Καλός πολιτικός παίκτης δεν είναι κυρίως εκείνος που καταφέρνει να κυριαρχεί σε πολλά πεδία. Είναι και εκείνος που ξέρει μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές του.
Η Ν.Δ. και το σύστημα από καριερίστες γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, συνεπαρμένοι από τη δύναμη της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, πίστεψαν ότι έχουν απεριόριστες δυνάμεις. Η επικοινωνιακή πολιτική τους εξαντλήθηκε σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων: Επιστράτευσαν τη λίστα Πέτσα για να εξαγοράσουν τη στήριξη των συστημικών μέσων ενημέρωσης και επιχείρησαν να καλύψουν τις απανωτές αποτυχίες τους στο μέτωπο της πανδημίας με παραμύθια περί ατομικής ευθύνης, «κορωνοπάρτι» και συριζαίους χούλιγκαν.
Πίστεψαν πως με αυτή τη συνταγή ο λαός θα ακολουθήσει τον «Μωυσή» Μητσοτάκη σε όλη την πορεία των δεινών. Υπολόγισαν λάθος. Η ανελευθερία και ο νέος αυταρχισμός, συνδυασμένος με την κυβερνητική αδιαφορία για την ιατρική προστασία και τη σκληρή οικονομική δυσπραγία, δημιούργησαν μείγμα εκρηκτικό στις νεότερες γενιές και στα τμήματα του πληθυσμού που ακολουθούν στενά τις πολιτικές εξελίξεις.
Η έκρηξη αυτή, που πολλαπλασιάστηκε από την άγρια αστυνομική βία, έπρεπε να βρει αναπόφευκτα διέξοδο και να σπάσει το ασφυκτικό πλέγμα απόλυτης σιωπής που επέβαλε το σύστημα του Μαξίμου στα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Η διέξοδος αυτή βρέθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τον κατεξοχήν χώρο αδιαμεσολάβητης και θραυσματικής έκφρασης του ατόμου.
Τα αρνητικά σχόλια κατέκλυσαν τους λογαριασμούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ενοχλήθηκε από τις «γρατζουνιές» στο καλογυαλισμένο επικοινωνιακό προσωπείο του. Ενοχλήθηκε τόσο, που δόθηκε κατευθυνόμενη «διαρροή» σε φιλικά μέσα ενημέρωσης ότι το Μαξίμου είναι ενοχλημένο από την «κατευθυνόμενη και οργανωμένη επίθεση» στους λογαριασμούς του. Η αντίδραση αυτή και η αποχή από την δραστηριότητα του πρωθυπουργού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδειξε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο πριγκηπόπουλο που βλέπει τους ξυπόλυτους να πολιορκούν το παλάτι διαμαρτυρόμενοι για τη φτώχεια. Κατασκεύασε έναν αόρατο υποκινητή, αντί να κατανοήσει γρήγορα το αδιέξοδο που ο ίδιος δημιούργησε.
Το «σόσιαλ» είναι πάντως ένα μόνο κομμάτι του δημόσιου λόγου. Είναι μεν ιδιαίτερα δυναμικό, σε βαθμό να επηρεάζει τη δημόσια συζήτηση (ποιος ξεχνά τι έγινε στο φαγοπότι της Ικαρίας ή του σκόιλ ελικίκου;), αλλά παραμένει μειοψηφικό ρεύμα στη δημόσια σφαίρα.
Η πολύμορφη και εξ επαφής δραστηριοποίηση πρέπει να ακολουθήσει τον χαμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί κερδίζονται οι μάχες, το απέδειξε και η κινητοποίηση σε πλατείες τις προηγούμενες εβδομάδες. Να προετοιμαστούμε λοιπόν, μακριά από τα βολικά κλικ, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να κατακλύσουμε ξανά τους δρόμους, εκεί που οι λαοί πάντοτε κέρδιζαν το δίκιο τους και έδιωχναν τους καταπιεστές τους.
