«Κραυγές από τους έγκλειστους στο 'Πέτρινο'» είναι ο τίτλος της εφημερίδας Σέντρα, που κυκλοφορεί στη Λαμία και παρουσιάζει μαρτυρίες ασθενών μέσα από την κλινική Covid-19 που λειτουργεί σε ένα παλιό κτήριο, το λεγόμενο «Πέτρινο», ακριβώς δίπλα στο νοσοκομείο της πόλης. Εκεί όπου νοσηλεύονται τα περιστατικά που δεν κρίνεται αναγκαίο να μεταφερθούν σε ΜΕΘ. Τυχαία έπεσε στα χέρια μου η εφημερίδα και ανατρίχιασα με τα όσα βιώνουν κάποιοι άνθρωποι στο ανήμπορο να τους βοηθήσει ΕΣΥ. Αντιγράφω κάποιες από τις μαρτυρίες αυτές.
"....Μακάρι να βγω από δω. Έρχονται στιγμές που κιοτεύω και αυτό το θεριό σα να ξυπνάει και πονάει το στήθος μου...".
"...Τρεις μέρες ζητώ μια κουβέρτα, αλλά μάταια... Καίγομαι από τον πυρετό, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος να δώσει κάτι...".
"...Βρήκα μια γιαγιά κουβάρι στο κρεβάτι που είχε να φάει δύο ημέρες και άλλο τόσο να πιει νερό... Μάζεψα τις δυνάμεις μου να της δώσω κάτι να μην πεθάνει...".
"...Σε ποιον να το πω... Έχω δύο μέρες να φάω. Χτυπάς τα κουδούνια, δεν απαντάει κανείς...".
"...Από την κλειστή πόρτα μπορούσε κάποιος να καταλάβει πως τελικά δεν ήταν οργανωμένοι... Θα έπρεπε να είναι... Ήξεραν πριν γεμίσουν με ανθρώπους και δεν ξέρουν τι να κάνουν...".
"...Καθηλωμένος στο κρεβάτι, φώναζα... Δεν υπήρχε άνθρωπος, δεν άκουγε κανείς να μου δώσει την πάπια για σωματική μου ανάγκη και έχω 12 ώρες που περιμένω να έρθουν να με... καθαρίσουν... Θέλω να φύγω... Να φύγω από εδώ... Να πάω στο σπίτι μου να πεθάνω με αξιοπρέπεια...".
Την ώρα λοιπόν που κάποιοι ψωνίζουν τσουρέκια στη Θεσσαλονίκη και κάνουν ποδηλατάδες στην Πάρνηθα, κάποιοι συνάνθρωποί μας βιώνουν την απόλυτη απαξίωση και τον φόβο του θανάτου στη σκιά των επιτυχιών της κυβέρνησης και κάποιοι άλλοι θα πουν πως αυτά που γράφω είναι λαϊκισμός.
