Του Γιώργου Θ. Μιχαήλ*
Είναι διεθνής η πρακτική που ακολουθείται από το καπιταλιστικό κατεστημένο, να δίνεται η «νόμιμη προμήθεια» (Κομισιόν, βλ. μίζα) στους αντιπροσώπους και τους μεσάζοντες των διαφόρων βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, σαν δραστικό κίνητρο για την προώθηση των προϊόντων τους στην αγορά.
Αξίζει όμως να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τις περιπτώσεις αγορών που κάνει η πολιτεία για να εξυπηρετηθούν οι εκάστοτε κρατικές ανάγκες της χώρας για την άμυνα, την υγεία, τις υποδομές και εν γένει τις τρέχουσες ανάγκες, που ο λαός φορολογείται για να τις χρηματοδοτήσει. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, το έργο των μεσαζόντων κυβερνητικών υπάλληλων, πολιτικών, στρατιωτικών κ.λπ., είναι πολύ σοβαρό. Οι εντεταλμένοι εμπειρογνώμονες και οι προϊστάμενοι ειδικών επιστημονικών επιτροπών είναι υποχρεωμένοι να επιλέγουν προϊόντα που καλύπτουν τις προδιαγραφές τις οποίες επιβάλλει η πολιτεία και να ικανοποιούν την εύλογη απαίτηση του υψηλότερου δυνατού πηλίκου, της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας προς το κόστος αγοράς.
Η προμήθεια (μίζα) σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα έπρεπε να είναι εξ ορισμού απαγορευμένη στους μεσάζοντες που εκπροσωπούν την πολιτεία στις αγορές. Οι κυβερνητικοί υπάλληλοι δεν είναι αντιπρόσωποι των εταιρειών που προμηθεύουν στην πολιτεία διάφορα προϊόντα, οπότε η μίζα δεν μπορεί να θεωρείται νόμιμη γι’ αυτούς. Και αυτό, αφενός διότι ο μεσάζων κρατικός υπάλληλος (πολιτικός, στρατιωτικός κ.λπ.) είναι μισθοδοτούμενος από τον λαό, αφετέρου διότι η προμήθεια (μίζα) αποτελεί ισχυρό πειρασμό με αρνητικές επιπτώσεις στην αντικειμενική επιλογή της ποιότητας των προϊόντων που έχει ανάγκη η χώρα.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι στις σημαντικές αγορές του Δημοσίου (όταν γίνεται αποδεκτή η προμήθεια - μίζα), η επιλογή συνήθως δεν γίνεται με βάση την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα των προϊόντων που θα αγοραστούν, αλλά με βάση το ύψος της μίζας. Κάτι που, ενδεχομένως, σημαίνει αποδοχή ποιοτικώς κατώτερων προϊόντων από αυτά που απαιτούν οι προδιαγραφές της πολιτείας. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε παράβαση της ηθικής δεοντολογίας και, ουσιαστικά, εξαπάτηση του κοινωνικού συνόλου.
Οι επίορκοι επιτήδειοι που κραυγάζουν ότι οι προμήθειες που έλαβαν για την «προσφορά υπηρεσιών» τους στη χώρα είναι νόμιμες, και ότι είναι σκευωροί αυτοί που τους κατηγορούν, πρέπει με την συνδρομή της ελληνικής Δικαιοσύνης να συνειδητοποιήσουν ότι τα λεφτά από τις μίζες ανήκουν δικαιωματικά στον ελληνικό λαό.
Οι υπεύθυνοι, οι τίμιοι και οι πραγματικά αποτελεσματικοί εκπρόσωποι της πολιτείας, που πιστεύουν στο κοινωνικό έργο το οποίο επιτελούν και η περιουσία στην οποία στοχεύουν είναι η προσωπική τους αυτοεκτίμηση, δεν δέχονται τις «νόμιμες» προμήθειες. Είναι η εμπιστοσύνη της πολιτείας στο πρόσωπό τους και η αναγνώριση του έργου τους, όταν επιτυγχάνεται μια αγορά προς το συμφέρον του λαού, που αποτελούν την πιο πολύτιμη και την πιο σημαντική τους ανταμοιβή.
* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής
