«Σ΄αυτό το σπίτι πού 'ρθαμε
να πέσει από τον πάτο,
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
να σκούζει σαν τον γάτο...»
Αυτή ήταν πριν πολλές δεκαετίες η ακροτελεύτια στροφή από τα κάλαντα της περιοχής Αμαλιάδας που την τραγουδούσαν οι πιτσιρικάδες (αφού πρώτα έπαιρναν αποστάσεις ασφαλείας) για όποιους «νοικοκυραίους» δεν άνοιγαν την πόρτα τους αξημέρωτα Πρωτοχρονιάς για να ακούσουν το «Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά...».
Βέβαια, σε αντίθεση με τα σπίτια των «γρουσούζηδων», στα περισσότερα και γλυκά φιλέματα υπήρχαν αλλά και όλο και κάποια ψιλά θα τσέπωναν οι πιτσιρικάδες. Για να άδουν εντέλει (με μπουκωμένο το στόμα με μελομακάρονα και κουραμπιέδες) το επαινετικό:
«Σ’ αυτό το σπίτι πού ’ρθαμε
πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
χίλια χρόνια να ζήσει».
Αυτά γίνονταν τα παλιότερα χρόνια...
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς με μια μεγάλη κόκκινη κλωστή «στην ανέμη τυλιγμένη» θα μπορούσε να συνδεθεί η κεντρική πλατεία της Αμαλιάδας, του Αγίου Αθανασίου και στου Καλλίτσα με τον Άη Γιώργη του, με το κέντρο του σημερινού δήθεν επιτελικού κράτους στου Μαξίμου.
Και πολύ περισσότερο τι θα τραγουδούσαν στον σημερινό ένοικό του οι χιλιάδες πιτσιρικάδες που κάποτε έλεγαν εκεί τα κάλαντα... Πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν και έφτιαξαν οικογένειες και δουλειές, αλλά τη ευγενή φροντίδι των «επιτελικών» ξέμειναν να παίρνουν 534 ευρώ τον μήνα όποτε το θυμηθεί το «επιτελείο» ή έκλεισαν τα μαγαζιά τους ή -ακόμη χειρότερα- έγιναν συνταξιούχοι και δεν πήραν φέτος ούτε σέντσι «μποναμά», όπως πήραν το 2017 και το 2018.
Εσείς τι λέτε; Ποια κάλαντα θα τραγουδούσαν στον «νοικοκυραίο» του Μαξίμου;
