Ήταν ο οικοδεσπότης και όφειλε να είναι ευγενής. Απέναντι στους υψηλούς προσκεκλημένους, που ήρθαν να γιορτάσουν στο Ζάππειο τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, και απέναντι στους συμπολίτες του. Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει χάσει κάθε έννοια μέτρου, κάθε, έστω, επίφαση σεμνότητας. Ενδεχομένως να έχει πιστέψει και ο ίδιος ότι είναι δώρο Θεού για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Σε επίμονο πρώτο ενικό δήλωσε υπερήφανος επειδή πρωτοστάτησε, όπως είπε, στην ίδρυση του ταμείου ανάκαμψης. Ούτε ο Μακρόν, που του αρέσουν τα μεγάλα λόγια, δεν θα χρησιμοποιούσε ανερυθρίαστα το πρώτο πρόσωπο. Μίλησε για τη συμβολή του στην από κοινού προμήθεια εμβολίων και την έκδοση του ευρωπαϊκού πιστοποιητικού Covid, στα «δύο κορυφαία επιτεύγματα της Ευρώπης». Μια λέξη για τις δυστοκίες της Ε.Ε. στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης δεν βρήκε να πει, έτσι, για το ξεκάρφωμα. Όσο για την Ελλάδα, μόνο θαύματα έχει κάνει επί των ημερών του. Ούτε ο Κουρτς δεν έχει τέτοια δυσανεξία στην αυτοκριτική.
Οφθαλμοφανής ήταν η προσπάθεια του Μητσοτάκη να διεκδικήσει την κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ και τον θεωρούν εθνάρχη τουλάχιστον όλες οι φυλές της Δεξιάς. Αλλά και του Κώστα Σημίτη, που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Κύπρο στην Ε.Ε. και τον θεωρούν λαμπρό μεταρρυθμιστή όλες οι φυλές της Κεντροαριστεράς. Είπε να αναφερθεί και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που υπερψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - κάτι καλύτερο δεν βρήκε ο υιός να μνημονεύσει.
Το κορυφαίο, ωστόσο, ήταν ότι έχρισε εαυτόν «προοδευτική δύναμη» που «συνέτριψε τον λαϊκισμό το 2015». Στον παραχαράκτη της Ιστορίας απάντησε από το Ζάππειο -και άθελά του- ο Σαρλ Μισέλ: «Η δημοκρατία και η ελευθερία δίνουν τη δύναμη να λες ‘όχι’»...
