Η ιστορικά μεγαλύτερη συγκέντρωση στην μεταπολίτευση που πραγματοποιήθηκε στη μνήμη των 57 νεκρών στα Τέμπη είναι από μόνη της ένα σημείο τομής και μια αφετηρία για να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Τρεις αλλαγές έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στις συλλογικές διεργασίες από τα κάτω.
Πρώτο, στα χρόνια της μεταπολίτευσης αγωνιζόμασταν για αυξήσεις στους μισθούς, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερη δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ειρήνη. Σήμερα, όταν όλα αυτά έχουν σχεδόν ανακληθεί και εξαιτίας της άκρατης εκμετάλλευσης των οικονομικών συμφερόντων φτάσαμε πλέον στο σημείο να αγωνιζόμαστε για το ύψιστο δικαίωμα στη ζωή. Για τις ζωές των παιδιών μας, των αγαπημένων μας, τις δικές μας που πλέον δεν έχουν καμία αξία μπροστά στην ανάγκη εταιρειών και απρόσωπων ολιγαρχών για όλο και περισσότερο κέρδος.
Για τις ζωές των απλών καθημερινών ανθρώπων και των παιδιών τους που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν από την αδιαφορία, την ανεπάρκεια του κράτους, υπηρέτη των οικονομικών συμφερόντων και του κέρδους. Και αυτό είναι το κατώτατο όριο. Το τελευταίο μας σκαλοπάτι. Το λαϊκό «ως εδώ» που πρέπει να υψωθεί αμετάκλητα και για πάντα.
Δεύτερο, έχει περισταλεί σχεδόν ολοκληρωτικά το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη και τη διαμαρτυρία. Ο κόσμος για να βγει στο δρόμο πλέον πρέπει να ξεπεράσει την ισχυρή τρομοκρατία όχι μόνο των καναλιών αλλά και των διαδικτυακών μέσων και των σόσιαλ μίντια, όπου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κάθε λογής τερατολογίες, κινδυνολογίες και συνωμοσιολογίες. Τακτική που εφαρμόστηκε αποτελεσματικά στην πανδημία και δημιούργησε «κοινό» διατεθειμένο να πιστέψει στις πιο απίστευτες ψεύτικες, αλλά φαινομενικά πραγματικές ιστορίες και επιστημονικοφανείς θεωρείες.
Όταν τα καταφέρει και αποφασίσει ότι είναι χρέος του να διαδηλώσει στο πλευρό άλλων συνανθρώπων του, να περάσει στο «μαζί» της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης αναλαμβάνει το ρόλο της ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους, η Αστυνομία.
Πλέον, έχουμε διαδηλώσεις περιορισμένου χρόνου, καθώς με τα αναβαθμισμένα μέσα καταστολής, «ασφαλίτες-μπαχαλάκηδες» και τις Αύρες αλλά και τα κλασικά δακρυγόνα κατά ριπάς διαλύονται όποτε η κυβέρνηση το αποφασίσει. Η πανδημία προσέφερε μεγάλη εμπειρία στον κατασταλτικό μηχανισμό και σε αυτό το επίπεδο. Ένα διωράκι πλέον είναι το επιτρεπτό όριο που έχει επιβάλει η κυβέρνηση και κατά τα άλλα «καμαρώνει» για το δικαίωμα στη διαμαρτυρία που υποτίθεται ότι σέβεται.
Τρίτο, ο κόσμος επιδεικνύει μια συγκινητική ωριμότητα, παρόλο που για πάρα πολλούς από αυτούς, είναι η πρώτη τους φορά που κατεβαίνουν σε συλλαλητήριο, ή γενικότερα σε κάποια διαμαρτυρία. Δεν πανικοβάλλεται. Σέβεται το διπλανό του. Ανοίγει δρόμο για να περάσει. Μια απίστευτη αλληλεγγύη λειτουργεί ενοποιητικά για όλους αυτούς τους άγνωστους και αχρωμάτιστους με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πανό και συνθήματα, ανθρώπους.
Το βουβό ποτάμι των διαδηλώσεων για τα Τέμπη ρέει ασταμάτητα, δύο χρόνια τώρα. Με πολύ κόσμο. Με λιγότερο κόσμο. Με πεισμωμένο κόσμο. Με πληγωμένο κόσμο. Με οργισμένο κόσμο. Με κόσμο που ζητά να επιβάλει τη δική του λέξη, «Δικαιοσύνη», να βάλει το δικό του όριο «Ως εδώ» και θέλει να υπογράψει με τη δική του σφραγίδα τις εξελίξεις.
Στη βροντερή σιγή της διαμαρτυρίας στη μνήμη των 57 νεκρών, του σεβασμού στον ανείπωτο πόνο της απώλειας των γονιών και των συγγενών, στον αναστοχασμό της απέραντης λύπης, στα γιατί της οργής, της απαξίωσης και της συγκάλυψης, γεννιέται η συλλογική απαίτηση για Δικαιοσύνη και το δικαίωμα στη ζωή.
Γεννιέται το πολιτικά νέο, άμορφο ακόμα, ασχηματοποίητο. Θα είναι άραγε ένα μείγμα χωρίς αυτό που δίνει ουσία στην πολιτική κριτική, την ταξική συνειδητοποίηση; Αυτό που καθορίζει από ποια πλευρά μιλάς, ή καλύτερα «Which side are you on?» Τι είναι αυτό που θα γεννηθεί από τον γενικό αφορισμό, που γεννά η κρίση των θεσμών και η κατάντια του νεοφιλελεύθερου κράτους;
Σε αυτές τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της μεγαλοπρεπούς σιγής αναβαπτίζεται η ελπίδα, υψώνεται το υποκείμενο λαός, ή ένα εγώ αποστασιοποιημένο από κάθε πολιτική κριτική, προς χάριν ενός γενικού, αλλά πολύ βολικού και ανώδυνου στο σύστημα εξουσίας αναθέματος προς όλους, που θα βολεύεται με ψίχουλα επιβίωσης και θα βλέπει το συνάνθρωπο εχθρό, μέσα στην απαξία ενός απολιτίκ και πρόσφορου στην ακροδεξιά χάους; Θα φταίνε όλοι, ή τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που καθορίζουν την πολιτική, την επικοινωνία, την πληροφορία, την έρευνα, τη γνώση απλώνοντας παντού τα πλοκάμια του κέρδους και υποβαθμίζοντας το δικαίωμα στη ζωή στο ευτελές βόλεμα μιας απόλυτα εξαρτημένης επιβίωσης;
Τα Τέμπη είναι πληγή ανοικτή. Η μνήμη των νεκρών ζώσα και αν έδειξαν κάτι οι πρωτοφανείς σε όγκο διαδηλώσεις είναι ότι αυτός ο κόσμος δεν θα σταματήσει να είναι στο πλευρό των γονιών και των συγγενών, «αν δεν βρει το τέρμα, δεν θα ησυχάσει», να κραυγάζει για αυτό που στερήθηκαν οι 57 δικοί μας άνθρωποι, τα δικά μας παιδιά, για «οξυγόνο» και Δικαιοσύνη.
Γιατί αν δεν είναι το οξυγόνο της Δημοκρατίας, η Δικαιοσύνη και η προαπαιτούμενη Ισότητα, τότε τι είναι;
Δεν ξέρω, αν θα φτάσουμε στο τέρμα, ούτε πού θα μας βγάλει αυτό το βουβό ποτάμι της οργής. Ένα είναι βέβαιο όμως, ότι δεν θα σωπάσει...
