Η βιολογική διάσταση της επιδημίας είναι σημαντική και τουλάχιστον για τους επιστήμονες είναι δεδομένος ο κίνδυνος που εγκλείει. Οι πολιτικές βέβαια αποκλίνουν, συχνά είναι ασύντακτες. Εν τούτοις με αφορμή την υγειονομική κρίση πολλά ρευστοποιούνται και καταστρέφονται. Για παράδειγμα εργασιακό δίκαιο σχεδόν δεν υπάρχει. Αυτό το ημικατεστραμμένο από τον τρόμο της ανεργίας δικαιικό οικοδόμημα απο-ερειπώθηκε με την πανδημία. Συντελείται μια εργασιακή Χιροσίμα.
Η πρόσφατη μάλιστα απόφαση να μην κλείνουν οι υπολογιστές για τους εργαζόμενους ποτέ σημαίνει μια ολική εγρήγορση, μια έκλειψη του στοιχειωδώς ακέραιου ψυχαγωγικού, προσωπικού χρόνου -ουσιαστικά καθιστά ανύπαρκτη την ποιοτική κατηγοριοποίηση χρόνου. Το 8 ώρες δουλειά, 8 ξεκούραση, 8 ύπνος, το όνειρο των κινημάτων και οι κατακτήσεις του 20ού αιώνα, ύστερα από κάποιες δεκαετίες υποχώρησης έχουν φτάσει σε ένα τέλος. Μια 24ωρη ετοιμότητα, με υποπολλαπλάσια και ακατάστατη αμοιβή.
Επιστρέφουμε μέσα από τον 21ο αιώνα στον 19ο. Σαν να γίνεται μια «αφαίρεση» του 20ού αιώνα. Κατευθείαν στην εποχή του Ντίκενς. Νικάει ο Σκρουτζ. Άραγε αυτή η αντιδραστική οπισθοπορεία θα πετάξει και τις μνήμες που κληροδότησαν οι προηγούμενοι αιώνες, την αντιπολεμική κουλτούρα, την κουλτούρα του ελεύθερου χρόνου, την κουλτούρα της διεκδίκησης, αλλά και την κουλτούρα της κοινωνικής, αλληλέγγυας πειθαρχίας;
Κανιβαλισμός, κανονιοβολισμός. Η «ντελιβεροποίηση» όλου του εργασιακού κόσμου είναι κάτι περισσότερο από το άλλο πρόσωπο της ανεργίας. Η ανεργία γίνεται μέρος της εργασιακής κανονικότητας, του εργασιακού πολιτισμού, της εργασιακής οικονομίας. Γίνεται ένα ποιοτικά και χρονικά έκτακτο στοιχείο, το οποίο ενσωματώνεται στην εργασιακή αντίληψη που έχει ο εργοδότης και εμπεδώνει ο εργαζόμενος. Μια πλαστικότητα που απορροφάται ολόκληρη από τον νέο εργάτη. Δεν είναι «κίνδυνος», είναι η μόνη εκδήλωση της εργασιακής δυνατότητας, της προσφοράς εργασίας, της ζήτησης εργατικών χεριών.
Ο καπιταλισμός πάντα χρησιμοποιούσε ή και δημιουργούσε κρίσεις για να επιτυγχάνει επέκταση, διόγκωση, αύξηση, πάχυνση. Γνωστό το παράδειγμα που σημειώνει προλογικά η Κλάιν. Ο Φρίντμαν, με πρόφαση τον τυφώνα «Κατρίνα», πρότεινε -και πέτυχε- την καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος στη Νέα Ορλεάνη.
Η κλιματική αλλαγή είναι μια ευκαιρία. Για παράδειγμα με τις συνεχείς αναθεωρήσεις των ονομαστικών ρύπων των αυτοκινήτων θερμαίνεται η αγορά του αυτοκινήτου παράγοντας ακόμα μεγαλύτερη μόλυνση από αυτή που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει. Το ίδιο συνέβη με τα εκατομμύρια πεταμένους καταλύτες.
Η κρίση φτιάχνει μια γραφειοκρατία κρίσης, που έχει την «κρίση» στην ίδια την ποιότητα της σκέψης της. Με διάφορες επινοήσεις παράγει διαρκείς πιστοποιήσεις (άρα και πρόστιμα και επιβαρύνσεις) πάνω στο πάλαι ποτέ σκληρό συναλλακτικό νόμισμα, το ακίνητο. Επίσης η αλλαγή καταναλωτικών, πολιτιστικών προτύπων οδηγεί στην καταναλωτική κτηνωδία, στην παραγωγή απίστευτου όγκου υλικών συσκευασίας που υποτίθεται ότι στέφουν την πιστοποίηση και ταυτοποίηση του προϊόντος, αλλά οδηγούν στον πλαστικό θάνατο με τους τόνους απορριμμάτων στη θάλασσα, με την κάθε λογής κατάχρηση της «εικόνας», της αμφίεσης του προϊόντος, έναντι της ποιότητάς του. Κάθε ντομάτα, κάθε πατάτα με το πλαστικό της περιτύλιγμα, με το αυτοκόλλητο.
Κάθε πρόβλημα γίνεται ευκαιρία για τη δημιουργία νέου, συνθετότερου προβλήματος. Πολυεστερικά ρούχα, ραμμένα από δεκάχρονα ανασφάλιστα πιτσιρίκια, από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, εκτός δικαίου, ασφάλειας, κανονιστικών ρυθμίσεων, προστασίας. Κάθε εξάμηνο τελειώνει τεχνολογικά το κινητό, κάθε τέσσερα χρόνια το αυτοκίνητο, κάθε χρόνο το ένδυμα.
Σ' αυτή τη φουσκωμένη με αναβολικά παραγωγική πραγματικότητα τι δίκαιο χωράει, πώς τίθενται οι όροι κριτικής, πώς η μια μερίδα πληθυσμού επικοινωνεί και δεν συγκρούεται με την άλλη; Μέτωπα και μάχες για μια μορφωμένη, πολυεστική Αριστερά.
