Ο Θεόδωρος Σκυλακάκης ήταν σαφής στις αρχές της εβδομάδας: «Κάθε ευρώ που ξοδεύουμε τώρα, είναι φόροι που κάποια στιγμή θα μπούνε». Η παραδοχή του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, που πολιτικά προΐσταται της στρατηγικής της επιτροπής Πισσαρίδη, δεν προέκυψε από το πουθενά. Είναι μάλιστα η τρίτη ή τέταρτη φορά που το συγκεκριμένο στέλεχος δημοσιοποιεί την πρόθεση της κυβέρνησης να πάρει πίσω με τη μορφή φόρων όσα -λίγα- δαπανώνται σήμερα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης.
Ο αναπληρωτής υπουργός θέλησε να θολώσει, βέβαια, τα νερά και να διαβεβαιώσει ότι δεν θα επιβληθούν φόροι στους πολίτες, καθώς «δεν θέλουμε να προέρχονται από αύξηση φορολογικών συντελεστών, αλλά από ένα μέρισμα ανάπτυξης».
Από τη μία, η επιμονή να θεωρούνται «δανεικά χρήματα» οι έκτακτες δαπάνες για την αντιμετώπιση μιας υγειονομικής κρίσης συνιστά από μόνη της μια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, μισάνθρωπη και αντικοινωνική. Ωστόσο ο ισχυρισμός πως τα χρήματα μπορούν να προκύψουν από την ανάπτυξη είναι ξεκάθαρα παραπλανητικός και αναληθής. Αφήνουμε δε κατά μέρος τον παραλογισμό που θα έκανε έναν πρωτοετή λογιστικής να κοκκινίσει από την ντροπή του, σύμφωνα με τον οποίο μπορείς σε ένα κράτος να μεταφέρεις υποχρεώσεις από τη μία χρονιά στην επόμενη.
Η ελληνική οικονομία υφίσταται τη χειρότερη ύφεση που καταγράφεται ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι τελευταίες ανακοινώσεις της ΕΛΣΤΑΤ για ύφεση 11,7% το τρίτο τρίμηνο του 2020 δείχνουν πως η οικονομία συρρικνώνεται τόσο γρήγορα και τόσο σφοδρά που το σοκ προκαλεί μόνιμες βλάβες στην πραγματική οικονομία. Η βάση για τη συλλογή φόρων έχει επακόλουθα μικρύνει και δεν υπάρχουν οι δυνάμεις για συλλογή φόρων δισεκατομμυρίων που απαιτούνται. Ακόμα και αν ισχύει ο υπερ-φιλόδοξος στόχος για ανάπτυξη 3,5% τα επόμενα δέκα (!) χρόνια, όπως προβλέπει η έκθεση Πισσαρίδη, τότε η οικονομία θα επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς σε αρκετά χρόνια από τώρα και τα αναγκαία έσοδα δεν θα φτάσουν ποτέ στο επιθυμητό επίπεδο.
Από πού θα βρει λοιπόν τους αναγκαίους πόρους το οικονομικό επιτελείο του Μητσοτάκη για να κάνει πραγματικότητα το παράδοξο σχέδιο Πισσαρίδη; Από πού θα ισοσκελιστεί η απώλεια εσόδων, που προκαλείται από τη μείωση φόρων των επιχειρήσεων; Πώς θα αυξηθούν τα έσοδα και δεν θα αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές, ιδιαίτερα τώρα που η οικονομία βρίσκεται στο χάος;
Μα από την περίφημη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, από την επιβολή φόρων, δηλαδή, σε περισσότερα πεδία. Και μιας και η κυβέρνηση έχει διακηρύξει πως θέλει να ελαφρύνει τους πλούσιους και τους μεγαλο-επιχειρηματίες από τα «βάρη» των φόρων, τότε ποιος μένει;
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα νοικοκυριά, με επιβολή νέων έμμεσων φόρων παντού.
