Θυμάμαι εκείνες τις μέρες τις σκληρές, της καρα-καραντίνας, με την ερημιά και την ησυχία διάχυτες σε πλατείες και δρόμους, με τα βράδια να φαντάζουν τρομερά έως οργουελικά, και κάθε άλλο παρά εύχομαι την επάνοδο στο καθεστώς της απουσίας θορύβων. Έλα όμως που η ζωή τρέχει και οι θόρυβοι ξανάρχονται όπως σε μια ελληνική κωμωδία ξανάρχονται οι Γερμανοί, παρά τη φροντίδα τής κυβέρνησης να τους αποκλείσει για λίγο από την επικαιρότητα... Ξαναέχουμε ηχορύπανση από μηχανάκια, μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα με μουσική στη διαπασών.
Προχωράμε στο νέο καθεστώς, που είναι συνέχεια του παλιού, με τα κέντρα να επιβεβαιώνουν τη μακρά και διαρκή ακαταστασία τους στην «επιμέλεια του ήχου»: είσαι εσύ, συν η εκκωφαντική μουσική – άντε, βάλε και τις εικόνες των γύρω σου που δεν σε ακούν και δεν τους ακούς και τίποτ’ άλλο. Στην ευρύτερη πόλη, τα διπλά τζάμια προτείνονται συχνά ως αλεξι-θόρυβα, όμως υπάρχουν μορφές ηχομόνωσης που δημιουργούν συνθήκες οικιακού εγκλωβισμού όταν το ζητούμενο είναι η ανοικτότητα του χώρου.
Διαλεκτική στο ηχητικό πεδίο σημαίνει ότι η ένταση των ήχων από ένα σημείο δημιουργεί μια άλλη ποιότητα, τον θόρυβο. Η ένταση βέβαια συνδέεται με το είδος των ήχων, πράγμα που σημαίνει, π.χ., ότι για να ενοχληθεί κάποιος εραστής τής κλασικής μουσικής, χρειάζεται περισσότερα ντεσιμπέλ από την 9η του Μπετόβεν, ενώ του αρκούν πολύ λιγότερα από ένα μηχανάκι...
Ο θόρυβος καταλύει την απόλαυση του τοπίου και τελικά το ίδιο το τοπίο. Από το ύψος του Υμηττού θυμάμαι τον ήχο μοτοσυκλέτας στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, ενώ από το παλιό αεροδρόμιο τις πρώτες πρωινές ώρες ζούσα τα κλαπατσίμπαλα κάποιων μουσικών κέντρων της παραλιακής. Ιστορικά η μεγαλύτερη ενόχληση προερχόταν αναμφίβολα από τις προσαπογειώσεις των υπερηχητικών Κονκόρντ.
Οι ειδικοί υπόσχονται νέα γενιά υπερηχητικών αεροσκαφών, με λιγότερο θόρυβο, αλλά τη μόνη φορά που στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού έπεσα σε προσγείωση Κονκόρντ διαπίστωσα τον κατεδαφιστικό χαρακτήρα της - ήταν ανάλογος με αυτόν που είχαν οι Σάλπιγγες του Ιησού του Ναυή στα τείχη της Ιεριχούς... Και νοσταλγώ, όχι βέβαια μια ησυχοκρατική κατάσταση στην πόλη, σάμπως ένας ντεμοντέ γυμνασιάρχης του παλιού καιρού, αλλά την ησυχία μιας θαμπής καλοκαιριάτικης νύχτας: με την απαλή διάχυση μακρινών ομιλιών σαν σε όνειρο στην παλιά περιαστική τάξη πραγμάτων...
