Είναι προφανής η ιδεολογική αδυναμία της μετα-Αριστεράς. Της Αριστεράς που αναμετρήθηκε με τη νεοφιλελεύθερη επέκταση και η οποία φαίνεται ότι κληρονομεί τα θρύψαλα της Σοσιαλδημοκρατίας. Της Αριστεράς νέων κραμάτων, που έχει απορροφήσει την κατάπτωση των κομμουνιστικών κομμάτων, την αισθητική του εξωκοινοβουλευτικού ακτιβισμού, τον αριστερό λιμπεραλισμό, δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας και έχει ενσωματώσει την κουλτούρα ενός ασαφούς και ρευστού δικαιωματισμού.
Ανάλογα με τις παραδόσεις κάθε χώρας, σχηματίζονται και ανασχηματίζονται σε όλη την Ευρώπη παραλλαγές μιας αμήχανης και μορφολογικά αντιφατικής Αριστεράς. Ένα μέρος δε της διαμαρτυρίας έχει αφομοιωθεί από λαϊκιστικά υβρίδια (π.χ. Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, ή, το χειρότερο, από τη Λεπέν στη Γαλλία κ.λπ.). Στον τόπο μας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να βρει έναν βηματισμό με ιδεολογική συνεκτικότητα και ευκρίνεια. Υπήρξε η συγκυρία της κυβερνητικής επέλασης, αλλά με μια ιδιόρρυθμη (και πεπερασμένη) κοινωνική ανάθεση: «Σβήσε μου την κλήση της τροχαίας. Φέρε μου πίσω τον μισθό. Διάγραψε το χρέος μου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε με τον εμπειρισμό του και την απίστευτη αδυναμία του, ως προς τις προσβάσεις στο βαθύ κράτος, και μάλιστα σε φάση συνθηκολόγησης, να αποκαταστήσει μια σχέση με τον ορθολογισμό, μια σχέση με την υπομονή (την περίσκεψη που ουδόλως καλλιεργούσε ως αντιπολίτευση), μια σχέση με τον κόσμο της εργασίας και τον κόσμο της ανεργίας. Οι αντίπαλοι έχουν επιλέξει μια ευφυή επικοινωνιακή τεχνική: Να μην παίρνει ανάσα. Έτσι, όταν βγαίνει η χώρα από το Μνημόνιο, προτάσσονται οι συντάξεις και οι δύο συλληφθέντες Έλληνες στρατιωτικοί. Όταν κερδίζεται η απελευθέρωσή τους, προβάλλεται το "Μακεδονικό" και η προδοτικολογία. Όταν κερδίζονται οι συντάξεις, αναδύονται το Barbaros, τα 12 μίλια. Σε μόνιμη βάση, όταν δίνεται ένα επίδομα ή προχωρά μια ρύθμιση ευεργετική για τον οφειλέτη, ή όταν έχουμε βελτίωση στον χώρο της Υγείας (σ.σ.: θάφτηκε η θετική διεθνής αξιολόγηση για την Υγεία κάτω από την κάμψη του δείκτη ανταγωνιστικότητας), πρέπει να προβληθεί αναλόγως το προσφυγικό (υπαρκτό, τεράστιο, άλυτο θέμα) κι αν κάποιες μέρες δεν υπάρχει κάτι έντονο, προβάλλεται το FB του Πολάκη, το tweet του Καμμένου, το αντι-tweet του Αδώνιδος κ.λπ.
Αντιπολίτευση «κρότου - λάμψης» για να χάνεις τον ορίζοντα και το σημείο προσανατολισμού. Αυτό περιστέλλει ακόμα περισσότερο την κρίσιμη ιδεολογική ανασυγκρότηση. Διαμορφώνονται στον χώρο θέσεις απλής αντίθεσης, ένας ετεροπροσδιορισμός που τακτοποιεί ίσως συνειδησιακά (έχεις την πεποίθηση ότι ανακτάς την αριστεροσύνη σου μέσα από την ανάκληση των αριστερών αναφορών), αλλά δεν λύνει το μεγάλο ερώτημα: Τι εκπροσωπείς; Ποιο κοινωνικό στρώμα, ποιο μοντέλο κράτους, τι είδους μεταρρύθμιση, ποια ανατροπή, τι είδους σύγκρουση, με ποιο μόρφωμα, σε ποιο κανονιστικό πεδίο, σε ποιο είδος δικαίου; Η μεταδικτατορική Αριστερά είχε την εντύπωση ότι η θεωρία είναι ένα απλό σύνολο αναφορών (ιδίως η παράδοση του Κομμουνιστικού Κόμματος) ή ένα νεφελώδες πεδίο εννοιολογήσεων του μοντέρνου κινήματος και του ουμανισμού (ιδίως η ανανεωτική Αριστερά).
Όταν υπήρξε η σκληρή κρούση με το πραγματικό (η χρεοκοπία της χώρας), η μεν παράδοση του ΚΚΕ οδηγείται έξω από τις αναγνώσεις της συντεταγμένης πραγματικότητας, η δε παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς εξατμίζεται σε αυτά που προσπάθησα να περιγράψω στην αρχή του κειμένου, ας πούμε στην περίμετρο ενός ρηχού διακαιωματισμού. Υπάρχει βέβαια και ένας άτυπος τρίτος δρόμος, η ενσωμάτωση «στο σύστημα», αλλά θεωρώ ότι επειδή υπάρχουν άλλοι καλύτεροι γι' αυτή τη δουλειά, «η Αριστερά» αυτής της κατεύθυνσης δεν παραέχει μέλλον. Άρα, η στροφή στην ανεπίλυτη αλήθεια είναι ο μόνος δρόμος. Ή λύνεις ή υπεκφεύγεις. (Θα συνεχίσω).
