«Όλα τα πράγματα είναι ζήτημα αναγκών... Αν δεν έχεις τα χρήματα, θα το κάνεις». Με αυτή την κυνική δήλωση ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Παναγιώτης Τσακλόγου συμπύκνωσε όλο το ακραίο νεοφιλελεύθερο αφήγημα όχι μόνο για παραμονή στην εργασία μετά τα 60, αλλά και τη βαθύτερη λογική ενός μονόδρομου προσαρμογής. Με μοναδικό στόχο την επιβίωση.
Παρόμοια προσέγγιση είχε διατυπώσει και πριν από έναν περίπου μήνα, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τις υψηλότερες αμοιβές που μπορεί έχει ένας εργαζόμενος ντελιβεράς σε σχέση με έναν δικηγόρο. «Και γιατί δεν πάει -ο δικηγόρος- να δουλέψει ντελίβερι» είχε απαντήσει, ανασκευάζοντας την επομένη, μετά τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε.
Υπέρμαχος της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, της παραμονής των εργαζομένων στη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων χρησιμοποίησε ένα ατυχές παράδειγμα για την παραμονή στην εργασία όταν ρωτήθηκε για τα τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εργαζόμενοι. «Στην Ιαπωνία τα διευθυντικά στελέχη σταματάνε στα 60 τους να δουλεύουν στις καλές δουλειές που έχουν και μετά έχουν μια πενταετία που μπορεί να δουλεύουν σε σούπερ μάρκετ ή σε οτιδήποτε άλλο για να βγουν στη σύνταξη» σημείωσε. Όταν ρωτήθηκε αν ο ίδιος θα το έκανε, απάντησε: «Όλα είναι ζήτημα αναγκών. Αν δεν είχα χρήματα, θα το έκανα».
Επειδή δεν είμαστε Ιαπωνία, ούτε στη σφαίρα της φαντασίας μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι στην Ελλάδα ένας 60άρης μπορεί να προσληφθεί ταμίας ή αποθηκάριος σε σούπερ μάρκετ, ο υφυπουργός περιγράφει με έμμεσο τρόπο τα χειρότερα που έρχονται, αλλά μας το λέει με τρόπο.
Προετοιμάζοντας το έδαφος εδώ και καιρό για νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ουσιαστικά μας συστήνει την παραμονή στην εργασία που μετά τα 60 μπορεί (και) να είναι μονόδρομος. Είναι «ζήτημα αναγκών», όπως λέει, δηλαδή επιβίωσης. Και δεν υπάρχουν όρια, ηλικιακά ή άλλα, αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Αυτό που δεν λέει ο Π. Τσακλόγλου είναι ότι στον μονόδρομο αυτόν οδηγεί με βίαιο τρόπο η πολιτική της κυβέρνησης. Με τους μισθούς και τις συντάξεις να γίνονται όλο και πιο ανεπαρκείς, την ώρα που τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
