Αληθινά, μικρά περιστατικά.
Ξεσήκωνε τους γονείς ότι αν το σχολείο των τριάντα μαθητών από εξαθέσιο γίνει πενταθέσιο, θα χαθεί η μόρφωση των παιδιών (απλώς για να μπαίνει ο ίδιος ελάχιστα ή καθόλου στην τάξη).
Γονέας ξεσήκωνε τους γονείς ότι αν τα επτά προσφυγόπουλα παρακολουθήσουν το σχολείο «υποδοχής», εκτός σχολικού ωραρίου, θα μολύνουν την τάξη.
Όταν είχε δοθεί ένα επίδομα σε αναξιοπαθούντες, νομίζω το 2018, «δες σε ποιους τα δίνετε. Τριώροφο έχει, με μαύρα χρήματα» είπαν οι γείτονες.
Οι μεσαίοι υπερφορολογήθηκαν, οι πλούσιοι υπεξέφυγαν, εφαρμόστηκε η περικοπή του ΕΚΑΣ. Επί ποιας όμως εισοδηματικής ύλης, με ποια καταγραφή και τεκμηρίωση ασκήθηκε η φορολογική πολιτική;
Μιλούσα πρόσφατα με φίλο διανοούμενο αριστερό της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αυστηρά κριτικό με όλα, του είπα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, εξασφάλιζε πολιτική ενδοχώρα. Έτρωγε την οργή κατακέφαλα, προφύλασσε όμως, επέτρεπε να χωρέσουν οι αριστερές ιδιόλεκτοι». Συμφώνησε άνετα: «Σίγουρα».
Παλιός δεξιός θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ μοναδική ελπίδα: «Ατζαμής και άσχετος, αλλά οι άλλοι είναι δέσμιοι σε ρουσφέτια, πελατεία, χρέη». Πιθανόν είναι απλώς δυσαρεστημένος από τους δικούς του, αλλά ξέρει τα έγκατα.
Δούλευε μέχρι τα γεράματα, πετυχημένος μικροεργολάβος, καλός μάστορας, σκληρός με τον βοηθό. Άκουγε σκυλάδικα. Καρράς, Άντζελα οι πιο λόγιοι. «Τι ψηφίζεις;» «Εμένα ο πατέρας μου είχε κάνει στη Μακρόνησο».
Έπεσε το πιάτο από τον σερβιτόρο, είχε φορτωθεί πολλά, «μάζεψέ το, ηλίθιε» φώναξε ο διευθυντής. Ντράπηκε. «Μην στεναχωριέσαι», του είπα, «όλοι έχουμε προσβληθεί κάποια στιγμή και για λόγους βιοπορισμού σιωπήσαμε». Ο διευθυντής είχε διοριστεί το 2017.
Φυσικά ο καθένας έχει μια πινακοθήκη εύγλωττων περιστατικών από την πρόσφατη περίοδο. Αδικίες, απρέπειες, άκαιρες μαξιμαλιστικές κινητοποιήσεις (κάθε βδομάδα στο υπουργείο Υγείας), βλακώδεις, ανεξήγητες καθυστερήσεις, σε αποφάσεις ουσίας, αντισυναδελφικές συμπεριφορές μέσα στη διοίκηση, μέσα στην πολιτική, ακόμα και αντισυντροφικές μέσα στο κόμμα. Αυτό το άτυπο, το ακατάγραφο «όλα» και «παντού», όπου αμαρτία, αγαθό, ελπίδα και απογοήτευση συνυπάρχουν, τι τάση συστήνει;
Όλες οι εκδοχές αδικίας, δίωξης, εύνοιας, λούφας, ήθους. Όλοι μπορούν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας, φωνή επαίνου, φωνή δουλείας, απειλής, τίμιας διεκδίκησης, καρφώματος.
Ποιες είναι οι τάσεις του εκλογικού σώματος; Ποιος είναι ο λαός; Τι συστήνουν τα κόμματα; Ποια συμφέροντα εκπροσωπούν; Όντως τα εκπροσωπούν;
Η Αριστερά, και πριν αλλά και μετά την κυβερνητική εμπειρία, εκείνο στο οποίο υστερεί είναι η ανάλυση. Όχι ρητορική επανάληψη και φαφλαταδισμό (που τα έχει μπόλικα), αλλά ανάλυση. «Συγκεκριμένη ανάλυση, συγκεκριμένης κατάστασης» για να ακολουθήσουμε τη μαρξιστικολενινιστική έμφαση. Όχι γενικότητες.
Η πραγματικότητα φαίνεται ως χάος, με αγεφύρωτες αντιφάσεις, με υβρίδια που τα εντείνουν οι οργανωτικές ανεπάρκειες. Κυριαρχούν οι ενδιάμεσες καταστάσεις, όπου το κακό δεν ξεχωρίζει ευκρινώς από το καλό, ούτε το καλό επιζεί των ανταγωνιστών του. Αμφίβιο καλό - κακό.
Πώς μπορεί να δημιουργηθεί μια Αριστερά καθαρά περιγεγραμμένη, αποσαφηνισμένη, μέσα σε ένα περιβάλλον μειγμάτων, υβριδισμών; Είναι απλό. Δεν μπορεί. Και πώς αντιδρά σ’ αυτή τη δομική αδυναμία; Μπαίνει στο μεδούλι της ταραχώδους, αντιφατικής, εχθρικής και συγχρόνως ευνοϊκής πραγματικότητας; Μπα.
Αναλύει τολμηρά και ανεξίθρησκα τα περίπλοκα δεδομένα; Μπα.
Πατάει σε έναν ακαδημαϊσμό, σε στερεότυπα, σε τυφλοσούρτες. Πότε - πότε αναδύεται (αλλά με αναστολές) το 2014, ελλείψει πρωτότυπης ανάλυσης του 2021.
Η Αριστερά είναι κουρασμένη. Έπηξε. Μάχες, μετωπικές συγκρούσεις, προσωπικές τακτικές, ισορροπίες, οπισθοχωρήσεις, ξανά. Η Αριστερά δεν έχει ανάκαρα να κοιταχτεί στο καθρέφτη. Ενώ ακριβώς αυτό πρέπει να κάνει. Είναι απλά τα ελαττώματα, πολύ ευκρινή τα προτερήματα.
