Στην αρχή έμοιαζε να μην τον ενδιαφέρει. Το χρέος του στην πατρίδα το είχε κάνει και με το παραπάνω και όλα αυτά της Επανάστασης με τα σημαιάκια και τα τσολιαδάκια τού φαίνονταν λιγάκι υπερβολικά.
Είχε στο μυαλό του ότι εκείνος που νιώθει περηφάνια για τον τόπο του δεν χρειαζόταν ούτε τις παράτες ούτε τις παρελάσεις.
Ο πατριωτισμός άλλωστε μετριόταν κάθε που έβγαινε από το σπίτι για τη δουλειά. Κάθε που έκανε το χρέος του στην κοινωνία.
Τούτη η φορά όμως ήταν διαφορετική. Τα διακόσια χρόνια ήταν διακόσια χρόνια και, ανεξάρτητα από όλα τ’ άλλα, έπρεπε να τιμηθούν· έτσι απέφυγε τις δεύτερες και τις τρίτες σκέψεις.
Το ίδιο ίσχυε και για τις πρώτες σκέψεις. Εκείνες για τους ανθρώπους της σημερινής πρώτης γραμμής, τους υγειονομικούς, που, κατά πώς έλεγαν όλοι, ήταν οι ήρωες. Και αυτό δεν το καταλάβαινε. Τι θα πει ήρωας, αναρωτιόταν, εκείνος που κάνει το χρέος του προς του άλλους. Χορτάσαμε από χτυπήματα στην πλάτη. Ήταν ήρωες, αλλά όπως και ο εργάτης που πάει στη φάμπρικα κάθε πρωί, όπως ο φούρναρης που ζυμώνει αξημέρωτα το ψωμί. Ήρωες όπως ο Νικηταράς που ξεπουλούσε τα όπλα του για να ταΐσει τη φαμίλια του.
Για τον ηρωισμό λοιπόν, είχε καταλήξει.
Κανένας δεν γινόταν ήρωας μόνος του, αν δεν υπήρχαν κι άλλοι ήρωες για να τον αναδείξουν ήρωα. Ήρωες ήταν οι στρατιώτες που δεν γράφτηκε ποτέ το όνομά τους σε καμιά ηρωική σελίδα.
Και όπως όλοι οι ήρωες, έπαιρναν το ξεροκόμματο της Ιστορίας και επέστρεφαν στο μεροκάματο. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, προχώρησε τη σκέψη του.
Πάτησε το κουμπί να σβήσει την τηλεόραση. Δεν τον ενδιέφεραν οι αλλοδαποί εθνικοί ύμνοι με τους αναπληρωματικούς επισήμους. Έτσι κι αλλιώς οι επίσημοι μόνοι τους φούσκωναν μπροστά στις παρελάσεις, μόνοι τους επισκέφτηκαν τα σπουδαία μνημεία, μόνοι τους χαιρέτισαν την κυματίζουσα σημαία. Απόντων των ηρώων. Των πρώην και των νυν. Και κάπως έτσι αποκτούσε νόημα και το παράδοξο: οι ήρωες να πολεμούν στην πρώτη γραμμή και οι επίσημοι να δρέπουν τους χαιρετισμούς και τις παράτες.
Αν είχε νόημα αυτή η γιορτή, θα έπρεπε να είναι όλοι εκεί ή να γιορτάσουν όταν θα επιτρεπόταν η γιορτή, παρόντων των ηρώων, και πέταξε το μυαλό του από τους υγειονομικούς στον Νικηταρά που από ήρωας “τουρκοφάγος” κατέληξε επαίτης με άδεια από την κυβέρνηση, κατόπιν παρεμβάσεων. Στην "Ευαγγελίστρια" στον Πειραιά. Και άλλη ειρωνεία.
