Ακόμα δεν έχει κοπάσει ο σάλος και οι αντιδράσεις που προκάλεσαν οι χθεσινές δηλώσεις του υφυπουργού Παιδείας Άγγελου Συρίγου για την ύπαρξη χουντικής αστυνομίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους το 1969.
Ο υφυπουργός Παιδείας, μιλώντας σε διαδικτυακή συζήτηση που διοργάνωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με αφορμή την προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει αστυνομοκρατία στα ΑΕΙ, ανέφερε:
«Και ως προς το θέμα των αστυνομικών οργάνων με πολιτική περιβολή, που αναφέρθηκε το 1963, να θυμίσω ότι από το 1969 είχε ιδρυθεί μέσα στα πανεπιστήμια αστυνομικό τμήμα. Τουλάχιστον στις πανεπιστημιουπόλεις. Επομένως, υπήρχε αστυνομικό τμήμα μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις. Το Σπουδαστικό της Ασφάλειας ήταν αστυνομικοί με πολιτικά για να χαφιεδίζουν τους φοιτητές».
Εδώ η ιδεοληψία και ο αυταρχισμός για τα δημόσια πανεπιστήμια πάνε χέρι - χέρι με την προβοκάτσια που στήνει η κυβέρνηση για τις δημόσιες συναθροίσεις.
Κάπως έτσι εν μέσω πανδημίας η έκτακτη κατάσταση μετασχηματίζεται και περνάει σε άλλη διάσταση.
Το υποστηρίζουν αρκετοί ανοιχτά και με κάθε ευκαιρία. Με πρόσχημα τη διαχείριση της πανδημίας, η "δημοκρατία" και τα δικαιώματα υποχωρούν, αν δεν ακυρώνονται, για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες.
Ζούμε την περίοδο που οι καθημερινές εστίες μιας ανεπανάληπτης αποσταθεροποίησης τείνουν να γίνουν ο κανόνας. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μια "εκλεγμένη δυστοπία", όπως σωστά έχει επισημανθεί, μετασχηματίζεται σε μια εγχώρια εκδοχή της Alt Right και ο κορωνοϊός αποτελεί για την ίδια τη μεγάλη ευκαιρία για την περιστολή στοιχειωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Από την καθημερινότητα, την εργασία, τον πολιτισμό, τις συνταγματικές ελευθερίες.
Όλο αυτό που βιώνουμε καθημερινά το εξηγεί σε ένα από τα έξοχα άρθρα του ένας άλλος πανεπιστημιακός, ο Κύρκος Δοξιάδης, σε πρόσφατο άρθρο του στην ΕφΣυν:
"Στην παρούσα κατάσταση δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με αντιδημοκρατικές εκτροπές της κυβέρνησης της Δεξιάς. Αλλά με μια συνθήκη κατά την οποία η Δεξιά επαναπροσδιορίζει στην πράξη τους όρους άσκησης της εξουσίας στη νεωτερικότητα. Η κρατική εξουσία δεν ασκείται πλέον στο όνομα του 'κυρίαρχου λαού', αλλά σε εκείνο του προ-νεωτερικού ηγεμόνα, ο οποίος ευρίσκεται υπεράνω των νόμων, καθ’ ότι είναι εκείνος που τους θεσπίζει".
