Εντάξει, όσοι επιλέγουν ν’ ασχοληθούν με το ενδυματολογικό και με το εν γένει savoir faire του πρωθυπουργού, δικαίωμά τους.
Εμείς οι άλλοι (οι λιγότεροι;) ας επιχειρήσουμε να το πάμε λίγο παραμέσα το πράμα.
Στο γεγονός δηλαδή ότι πριν από δυο χρόνια, επί Σαμαροβενιζέλων, το ελληνικό χρέος το δηλώναμε «βιώσιμο» και με το παραπάνω.
Δηλαδή ουδέν πρόβλημα, είμαστε μάγκες και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν και τίποτα.
Τώρα, σήμερα, ο Τσίπρας κατάφερε, με πολλή-πολλή δουλειά, να διεθνοποιήσει το πρόβλημα του χρέους.
Τόσο ώστε έρχεται εδώ ο Μπάρακ Ομπάμα και το παίρνει στην πλάτη του.
Ο Τσίπρας, αυτός του δεκαπενταμελούς, ξέρεις.
Ο χωρίς γραβάτα...
Όμως, εντάξει παιδιά, ο καθένας έχει δικαίωμα ακόμη και στη μιζέρια.
Ρωτήστε και τον Λοβέρδο...
Α, ναι, ο Σαμαράς, μόλις προχθές από την Ξάνθη, χαρακτήρισε τον Τσίπρα «περιθωριακό».
Μάλιστα, όπως το ακούτε, και τα σχόλια περιττεύουν.
Ο οποίος Σαμαράς επιχείρησε να ξεπεράσει τον Τραμπ σε ξενοφοβικό παραλήρημα.
Και σε εν γένει ακροδεξιά ρητορική.
Και τα κατάφερε μια χαρά.
Όσο για τον Κυριάκο, σε ανάλογη προσπάθεια, αυτοχαρακτηρίστηκε, κι αυτός όπως ο Τραμπ, «αντισυστημικός».
Για να προσθέσει ένα ακόμη λαμπερό μαργαριτάρι στους ευκλεείς τίτλους του.
Πλάι σ’ εκείνον του εξαμηνίτη αντιστασιακού.
Ενώ προκειμένου να τεκμηριώσει (ακόμη περισσότερο...) τον τίτλο του «μεταρρυθμιστή».
Δήλωσε αναφανδόν αντίθετος στον χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας.
Στην Αμερική διαδηλώνουν κατά του Τραμπ.
Κάποιοι σ’ εμάς εδώ, εναντίον του Ομπάμα.
Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Και περί πολιτικού νοός επίσης.
Για τους Αμερικανούς διαδηλωτές, πάντως, όπως και για τους Βρετανούς, μετά το Brexit.
Ξέρετε, μάλλον δεν σας το έχουνε πει.
Αλλά, μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης, άστα να πάνε.
Αν οι «παραχωρήσεις» προς τον Καμμένο περιορίζονταν στην ανάθεση της υποδοχής υψηλών προσώπων.
Κομμάτια να γίνει.
Από 'κεί και πέρα αρχίζουν τα περίεργα.
Τα επικινδύνως περίεργα.
Μια απλή ανάγνωση της τελευταίας συνέντευξης του υπουργού Άμυνας.
Μαρτυρεί αποκαλυπτικά επ' αυτού.
Με καθυστέρηση αλλά απολύτως αναγκαίο.
Σε όλες τις λίστες προτάσεων για το ΕΣΡ του προέδρου της Βουλής περιλαμβανόταν ο Γιάννης Τζαννετάκος.
Ο πολύ γνωστής σε όλους επαγγελματικής και πολιτικής πορείας.
Προτάθηκε μάλιστα (από το Ποτάμι) και για τη θέση του προέδρου της Αρχής.
Ε λοιπόν «κόπηκε», την τελευταία στιγμή, από τη Ν.Δ.
Για χάρη ενός οικονομολόγου, πρώην - πρώην ευρωβουλευτή, πολύ στενού φίλου της οικογένειας Μητσοτάκη.
Ο οποίος, σημειωτέον, είχε αρθρογραφήσει υπέρ του λουκέτου στην ΕΡΤ!
Κι αυτός, ο υπέρ του λουκέτου στην ΕΡΤ, σήμερα μετέχει στο ΕΣΡ, μάλιστα.
Και βέβαια ο Τζαννετάκος κάθε άλλο παρά ως «φίλος» του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να θεωρηθεί.
Και κάθε άλλο παρά ως «εχθρός» της Ν.Δ.
Αλλά, βλέπετε, για κάποιους πάνω απ' όλα «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια».
Προπάντων η «οικογένεια»...
Δύο φορές, τον τελευταίο καιρό, ο Προκόπης Παυλόπουλος το διέπραξε το ιστορικό ατόπημα.
Λέγοντας πως «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική».
Ε, λοιπόν, όχι αγαπητέ Πρόεδρε, η Μακεδονία ως ευρύτερος γεωγραφικός χώρος ούτε μία είναι ούτε -μόνο- ελληνική.
Ελληνική είναι η... ελληνική Μακεδονία.
Υπάρχουν όμως άλλες δύο, πώς να το κάνουμε.
Η Μακεδονία των Σκοπίων και η -βουλγαρική- Μακεδονία του Πιρίν, συγκεκριμένα.
Όλα τ’ άλλα, εκτός από κάλπικα, παραπέμπουν και σε κακής ποιότητας ανιστόρητους αλυτρωτισμούς.
Ο Θόδωρος Καράογλου με τ’ όνομα, μεγαλοστέλεχος της Ν.Δ. και πρώην υπουργός της.
Τάχθηκε, δημοσίως, κατά της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.
Της συνταγματικά προβλεπόμενης, σημειωτέον.
Στην προσπάθειά του να κάνει την καρδιά του αρχηγού του, προφανώς.
Στην πράξη όμως, απλώς τονε ξεμπρόστιασε.
Ο μαρτυριάρης...
Ναι, βρέθηκε, απ' ό,τι διαβάσαμε, το ον που ανέβασε το πανό για τη Σρεμπρένιτσα στο γήπεδο.
Αν δεν είναι πολύ - πολύ ηχηρό το -και ποινικό- ξεμπρόστιασμά του.
Ε, ας μας αποκλείσουν απ’ όλους τους διεθνείς αγώνες, να τελειώνουμε.
Ο Μπάρακ Ομπάμα, λοιπόν, διάλεξε την Ελλάδα για να δώσει την πολιτική του παρακαταθήκη.
Την Ελλάδα του Τσίπρα (σήμερα), του -κατά Σαμαρά- περιθωριακού.
Μια παρακαταθήκη ύμνο στη χώρα μας.
Και στις μεγάλες αξίες του παγκόσμιου πολιτισμού.
Πολιτική παρακαταθήκη αντάξια ενός μεγάλου.
Μια επέτειος, 43 χρόνια μετά...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, το ίδιο μούδιασμα, ο ίδιος κόμπος στον λαιμό.
Για του ’73 τους εκδρομείς.
Τους αμετανόητους...
