Αλγεινή εντύπωση για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μαθητές ως «αριθμούς» το υπουργείο Παιδείας και η διοίκηση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το κόστος που μπορεί να έχουν επάνω τους οι αποφάσεις τους, προκαλεί η καταγγελία για την ταλαιπωρία την οποία υφίσταται μια 10χρονη μαθήτρια από τα Σήμαντρα Χαλκιδικής. Σύμφωνα με το 902.gr, η Διεύθυνση Εκπαίδευσης αποφάσισε να διώξει το κορίτσι με την αστυνομία από το σχολείο και να την στείλει να φοιτήσει σε σχολείο διπλανού χωριού, για να μην χρειαστεί να δημιουργήσει δεύτερο τμήμα στην Ε’ Τάξη του Δημοτικού και ανέθεσε την ευθύνη της μεταφοράς του παιδιού στους γονείς του.
Καταγγέλλοντας αυτή την πολιτική, χθες Τετάρτη, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της περιοχής προκήρυξε στάση εργασίας και κινητοποίηση στη 1 το μεσημέρι στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης Χαλκιδικής στον Πολύγυρο.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του 902, η οικογένεια του Αλτίν Τοτσίλα αναγκάστηκε να μετακομίσει από την Ημαθία στη Χαλκιδική, αναζητώντας ένα πιο σταθερό εισόδημα και καλύτερες συνθήκες ζωής. Εγκαταστάθηκε στα Σήμαντρα Χαλκιδικής. Ο ίδιος εργάζεται σε ένα εργοστάσιο τροφίμων (επεξεργασία ελιάς, κλπ) και η γυναίκα του είναι άνεργη.
Όπως είπε, «την πρώτη μέρα πήγαμε κανονικά στο σχολείο στα Σήμαντρα. Πήγε το παιδί στον αγιασμό. Την επόμενη μέρα η διευθύντρια μας ενημέρωσε ότι ο Διευθυντής Εκπαίδευσης έδωσε εντολή το παιδί να πάει σχολείο στην Πορταριά, επειδή το τμήμα της Ε’ Τάξης έχει 26 παιδιά και δεν μπορεί να σπάσει την τάξη. Εγώ τους είπα ότι θέλω να κρατήσετε το παιδί να ξεκινήσει μαθήματα. Θέλω το παιδί να σπουδάσει όχι να κάνει βόλτες. Μετά καλέσανε την αστυνομία για να βγάλει το παιδί μου έξω από το χώρο του σχολείου. Το παιδί τρόμαξε και άρχισε να κλαίει».
«Για να μην κλαίει το παιδί και για να απομακρυνθεί η αστυνομία, ώστε να μην φοβηθούν και τα παιδιά, πήραμε το παιδί και φύγαμε. Αναγκάστηκα να πάρω το παιδί μου στη δουλειά εκείνη την ημέρα, γιατί η σύζυγος μου είχε πάει στα Μουδανιά να ολοκληρώσει την εγγραφή του άλλου μας παιδιού στην Α’ Λυκείου στο σχολείο των Μουδανιών» συνεχίζει ο πατέρας.
«Τώρα αναγκάζομαι να φεύγω από τη δουλειά για να πηγαίνω κάθε πρωί το παιδί μου στο σχολείο της Πορταριάς 8 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Ούτε μπορώ να στέλνω το παιδί μου με το λεωφορείο. Ποιος γονέας θα άφηνε 10 χρονών παιδί να πάει με το λεωφορείο μόνο του, χωρίς συνοδό; Ζητάω το παιδί να επιστρέψει στο σχολείο του χωριού που μένουμε ή να εξασφαλιστεί η μεταφορά του με ευθύνη του κράτους. Και ευχαριστώ όσους με στηρίζουν σε αυτή την προσπάθεια» τονίζει.
