Κάποιοι βρήκαν την ανασχηματισμένη κυβέρνηση Μητσοτάκη καλύτερη απ’ την προηγούμενη: πιο κοινοβουλευτική και πιο γαλάζια. Και πιο... μεγάλη! Άλλοι (ορισμένοι εξ αυτών επώνυμοι τέως αριστεροί και κεντροαριστεροί) τη βρήκαν πιο προοδευτική. Επειδή έδωσε, λέει, χαρτοφυλάκιο σε έναν γκέι. Τον κ. Γιατρομανωλάκη...
Προ μηνών, τότε που η ντροπιαστική πρόταση της εισαγγελέως Οικονόμου για αναστολή των ποινών της συμμορίας των ναζί εβάλλετο κατά ριπάς από τη δημοκρατική κοινή γνώμη, μια ξεχωριστή συνάδελφος απ’ τα παλιά με ρώτησε αν διατηρώ σχέσεις με δύο παλαιότερους, κι από εμάς ακόμα (!), συναδέλφους. Διακεκριμένους, σχεδόν διάσημους, προοδευτικούς δημοσιογράφους της έντυπης εποχής της δημοσιογραφίας...
«Όχι, δεν έχω καμιά επαφή μαζί τους εδώ και πάρα πολλά χρόνια» της απάντησα και της ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί με ρωτούσε αν διατηρώ σχέσεις μαζί τους: «Διότι βλέπω τα πολιτικά σχόλιά τους και με πιάνει μια θλίψη... μα, μια θλίψη...» ήταν η απάντησή της.
Έτσι ακριβώς: βλέπω τα πολιτικά σχόλιά τους και με πιάνει μια θλίψη... μα, μια θλίψη... Είναι η βαθιά θλίψη που καταλαμβάνει όλους εμάς, τους εναπομείναντες πολιτικά ανιδιοτελείς, δημοσιογράφους ή μη, κάθε που βλέπουμε παλιούς μας φίλους και ιδεολογικούς συνοδοιπόρους να σηκώνουν δήθεν κεντροδεξιές σημαίες και... μεταρρυθμιστικά λάβαρα και, επί της ουσίας, να ξεπλένουν την πολιτική αθλιότητα των καιρών μας που ονομάστηκε «μητσοτακισμός».
Αυτή την... αμελή παλινδρόμηση επιβίωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη (ως πρωθυπουργού και ηγέτη της συντηρητικής παράταξης) από τον ακραίο κεντρισμό και τον δεξιό νεοφιλελευθερισμό έως τον ακροδεξιό εθνικισμό τύπου Σαμαρά. Στον οποίο, τώρα με τον ανασχηματισμό, αναζητεί απάγκιο...
Το ασφαλές ορμητήριο μιας επέλασης, αν θέλετε, με στόχο τη στερέωση του κλονισμένου κυβερνητικού θώκου. Με φύλακα - άγγελο και (επιτέλους!) στρατηγό αυτής της ακροδεξιάς εκστρατείας τον φερόμενο και ως κομμουνιστοφάγο, ή συριζοφάγο, ή και... τσιπροφάγο ακόμα Μάκη Βορίδη.
Αλλά ποιος ήταν, στη μέχρις στιγμής νεοδημοκρατική πραγματικότητα, ο ρόλος του νεοδιορισμένου υπουργού Εσωτερικών; Το έχω ξαναγράψει (ΑΥΓΗ, 2.9.2018), η αρχική ιδέα μου για τον ρόλο του κ. Βορίδη στη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ότι το παίζει Μπαλτάκος στη θέση του Μπαλτάκου. Αλλά, σύμφωνα με έναν πολιτικά αξιοσέβαστο γνώριμο, τον παλαιοκαραμανλικό Γ.Ν.,* ήταν μια ιδέα... ελαττωματική: «Ο τύπος αυτός εισέβαλε στο κόμμα ως μετανοούσα χουντική Μαγδαληνή και τώρα το παίζει Γεωργαλάς στη θέση του Γεωργαλά» με είχε διορθώσει τότε ο Γ.Ν.
«Γεωργαλάς στη θέση του Γεωργαλά»!.. Αναμφισβήτητα αυτή είναι μια ιδέα επίσης... ελαττωματική, ωστόσο επιτρέπει τη φαντασίωση ενός πλήθους ιστορικών αναγωγών που αιτιολογούν τη στρατηγική του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένους της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που συναγωνίζεται την αντικομμουνιστική τοξικότητα των ιδεών Γεωργαλά που εμπότιζαν τη μήτρα της Ν.Δ., την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Και βέβαια η... ιδέα του Μάκη Βορίδη ως «Γεωργαλά στη θέση του Γεωργαλά» μας επιτρέπει να φανταζόμαστε τον «τσεκουροφόρο μουσαφίρη», από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη πια, να ηγείται ενός συριζοφάγου εκλογικού μηχανισμού με τον γκεμπελικό τρόπο που ο Γεώργιος Γεωργαλάς ηγείτο του αντικομουνιστικού παρακρατικού μηχανισμού της ΕΡΕ στο τέλος της δεκαετίας του 1950.
Ίσως, όμως, δεν είναι πολιτική φαντασία αυτή, αλλά η μισαλλόδοξη πραγματικότητα εντός της συνολικής πολιτικής πραγματικότητας: «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία. Γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».
Την Αριστερά του Τσίπρα εννοεί ο... ποιητής -τις ιδέες της Αριστεράς που εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκει... ελαττωματικές. Προφανώς, υπό την έννοια ότι οι ιδέες αυτές δεν είναι συμβατές με την παραδοσιακά κοιμώμενη συστημική δημοκρατία∙ αφού η εφαρμογή αυτών των ιδεών -όπως αποδείχτηκε κατά τη διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ- κλόνισε το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, αφύπνισε τη δημοκρατία...
Ακριβώς όπως τα είπε ο μύθος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζακ Ζιλιάρ: «Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel)».
Ας ελπίσουμε, ας σπρώξουμε, ας βοηθήσουμε να το επαναλάβει -να επαναληφθεί: να αποτραπεί η επέλαση της σαμαρικής οπισθοφυλακής, να επανέλθει ο λαός στο προσκήνιο αυτού του δυστοπικού τοπίου, όπου κυριαρχούν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι «παράγοντες»: να δοθεί ένα τέλος στο δημοσιογραφικό ξέπλυμα της πολιτικής αθλιότητας των καιρών μας που ονομάστηκε «μητσοτακισμός». Και στη θλίψη μας για εκείνους τους λίγους παλαιούς - καλούς συναδέλφους που τον ξεπλένουν.
* Ο Γ.Ν. είναι απόμαχος νεοδημοκράτης, επιτελικός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή
