Είναι κλειστός ενάμιση χρόνο. Έχοντας συλλέξει άπειρους λογαριασμούς, άπειρα χάρτινα και διαδικτυακά μπιλιέτα με χρέη, εκκρεμότητες και έχοντας κουβαλήσει εξαιρετικές διαψεύσεις πάνω από δέκα χρόνια, δεν έχει καμιά διάθεση ούτε να ακούσει ούτε να πειστεί. Βλέπει ριάλιτι, πάει μια ανόρεχτη βόλτα με το 6, αναπολεί. Σκέφτεται τα παιδικά χρόνια, τις πλάκες, ακόμα και τον στρατό. «Είχε τρέξιμο, αλλά αφασία». Πώς έμπλεξα έτσι; Γιατί πήρα το κ..σπιτο; «Αντί για ενοίκιο, θα πληρώνεις το δάνειο» μου είπαν.
Μια οποιαδήποτε φορολογική αναφορά γεννά μια οικονομική εκκρεμότητα. Έχεις δεν έχεις εισόδημα, βαρύνεσαι με σειρά υποχρεώσεων, άσε που πρέπει να κουβαλάς λογιστή, συμβολαιογράφο, μηχανικό παντού. Πράγματι, υπό το πρόσχημα του ενός ασαφούς και μηχανορράφου εκσυγχρονισμού έχει επινοηθεί ένα πλήθος γραφειοκρατικών και οικονομικών υποχρεώσεων. Ηλεκτρονική ταυτότητα κτηρίου, πιστοποιητικό ενεργειακής κατάστασης, ΚΤΕΟ κτηρίου, δίπλωμα κατοίκησης, άδεια χρήσης, διόδια στην τουαλέτα. Άλλα ΚΤΕΟ και ασφάλεια στο αυτοκίνητο, αντικίνητρα για τη διατήρησή του - πολλά χρόνια εκθείαζαν την πετρελαιοκίνηση, τώρα την απαγορεύουν προς χάριν της ηλεκτροκίνησης χωρίς να έχουν λύσει το αντιοικολογικό πρόβλημα των μπαταριών. Μύλος.
Ναι, αλλά αυτός είναι ενάμιση χρόνο κλειστός. Πάει, καθαρίζει το μαγαζί, παραγγέλνει ελάχιστα για τη νέα σεζόν, τρώει τις οικονομίες στις προκαταβολές. Σε λίγο θα βρει τρόπο να απωθήσει αυτό που προξενεί το δομικό άγχος του. Ίσως συναντήσει έναν γνωστό, θα μιλήσουν για το εμβόλιο, για τα φράγκα, θα τακτοποιηθεί συνειδησιακά. «Δεν είμαι μόνο εγώ ο λούζερ. Κι άλλοι έχουν πρόβλημα». Διαβάζει σκανδαλοθηρικά έντυπα, μπαίνει στις πιπεράτες ιστοσελίδες. Πιο πολύ τον νοιάζει η κατακρήμνιση κάποιου. Τακτοποιείται έτσι. Δεν είναι ο χειρότερος ούτε ο πιο αποτυχημένος.
Η σύζυγος πέρυσι δούλευε, φέτος η επιχείρηση έκλεισε, την απέλυσαν. Τέλειωσε κι ο ΟΑΕΔ, ποιος θα προσλάβει μια 50άρα; Ο γιος δουλεύει άπειρες ώρες σε μια εταιρεία διαδικτυακών πωλήσεων, καλός, αλλά στα 31 είναι ένα πτώμα. Ιλίγγους, μερική αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, βλέπει μυγάκια, έχει οξείς πονοκεφάλους. «Να παντρευτείς να ησυχάσεις» λέει ο πατέρας, «είναι αδημιούργητος ακόμα» επεμβαίνει η μητέρα. Αυστηρότητα και επιείκεια σε ένα σπίτι χωρίς διεξόδους.
Αυτά είναι. Και άπειρα άλλα που παραλλάσσουν ένα αδιέξοδο και για τη χώρα, και για τον λαό, και για το μέλλον. Ο άνθρωπός μας δεν είναι αριστερός -ο πατέρας του μάλιστα ήταν δεξιός-, αλλά τούμπαρε με τον Ανδρέα, ψήφισε και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έγιναν όπως τα ήλπιζε - «ας πάμε στους άλλους που θα μειώσουν τους φόρους». Ούτε ως κοψοχέρης δεν έχει δύναμη να διαμαρτυρηθεί. «Όλοι ίδιοι είναι». Η προσωπική του καταστροφή καταλήγει σε μια πολιτική καταστροφή. «Όλοι ίδιοι είναι». Τα έχει ανακατέψει στο μυαλό του, δεν μπορεί να βρει τον ιστό που θα τον οδηγήσει στην καθαρή και αιτιολογημένη σκέψη, στο συμπέρασμα. «Τι είχα, τι έχασα, τι σταθεροποίησα και από ποιους».
Αγωνιά ποιος θα φύγει από το παιχνίδι. «Αυτόν δεν τον πάω καθόλου». Ταυτίζεται με τους κριτές, πάει με το μέρος κάποιου παίκτη, μισεί κάποιον άλλον - σίριαλ του Φώσκολου. Πέρασε η μέρα. Ο γιος, ψόφιος, κοιμάται στον καναπέ αφού έφαγε μια ξέπνοη ομελέτα.
Βγαίνει στο μπαλκόνι. «Τι έκανα στη ζωή μου»; Αυτά σκέφτεται. Αύριο έχει να πάει στην τράπεζα. «Δεν χρειάζεται», του είπαν, «μπορείς με e-banking». «Μα δεν είναι για να πληρώσω. Να παρακαλέσω θέλω». Αυτά...
