόδωρες δόσεις καλοκαιρινής ελευθερίας που παρείχε η κυβέρνηση.
Μολονότι αυτό το τεράστιο σκηνικό ξεπερνά τα όρια του πολιτικού και επικοινωνιακού κιτς, αποδεικνύεται αποτελεσματικό. Το πιο πιθανό είναι ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν αληθινές τάσεις όταν δείχνουν διψήφια υπεροχή τής Ν.Δ. από την αξιωματική αντιπολίτευση και, κυρίως, μεγάλο προβάδισμα του Μητσοτάκη από τον Τσίπρα στην περίφημη «καταλληλότητα». Η Ν.Δ. κέρδισε βέβαια με άνεση τις εκλογές τον Ιούλιο 2019, αλλά αυτή η νίκη δεν ήταν τόσο «ιδιοκτησίας» Μητσοτάκη, όσο αποτέλεσμα μια συλλογικής φασαρίας που έκαναν τα κορυφαία στελέχη της, φυσικά με μια κραυγαλέα υποστήριξη από την πλειονότητα των ΜΜΕ. Άλλωστε, το όνομα «Μητσοτάκης» δεν είναι και το πιο αγαπητό - ούτε στο ίδιο του το κόμμα. Και ο συγκεκριμένος πήρε μεν το «μαγαζί», αλλά με πολλούς αστερίσκους για τη χαρισματικότητά του, την α-δεξιότητα ή τη διοικητική ικανότητά του.
Τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει ριζικά μέσα σε δύο χρόνια. Φροντίζοντας να έχει τους προβολείς και τους φακούς μόνιμα στραμμένους πάνω του, βάζοντας τον εαυτό του στο επίκεντρο κάθε εντυπωσιακής εξαγγελίας, υποκαθιστώντας όλο και συχνότερα τους υπουργούς του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να είναι αρκετά εκπαιδευμένος πια στην τέχνη της εξοικείωσης. Μπαίνοντας στα σπίτια και κατακλύζοντας τις οθόνες μας πολλές φορές κάθε μέρα, μετέτρεψε την κρίση τής πανδημίας στο ιδεώδες μέσο για να «μας» γίνει όχι απλώς αναπόφευκτος, όπως πριν ένα ή δύο χρόνια, αλλά σχεδόν απαραίτητος. Τα ψέματα, οι ανακολουθίες, οι αυτοαναιρέσεις, οι ανακρίβειες, ακόμη και οι μπαρούφες συγχωρούνται ή περνούν απαρατήρητες πια από ένα κοινό μουδιασμένο από την ανασφάλεια, την απογοήτευση, την απαισιοδοξία και τον φόβο -όπως έδειξε το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο-, με αγωνία για την τσέπη του.
Αναμφίβολα, είναι ένα μεγάλο επίτευγμα για τον πρωθυπουργό μίας από τις χειρότερες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Επίτευγμα, όμως, όχι κυρίως δικό του. Αλλά των εκπαιδευτών του.
