Μπορεί το μείζον να είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας, καθώς η χώρα μας έχει πάρει την κατιούσα επί του θέματος και καταγράφει πλέον τεράστιο αριθμό θανάτων ημερησίως και οι δείκτες οδηγούν την Ελλάδα για το τελευταίο δίμηνο στις υψηλότερες θέσεις μεταξύ της Ε.Ε….
Μπορεί η εξασφάλιση κάποιων επιπλέον μονάδων ΜΕΘ κάθε ημέρα και η ανεύρεση γιατρών και νοσηλευτών που θα τις στελεχώσουν να είναι η μεγάλη καθημερινή αγωνία (στερνή μου γνώση... Τόσον καιρό, από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση παρέμεινε στο «θα»)...
Μπορεί η μεγάλη αγωνία μέχρι να αρχίσουν οι μαζικοί εμβολιασμοί να έχει χτυπήσει κόκκινο...
Όμως υπάρχει και το «μετά». Και το «μετά» αυτή τη στιγμή φαντάζει απελπιστικό.
Η κυβέρνηση με τις προτάσεις της ομάδας Πισσαρίδη σχεδιάζει εν κενώ. Τι σχέδια μπορούν να γίνουν όταν εκτιμάται πως η «βαριά βιομηχανία» της χώρας, ο τουρισμός -αν όλα κυλήσουν ομαλά μετά τους εμβολιασμούς- θα ξαναφτάσει στα επίπεδα του 2019 το... 2025;
Και τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς στον κυβερνητικό σχεδιασμό όταν σε συνθήκες έκρηξης της ανεργίας ουσιαστικά αφαιρούνται από τον προϋπολογισμό του ΟΑΕΔ 700 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο;
Εκείνο που προφανώς προέχει είναι το σχέδιο επιβίωσης. Και στη συνέχεια το σχέδιο μετάβασης σε συνθήκες κανονικότητας. Και υγειονομικά, και οικονομικά. Αν τα σχέδια για την οικονομία της χώρας, είτε το κυβερνητικό (Πισσαρίδη), είτε αυτό που ετοιμάζει η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν συναρθρώνουν την πορεία προς το μέλλον με τη διαδικασία εξόδου από το σκοτεινό παρόν (γράφαμε χθες ότι το ιδιωτικό χρέος έχει γίνει δυσθεώρητο για παράδειγμα), τότε θα είναι απλώς «εκθέσεις ιδεών».
