Μια φορά κι έναν καιρό μιλάγανε για χρυσά αυγά... Εννοώ την εποχή εκείνη που, όταν κάποιοι τοποθετούσαν το σύνθημα «Χρυσή Αυγή» σε κάθε κατάλληλη επιφάνεια, έπαιρναν σαν απάντηση το μουντζούρωμα της επιγραφής και τη διαφοροποίηση των δύο τελευταίων «η» σε «α»: Το «Χρυσή Αυγή» μεταμορφωνόταν σε «Χρυσά Αυγά» και η διακωμώδηση έκανε τους λυσσασμένους να λυσσάνε ακόμη περισσότερο...
Η κωμική αυτή ιστορία μού θύμιζε ένα παλιό φιλμ, το «Αυτοί οι τρελοί παραγωγοί» του Μελ Μπρουκς: ένας παραγωγός θεατρικών έργων, εραστής ωρίμων κυριών και κατά το μάλλον ή ήττον αποτυχημένος, σκεφτόταν να κάνει ένα αποτυχημένο (!) έργο με τα λεφτά που του έδιναν πλουσιοπάροχα οι κυρίες, οι οποίες βέβαια -σε περίπτωση αποτυχίας- δεν θα είχαν μούτρα να ζητήσουν πίσω τα χρήματά τους... Προσφεύγει λοιπόν στους κραυγαλέα αποτυχημένους της θεατρικής πιάτσας -χορευτές, σκηνογράφους, ηχολήπτες κ.λπ.- μεταξύ των άλλων σε έναν αποτρελαμένο ναζί που ζει μοναχικά σε μια σοφίτα. Ο ναζί τού παρέχει τα δικαιώματα για το έργο που έχει συνθέσει -«Άνοιξη για τον Χίτλερ»-, το οποίο, όμως, σε αντίθεση με τις προβλέψεις, στέφεται από μεγάλη επιτυχία!
Παρά τις διαφορές που υπάρχουν και τη σοβαρότητα του επταμελούς διευθυντηρίου της οργάνωσης, βρίσκω ότι ο χαρακτήρας τού ναζί που συνέθεσε το «Άνοιξη για τον Χίτλερ» είχε ομοιότητες με τους σημερινούς: ο ναζί είχε φόβο, είχε έπαρση, είχε τη βεβαιότητα μιας νίκης, είχε τη συμπεριφορά ξετρελαμένου προσώπου...
Η «Χρυσή Αυγή» ξεκίνησε από μια μικροσυμμορία που έδερνε σκληρά κατά καιρούς, στην Ελλάδα, όπου η Ακροδεξιά, αφού πέρασε από τη φάση της ΕΠΕΝ, είχε διαλυθεί ή είχε κολλήσει στα ακροδεξιά της Δεξιάς. Αυτά γίνονταν μέχρι την εποχή των Μνημονίων, οπότε με τον ερχομό τους τα πράγματα πήραν άλλη τροπή: τα Μνημόνια έφεραν στέρηση, ανεργία, ανασφάλεια, ματαίωση προσδοκιών και ελπίδων, πρωτοφανή μετανάστευση εγκεφάλων. Τότε η Χρυσή Αυγή κόντεψε να περάσει το 10%, αναδείχθηκε σε σοβαρό κοινωνικό παράγοντα, οι αρχηγοί της σοβάρεψαν, το ξύλο που μοίραζε έγινε δολοφονικό...
Και τώρα; Τώρα αυτή οδεύει προς τις φυλακές, όπου όμως είναι σίγουρο ότι η φυλάκιση δεν είναι... μόνιμη, όπου αποφυλακίζεται κανείς για... πονοκέφαλο. Όπου η αμνησία των πολλών επεξεργάζεται τα σφάλματα του μέλλοντος.
