Η 4η Οκτωβρίου ήταν η «Ημέρα των ζώων», που η συμβατική σκέψη συνήθως την αναθέτει στους ανθρώπους του πολιτικού περιθωρίου ή... στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Από τη νεολιθική εποχή της αρχής της γεωργικής περιόδου και της υποχώρησης του ανθρώπου από τον ρόλο του κυνηγού, τα ζώα ήταν πολύτιμα. Η χρησιμοθηρική αντίληψη για τα ζώα είχε πάντοτε το πάνω χέρι στη διαδρομή αυτών των αιώνων, όμως δεν έλειπαν οι κουβέντες με νόημα! Προείχε η απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σιάτλ στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Πηρς, το 1855, ύστερα από πρόταση του δεύτερου για αγορά ινδιάνικης γης: «Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά...».
Τα αποκαλούμενα «ζώα έλξης» στον τρίτο κόσμο και στις ορεινές περιοχές επιζούν σε σημαντικούς αριθμούς. Τώρα πλέον στη χρησιμοθηρική δραστηριότητα απομένουν τα φαγώσιμα ζώα... Πάντως και έτσι οι προβληματισμοί για την «ευζωία» των ζώων αναπτύσσονται αλματωδώς, ακόμη και στους χώρους των κτηνιάτρων. Είδαμε, σε δυο συνέδρια «Βιολογικής αιγο-προβατοτροφίας», που έγιναν το 2003 και το 2004, στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο, να υποστηρίζεται ότι η ευημερία των ζώων από την άποψη της διατροφής, της υγιεινής, της άνεσης κινήσεων, της αποφυγής κάθε περιττού πόνου, καταλήγει στα ευτυχισμένα ζώα...
Τα ζώα «έπαιξαν» πολύ στη λογοτεχνία. Ο Χριστιανόπουλος γράφει για τη «Γάτα» στη «Νεκρή πιάτσα»: «Αρπάζει το κρέας που της ρίχνω, μα όταν σκύψω για να τη χαϊδέψω, τραβιέται πίσω και μου βγάζει νύχια». Ο Σεφέρης γράφει για τις «γάτες του Άη-Νικόλα» που δεν άντεξαν στο φαρμάκι αιώνων, χρησιμοποιώντας το συμπαθές τετράποδο για να δείξει την υπέρβαση των ορίων... Η Μαργαρίτα Καραπάνου έβρισκε ότι οι σκύλοι έχουν μυθιστορηματικό χαρακτήρα, η Κατερίνα Πλασαρά υπεραμύνθηκε του ελληνικού μουλαριού και της γίδας της Σκοπέλου, ο Ρένος Αποστολίδης διετέλεσε γατόφιλος.
Αφήνουμε στην άκρη τα fake ζώα με τον Τζιμ Ντάιτς (1925-2020), που ήταν ο Σιλβέστρος, ο Τουΐτι, ο Μίκυ και η Μίνι Μάους, ο Πλούτο... Ήταν κι αυτά μια μαθητεία ζωής, ένα εξαγνιστήριο παλιών ανθρώπινων κριμάτων, ένα «παιχνίδι» εκεί όπου δεν πρέπει να «παίζουμε»...
