Προνόμιο ή υποχρέωση, αναρωτήθηκε όσο ετοιμαζόταν για να ξεκινήσει.
Είχε ξυπνήσει νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα, ώστε να είναι συνεπής στο ραντεβού.
Είχαν περάσει χρόνια από το τελευταίο εμβόλιο, αλλά την αίσθηση της βελόνας που τρυπάει το δέρμα δεν χρειαζόταν την ύπαρξή της για να τη νιώσει. Συναισθηματική μνήμη το λένε αυτό. Όταν δηλαδή το σώμα νιώθει μόνο με την ανάμνηση.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε κάτω από το σπίτι του. Κατέβηκε, πήρε τα κλειδιά και έκατσε στη θέση του οδηγού.
Δεκαεννιά χιλιόμετρα από το σπίτι, την πρώτη ημέρα της τρίτης - τέταρτης αυστηρής καραντίνας, αλλά ποιος μετράει;
Στην αρχή φαινόταν πως θα έχει κίνηση στον δρόμο, αλλά η μετακίνηση τελικά ήταν ευκολότερη από το αναμενόμενο. Έφτασαν γρήγορα, πατέρας συνοδηγός και στο τιμόνι ο γιος, για να βρουν στην είσοδο αρκετό κόσμο να φοράει τα καλά του και να περιμένει. Για τους περισσότερους ήταν η πρώτη επίσημη έξοδος μετά τον μπακάλη και τον μανάβη της γειτονιάς.
Η είσοδος για τους συνοδούς απαγορευόταν κι έτσι παρακολουθούσε από απόσταση τον πατέρα του να διανύει τον σαλίγκαρο της εισόδου. Κόλλησε το μέτωπό του στο τζάμι για να τον δει στον προθάλαμο, μα είδε μόνο την πλάτη του να απομακρύνεται. Χαμογέλασε. «Αντιστροφή ρόλων» σκέφτηκε.
Τα υπόλοιπα θα τα μάθαινε μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού και της δεύτερης αναμονής: για τους γιατρούς και τις γιατρίνες με τις στρατιωτικές και τις ναυτικές φόρμες αγγαρείας, με τις επωμίδες και τα γαλόνια. Για τις νοσοκόμες που ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικές και για τους συνοδούς που έδιναν ευγενικά, «στρατιωτικά» παραγγέλματα: «ακολουθήστε με», «σταθείτε εδώ», «κρατήστε αυτή την απόσταση μεταξύ σας».
Μετά το τσίμπημα της βελόνας και την καρέκλα της γιατρίνας του Ναυτικού ακολούθησε η καρέκλα της νοσηλεύτριας, σε μία δεύτερη αίθουσα αναμονής, για τον έλεγχο των τυχόν παρενεργειών.
Την αναμονή της απελευθέρωσης από τον ιό ακολούθησε η αναμονή της απελευθέρωσης από το γιατρικό του ιού.
Βγήκε χαμογελαστός από την πόρτα, περπατώντας σχεδόν χοροπηδηχτά, λες και το εμβόλιο, μαζί με τη δόση, είχε και λίγα νιάτα. Έπειτα θυμήθηκε τα εμβόλια που είχε κάνει παιδί, εκείνα της αμερικανικής βοήθειας, τις βατσίνες.
Στην επιστροφή οδήγησε πάλι ο γιος μέχρι το σπίτι του, για να παραδώσει πάλι τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Τον ευχαρίστησε για τη συνοδεία, για να λάβει την απάντηση ότι ήταν δάνειο από παλιά και αυτή, και η επόμενη δόση του εμβολίου.
