Το 2013 ο Πάπας Φραγκίσκος σχεδόν σόκαρε τους καθολικούς δηλώνοντας ότι η αρνητική εμμονή της Εκκλησίας με θέματα όπως η ομοφυλοφιλία και οι αμβλώσεις την απομακρύνει από τον σκοπό της, που είναι το να αποτελεί έναν οίκο ανοιχτό σε όλους. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο καθολικός αρχιεπίσκοπος Ραούλ Βέρα Λόπεζ από το Μεξικό, που υπερθεμάτισε του Ποντίφηκα λέγοντας πως “δεν είναι οι ομοφυλόφιλοι άρρωστοι, αλλά όσοι τους αποκαλούν άρρωστους. Η Εκκλησία, αντί να τους καταδικάζει, θα έπρεπε να έρθει σε διάλογο μαζί τους. Δεν μπορούμε να ακυρώσουμε τον ψυχικό πλούτο ενός ανθρώπου εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων. Αυτό είναι άρρωστο, είναι άκαρδο και εντελώς παράλογο”.
Και αν αυτά ακούγονται τα τελευταία χρόνια στην καθολική Δύση, στην καθ’ ημάς Ανατολή ακτίνες αισιοδοξίας αχνοφέγγουν σε βιβλία όπως το "Έλξη και Πάθος" του π. Βασίλειου Θερμού, όπου ο ιερέας επισημαίνει πως "δεν αρκεί να μην φοβόμαστε τους ομοφυλόφιλους ή να μην είμαστε επιθετικοί μαζί τους, αλλά χρειάζεται (σ.σ.: η Εκκλησία) να αναπτύξουμε την επίγνωση ότι ταξιδεύουμε μαζί τους μέσα στην ίδια φθορά της ανθρώπινης φύσης”.
Ο π. Φιλόθεος Φάρος στο βιβλίο του “Έρωτος Φύσις” σημειώνει και αυτός με τη σειρά του πως «η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή για να είναι αμαρτία. Η αμαρτία προϋποθέτει επιλογή. Είναι θεόδοτο το δικαίωμα του ανθρώπου να ζήσει και να πεθάνει όπως εκείνος θέλει. Ο Θεός δεν επεμβαίνει σε αυτήν την ελευθερία. Ποιος είμαι εγώ να επέμβω;».
Και αν στην Καθολική Εκκλησία η μετατόπιση από τη σκοταδιστική αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας έχει ξεκινήσει από το ίδιο το Βατικανό, στην περίπτωση της Εκκλησίας της Ελλάδος η Ιερά Σύνοδος παραμένει προσκολλημένη στην αφοριστική λογική που εδράζεται σε στερεότυπα προηγούμενων αιώνων. Ρίχνοντας τους ομοφυλόφιλους στην πυρά της κολάσεως για το θανάσιμο αμάρτημά τους, η Εκκλησία κλείνει τα μάτια σε ένα θέμα που και την αφορά και την αγγίζει.
Πριν από τρία χρόνια, όταν ο μητροπολίτης Άνθιμος είχε ερωτηθεί κατά τη διάρκεια συνέντευξης στον ΑΝΤ1 εάν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στους κόλπους της Εκκλησίας, είχε προσπεράσει την πραγματικότητα λέγοντας ένα ξερό “άλλο αυτό...”. Αν η Εκκλησία της Ελλάδος είχε το θάρρος, την ειλικρίνεια αλλά και το απαραίτητο περίσσευμα αγάπης, θα αντιμετώπιζε και την ομοφυλοφιλία στους κόλπους της. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μιλούσαμε σήμερα για Αμβρόσιους.
