26 Απριλίου 1986: Το «τυχαίο ατύχημα» στο Τσερνομπίλ συγκλονίζει την ελληνική κοινή γνώμη. Η Σουηδική Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας, γενικώς θεωρούμενη ως αξιόπιστος φορέας πληροφοριών, επαναλαμβάνει μονότονα τον Μάιο του 1986 ότι «δεν υπάρχει κίνδυνος»... Όταν όμως καταλαγιάζει ο πρώτος αναβρασμός, εκδίδει σύντομη ανακοίνωση με περιεχόμενο: «Ο κίνδυνος παρήλθε»! Το αυτογκόλ (!) ήταν απίθανο, συγκρίσιμο μόνο με τις επιδόσεις του εγχώριου παλαιοκομμουνισμού, που κάποια στιγμή υποστήριξε ότι το ραδιενεργό νέφος προήλθε από την αντισοβιετική προπαγάνδα της Ουάσιγκτον.
Το φθινόπωρο του 1986 το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ των πυρηνο-ηλεκτρικών προγραμμάτων, αλλά ο αναβρασμός της κοινής γνώμης συνεχιζόταν. Στην Ελλάδα Τα Νέα κυκλοφορούσαν επί εβδομάδες με τη φράση «Πυρηνική Ενέργεια; Όχι, ευχαριστώ» σε πράσινο φόντο. Ανάμεσα στα θέματα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν και αυτό της διασποράς των ραδιονουκλιδίων και της διά των φυτών διοχέτευσής τους στο έδαφος -πράγμα που δεν απέκλειε και την αντίθετη «φορά» σε ορισμένες περιπτώσεις.
Για ένα τέταρτο του αιώνα μετά, η «καμπύλη» της ελλαδικής αντιπυρηνικής κίνησης ήταν κυμαινόμενη. Το 1999 η χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου για την αύξηση της διατρητικής ικανότητας των συμβατικών βλημάτων στη Γιουγκοσλαβία προκάλεσε κάποιες συζητήσεις σχετικά με την έκθεση του ΝΑΤΟϊκού προσωπικού στις ακτινοβολίες. Δεν πέρασαν μερικά χρόνια και επισημάνθηκε ότι ένα ασυνήθιστα μεγάλο μέρος του στρατιωτικού προσωπικού είχε αναπτύξει καρκίνους.
Το τουρκικό Ακούγιου, το Κοζλοντούι της πεπαλαιωμένης τεχνολογίας και το Μπέλενε θύμιζαν ότι στην πυρηνική εποχή η έννοια της εθνικής κυριαρχίας έπρεπε να πειθαρχεί σε περιορισμούς αντίστοιχους με τις διακινδυνεύσεις που προκαλεί μία χώρα εναντίον των άλλων.
Παρ’ όλα αυτά εντυπωσιακή ήταν η ανάκαμψη του φιλοπυρηνικού λόγου μέσω της επίκλησης του ενεργειακού ζητήματος. Εντυπωσιακή ήταν επίσης η συνηγορία υπέρ της πυρηνικής ενέργειας από κάποιους «σεσημασμένους» οικολόγους, όπως ο James Lovelock, θεμελιωτής της θεωρίας της Γαίας. Η όξυνση του ενεργειακού προβλήματος και του θερμοκηπίου καθόρισαν τη «φιλοπυρηνική» μεταστροφή διαφόρων στρωμάτων της διανόησης, μεταξύ των οποίων και της Ακαδημίας Αθηνών.
Τώρα, ενώ σημειώνεται η παρέλευση μιας δεκαετίας από το «ατύχημα» της Φουκουσίμα, εκκρεμεί η υπόθεση της διασποράς των υγρών που χρησιμοποιήθηκαν για να ψυχθούν οι αντιδραστήρες. Έτσι και αλλιώς πάντως το ενεργειακό λόμπι είναι «μονοφαγικό» και το ενδιαφέρον του στρέφεται στις ανεμογεννήτριες.
