Η ζέουσα υπόθεση Λιγνάδη ανέδειξε με τον πιο περίτρανο τρόπο τη συμπλεγματική σχέση κατωτερότητας που έχει με την κοινωνία και με την Αριστερά αυτή η νέα Δεξιά που χτίζει η οικογένεια Μητσοτάκη και το «επιτελικό» κράτος γύρω τους. Είναι ένα φαινόμενο για το σύνολο της παραδοσιακής ευρωπαϊκής Δεξιάς, αλλά και για την ιστορικότητα μιας παράταξης, με την οποία μας χωρίζει ιστορικά άβυσσος, αλλά μετά τη μεταπολίτευση είχε σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Είχε σύμβολα σοβαρότητας στη συντηρητική πολιτική σκέψη, όπως κυρίως ο Κων/νος Καραμανλής, ο οποίος είχε το θάρρος να δραπετεύσει το 1963, μετά τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, από την Ελλάδα της δεξιάς βίας και νοθείας. Είχε δραπετεύσει, όπως, αν ζούσε, θα δραπέτευε και σήμερα από αυτό το συμπλεγματικό υβρίδιο της νεο-Δεξιάς, που επαναφέρει αυτό το καθεστώς του τρόμου, της αστυνομοκρατίας και της διαφθοράς στην καθημερινότητα της πολιτικής μας ζωής.
Ενδεικτικό χαρακτηριστικό για την επιβεβαίωση των παραπάνω είναι πως ο ίδιος ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης έδωσε το δικαίωμα στον κατηγορούμενο για βιασμούς κατά συρροή, παιδοφιλία και παιδεραστία να σηκώσει το λάβαρο του συμβόλου της Δεξιάς και των αγώνων της ενάντια στην Αριστερά. Έδωσε το δικαίωμα στον Λιγνάδη να τολμήσει να διεκδικήσει τη θέση του συμβόλου για τη νεο-Δεξιά του. Και αν καταδικαστεί για όλα όσα τον κατηγορεί η Δικαιοσύνη;
Δεν μπορώ να ξεχάσω επίσης πως στην απολογία του Λιγνάδη κυριαρχεί η ίδια γραμμή που διατύπωσε δημόσια ένας άλλος κεφαλοκυνηγός της Αριστεράς, ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Άδ. Γεωργιάδης, ότι το όλο θέμα που δημιουργήθηκε προκλήθηκε από τους αριστερίζοντες γιατί μισούν τη Μενδώνη που, δήθεν, ξεμπλόκαρε επενδύσεις. Δεν είναι λοιπόν τυχαίος ούτε ο συμβολισμός ούτε η άδεια να προσπαθήσει να συμβολοποιηθεί στον χώρο της νεο-Δεξιάς ο Λιγνάδης, εξού και διάφορες προκλητικές δηλώσεις τρολοταλιμπάν του χώρου, όπως η κ. Στεφανίδου ή ο Δοξιάδης, ο Ρωμανός ή ο Σπανάκης.
Ατόπημα αισχίστου είδους
Αυτή η Δεξιά λοιπόν παρασύρθηκε σε αυτό που το χαρακτηρίζω ως ατόπημα αισχίστου είδους, ακριβώς γιατί είναι συμπλεγματική απέναντι στην Αριστερά, κοινώς είναι κομπλεξική απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στους απλούς πολίτες και βεβαίως σε κάθε τι το δημιουργικό και το προοδευτικό.
Τι είναι σε μια κοινωνία και για μια κοινωνία το πιο δημιουργικό και το πιο προοδευτικό; Η Παιδεία και η τέχνη, ο πολιτισμός.
Στον χώρο της Παιδείας, η άλλη Μενδώνη, η Κεραμέως, νομοθετεί σημεία και τέρατα, ικανοποιώντας συμβόλαια και καταρρακώνοντας κάθε είδους πρόοδο στο πεδίο, δείχνοντας εντέλει ότι αυτή η συμπλεγματική Δεξιά, που εκπροσωπεί, μισεί τους συντελεστές της Παιδείας, καθηγητές δασκάλους και μαθητές, γονείς και εντέλει την κοινωνία.
Στον δε χώρο της τέχνης και του πολιτισμού εν γένει, η συμπεριφορά της Μενδώνη, δηλαδή της εκπροσώπου της οικογένειας Μητσοτάκη στον χώρο, αφενός έχει τσακίσει τους εργαζόμενους αυτή την περίοδο, αφετέρου εκτελεί συμβόλαια ιδιωτικής προσοδοφορίας, άλλοτε με τα αρχαία της Βενιζέλου (ρήτρες εργολάβου), άλλοτε με τα εκτρώματα στην Ακρόπολη και άλλοτε με τον εξοστρακισμό αρχαίων μνημείων για δεκάδες χρόνια από τη χώρα.
Μισούν την τέχνη, μισούν την Παιδεία, μισούν τον πολιτισμό, μισούν τους πολίτες και την κοινωνία
Χώροι στους οποίους η Αριστερά για λόγους ιδεολογίας και πολιτικής είχε και έχει προνομιακές σχέσεις. Προσπαθούν κάθε τόσο να εφευρίσκουν και να γεννούν σύμβολα, για να συμμετάσχουν στην Ιστορία, αλλά είναι τόσο αμφιλεγόμενα που τελικά επιστρέφουν ως μπούμερανγκ. Εκτός της «πατάτας» του Μητσοτάκη με τον υπόδικο Λιγνάδη, είχε προκαλέσει εντύπωση το μένος του υπόδικου να προκαλέσει, ποιον άλλον όμως εκτός από την Ιστορία, με τη μετονομασία της αίθουσας του "Ρεξ" σε αίθουσα Ελένης Παπαδάκη ή, ακόμα περισσότερο, να συμβολίσει τη σχέση της νεο-Δεξιάς με τον αρχαίο πολιτισμό φιλώντας ο υπόδικος φίλος της Μενδώνη και του πρωθυπουργού το ομοίωμα της Ακρόπολης. Τι πίστευε εκείνη την ώρα ο επηρμένος; Ότι ο Αριστοτέλης, ο Αριστοφάνης, ο Περικλής και ο Θουκυδίδης πρέσβευαν κάτι το σαχλό, όπως αυτή η νεοδεξιά αντίληψη; Δεν έχουν καταλάβει αυτοί οι αμόρφωτοι αρχαιολάτρες ότι μια από τις πιο προοδευτικές σελίδες της ελληνικής Ιστορίας έχει γραφτεί από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό;
Ευθύνη για όλες τις εθνικές τραγωδίες
Το γιατί όμως τόσο κόμπλεξ απέναντι στην Αριστερά έχει βαθιές τις ρίζες του στην ιχνογράφηση των πολιτικών αυτής της νεο-Δεξιάς στη νεώτερη Ιστορία.
Γιατί αυτή η πλευρά της Δεξιάς, αρχής γενομένης από την οικογένεια Μητσοτάκη, φέρει βαρύτατη ευθύνη για όλες, μα όλες τις εθνικές τραγωδίες. Η στάση του πατέρα Μητσοτάκη, το 1965, άνοιξε τον δρόμο για τη Χούντα στην Ελλάδα το 1967, η ακραία εκδοχή της ίδιας Δεξιάς ευθύνεται αποκλειστικά για την Κυπριακή τραγωδία το 1974. Αυτή η Δεξιά πλειοδοτούσε στις κραυγές πατριδοκαπηλείας, ενώ, αντίθετα, στο πεδίο της πολιτικής ευθύνεται για τις βαρύτερες ήττες σε καιρό ειρήνης.
Αν μάλιστα πάμε ακόμα πιό πίσω, ας πούμε στην περίοδο της Κατοχής, στελέχη αυτής της Δεξιάς έπαιξαν πολύ άσχημο ρόλο ως συνεργάτες των Γερμανών και αργότερα, μετά την απελευθέρωση, ως συνεργάτες των Εγγλέζων. Τι έχουν να θυμούνται από τότε οι εκπρόσωποι αυτής της Δεξιάς; Κάποια αγάλματα Χιτών στο Θησείο και τις άθλιες ανοησίες της... Μακάριας χυδαιότητας κάποιου Λαζαρίδη από την Καβάλα για το σύμβολο της αντίστασης, τον Άρη Βελουχιώτη.
Πολύ δε περισσότερο, εκμεταλλευόμενοι τα λάθη της Αριστεράς και την ήττα του Εμφύλιου, γέμισαν την πατρίδα μας με στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανιστηρίων, με αποκορύφωμα το κολαστήριο της Μακρονήσου ή, αργότερα, τον Άγιο Ευστράτιο, την Ικαρία και άλλα νησιά. Στα νησιά αυτά στέναζε η μισή Ελλάδα, η Ελλάδα που ηττήθηκε στον Εμφύλιο και εγκλωβίστηκε σε φυλακές και εξορίες με τη ρετσινιά της προδοσίας.
Αυτή η Δεξιά ήταν που οργάνωσε και εκτέλεσε τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, αυτή η Δεξιά ήταν που δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν στις σημερινές συνθήκες ένα ενοχικό κλίμα στη Δεξιά της οικογένειας και της γκρούπας που την περιβάλλει. Πολύ δε περισσότερο που βλέποντας πως ό,τι πιο φρέσκο, ό,τι πιο δημιουργικό στη χώρα μας, αλλά όχι μόνο, ταυτίζεται με τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, με τις δυνάμεις της προόδου, με την Αριστερά εντέλει, νιώθει συμπλεγματικά, νιώθει μειονεκτικά και μισεί.
Οι κακοί σύμβουλοι της ακραίας νεο-Δεξιάς
Έτσι με αυτό το πρίσμα, τι της απομένει ως πολιτικό πρόταγμα;
Μένει ο ακραίος συντηρητισμός, η ρεβάνς απέναντι στην πρόοδο, η καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, η διαφθορά και η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η εκπροσώπηση, με τα λεφτά των πολλών, των συμφερόντων των λίγων.
Σε αυτή λοιπόν την ακραία νεο-Δεξιά χρειάζονται απαντήσεις, χρειάζονται βέβαια και σύμβολα, μπορεί όμως ο κάθε Λιγνάδης να αποτελεί σύμβολο ακόμα και γι' αυτό τον χώρο;
Επιτρέπεται να του δίδεται η άδεια για να το πράττει με τις διαρκείς προσπάθειες συγκάλυψης; Απερίφραστα όχι, στο όνομα του πολιτικού πολιτισμού που πρέπει να διαπερνά την πολιτική ζωή της χώρας μας.
Όμως μάλλον το ενοχικό σύνδρομο και η αίσθηση της κατωτερότητας είναι κακοί σύμβουλοι αυτής της ακραίας νεο-Δεξιάς. Φοβάμαι ότι θα δούμε, μέχρι να φύγουν, πολύ χειρότερα.
Κε Μητσοτάκη, ό,τι και να κάνετε, όσες μεταγραφές γενίτσαρων και αν πραγματοποιήσετε, όσο και αν προσπαθείτε να αναθεωρήσετε την Ιστορία, δεν θα μπορέσετε να το κάνετε. Δεν θα μπορέσετε να συμμετάσχετε σε αυτήν (την Ιστορία) από τη σωστή της πλευρά, γιατί αυτή έχει γραφτεί, έχει γραφτεί στη συνείδηση και στη μνήμη του λαού μας, στα τραγούδια και στις παραδόσεις του, στην ιστορική και εθνική του συνείδηση.
Γιατί ο λαός, η κοινωνία, η Αριστερά, οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις αυτού του τόπου, ακόμα και δυνάμεις της σοβαρής Δεξιάς, ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, εσείς, η δική σας νεο-Δεξιά, ήταν πάντα στη λάθος πλευρά και εκεί θα είστε πάντα.
Συμπλεγματικοί, ενοχικοί και αδύναμοι συνάμα.
* Ο Ανδρέας Νεφελούδης είναι μέλος της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην γ.γ. του υπουργείου Εργασίας
