Κυρία Μενδώνη, αυτή τη φορά δεν θα σας απευθύνω κανένα αίτημα, δεν θα αναφερθώ σε κανένα αυτονόητο δικαίωμα απ’ όλα όσα στερείτε από τους ανθρώπους που υπηρετούν τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Κι αυτό το κάνω επειδή δεν σας θεωρώ άξια διαλόγου.
Αυτή τη φορά μόνο ένα μεγάλο “κατηγορώ” μπορεί να υπάρξει μέσα σε αυτές τις γραμμές. Ένα “κατηγορώ” το οποίο βρίσκεται στα χείλη των ανθρώπων που δεν γεννήθηκαν ακόμη. Των παιδιών που θα ’ρθουν και δεν θα ξέρουν πώς να εκφραστούν με λέξεις, με ήχους με χρώματα, πώς να δείξουν τα συναισθήματα τους, την αγωνία τους. Δεν θα βρίσκουν από πού να πάρουν δύναμη, αφού μπροστά τους θα βρίσκεται ένα τεράστιο κενό στη μνήμη, την παράδοση, τις τέχνες, στην εξέλιξη του πολιτισμού.
Εσείς δημιουργήσατε με βάρβαρο τρόπο τη ρήξη αυτής της συνέχειας.
Ο πολιτισμός είναι σαν το ποτάμι που κυλάει αδιάκοπα. Εμείς, η κοινωνία, ο λαός, είμαστε οι οργανισμοί, οι άνθρωποι, η φύση που ζούμε απ’ αυτό το ποτάμι. Εσείς, κ. Μενδώνη, είστε ένας βράχος, το φράγμα, που θέλει να κόψει αυτή τη ροή του πολιτισμού στις επόμενες γενιές.
Το ανθρώπινο είδος ξεχωρίζει, αλλά κι εξελίσσεται μέσω της μετάδοσης από γενιά σε γενιά της γλώσσας, του τραγουδιού, μέσω ενός πίνακα, ενός βιβλίου, μέσω του πολιτισμού. Εάν δεν το γνωρίζετε, σας ενημερώνω ότι αυτό είναι το κοινό στοιχείο κάθε ορισμού που δόθηκε στον πολιτισμό. Ότι ο πολιτισμός είναι κάτι που μοιράζονται μεταξύ τους τα μέλη μιας κοινωνικής ομάδας και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.
Εσείς όμως έρχεστε να διαταράξετε τη σχέση του λαού με τον πολιτισμό, την παράδοση, την κοινωνική μνήμη κι εξέλιξη. Κι αυτό είναι εθνικό έγκλημα. Σίγουρα μεγαλύτερο από την εγκληματική σας στάση απέναντι στους καλλιτέχνες, αλλά και γενικότερα στους ανθρώπους του πολιτισμού.
Δεν θα αναφέρω πως τα άλλα κράτη στηρίζουν σαν πολύτιμο θησαυρό τον πολιτισμό τους. Σας καλώ όμως να σκεφτείτε, ίσως σε κάποια στιγμή πνευματικής διαύγειας, το εξής:
Εάν επί υπουργίας σας, κ. Μενδώνη, είχε τύχει να ζουν ο Τσαρούχης, ο Καζαντζάκης ή ο Ελύτης, η Λαμπέτη ή ο Χατζιδάκις, πιστεύετε ότι η επόμενη γενιά, μετά την καταστροφικό πέρασμά σας, θα γνώριζε το “Άξιον Εστί”, την “Ασκητική”, τον “Μεγάλο Ερωτικό”, τη “Μικρά Ασία”, την “Φραγκοσυριανή” ή τη “Συννεφιασμένη Κυριακή”;
Όχι, κ. Μενδώνη. Κανείς. Επειδή δεν θα τους επιτρέπατε να τα δημιουργήσουν. Κι αυτό είναι ένα εθνικό έγκλημα.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι εάν, ύστερα από τόσα χρόνια που υπηρετήσατε ως γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, έχετε μισήσει τους ανθρώπους των τεχνών ή μετατραπήκατε σε εργαλείο, σε εκτελεστικό όργανο της κυβέρνησης για την εξόντωση του είδους.
Όποια και να είναι η απάντησή σας, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Για εμάς είστε μια κηλίδα στην ιστορία του πολιτισμού μας. Είστε μια αόρατη υπουργός που δεν αξίζει την προσοχή μας.
Οι φωνές, οι κραυγές των εκφραστών του πολιτισμού απευθύνονται προς το κτήριο του ΥΠΠΟΑ στην Μπουμπουλίνας, αφού έχουμε περισσότερες ελπίδες να μας ακούσουν οι τοίχοι, τα ντουβάρια, παρά εσείς. Οπότε, για να γίνετε και λίγο χρήσιμη, θα γράψουμε επάνω σας μια λέξη μόνο: Παραιτηθείτε!
* Ο Κώστας Καλδάρας είναι συνθέτης - εικαστικός
