Κάθε επάγγελμα μπορεί να έχει τις παραδοσιακές ιδιομορφίες του, αλλά με την εξέλιξη της τεχνολογίας τα επαγγέλματα αλλάζουν τόσο πολύ που στο τέλος καταρρίπτονται όχι μόνο τα στερεότυπα που τα ακολουθούν, αλλά και η εννοιολογική σημασία που έχει η ίδια η ονομασία του επαγγέλματος.
Για παράδειγμα, πρόσφατα ένας καλεσμένος στον 105,5 στο Κόκκινο ζήτησε μέσα στην αίθουσα σύνταξης του σταθμού -ακούστε, ακούστε τι ζήτησε ο αθεόφοβος- ένα στιλό!
Φυσικά και δεν υπήρχε στιλό ούτε για δείγμα και φυσικά κανένας δεν του πρόσφερε, μιας και εδώ και πολλά χρόνια οι δημοσιογράφοι δεν γράφουμε.
Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουμε είναι να πληκτρολογούμε σε υπολογιστές ή άλλες συσκευές.
Ετσι, εκείνος ο εξαίρετος καλεσμένος έμεινε ανικανοποίητος, παρά τη διάθεση όλων να του προσφέρουν ένα στιλό.
Από την αντίδρασή του που ακολούθησε, ωστόσο, ήταν σαφές ότι του φάνηκε περίεργο.
Εκείνος, ως μουσικός που είναι, το αντικείμενο της εργασίας του δεν έχει πολυαλλάξει. Είτε παίζεις σε κλασική κιθάρα, είτε σε ακουστική, είτε σε ηλεκτρική, πάλι έξι χορδές έχει· με την ίδια τονικότητα και το ίδιο κούρδισμα. Οπότε σου λέει: Πώς είναι δυνατόν ένας δημοσιογράφος να μην έχει ένα στιλό;
Απέφυγα να διασώσω την πληγωμένη τιμή της δημοσιογραφίας.
Πάντως, όσο ενοχλητικό και αν είναι το ερώτημά του, στην πραγματικότητα έχει δίκιο. Πώς είναι δυνατόν ένας δημοσιογράφος να μην έχει ένα στιλό; Θα έπρεπε όμως να μπλέξεις με φιλόλογους και λοιπούς ώστε να βρεις ένα νέο όνομα γι' αυτό το ευγενές επάγγελμα, για το αν το νέο επάγγελμα πρέπει να λέγεται δημοσιοπληκτρολόγος ή δημοσιοτύπος ή κάπως αλλιώς.
Εν πάση περιπτώσει, παρά τη νέα συνθήκη, υπάρχουν και μερικοί δημοσιογράφοι οι οποίοι εξακολουθούν να γράφουν.
Προσωπικά, για να μην γενικεύουμε κιόλας, γράφω με πένα. Όχι όλα τα κείμενα που συντάσσω, φυσικά, αλλά αυτά που κρίνω ως πολύ σημαντικά. Η γραφή λένε οι επιστήμονες ζωντανεύει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα.
Τις προηγούμενες ημέρες, λόγω της καλοκαιρινής μου άδειας, απέδρασα από την πόλη και επισκέφτηκα ένα χωριό της Φθιώτιδας, την Ελάτεια, που είναι γνωστή μεταξύ άλλων και για το σπουδαίο φεστιβάλ που διοργανώνει ο σύλλογος των νέων της περιοχής.
Οι επισκέπτες του φεστιβάλ μέναμε σε σκηνές και επί τέσσερις ημέρες παρακολουθούσαμε ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες να παίζουν σπουδαία μουσική. Κάποια στιγμή αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να γράψω το χρονογράφημά μου για να το βρείτε κι εσείς σήμερα, αλλά διαπίστωσα πως δεν είχα γεμίσει την πένα μου με μελάνι και στιλό δεν διέθετα εύκαιρο. Είπαμε, οι δημοσιογράφοι πλέον δεν έχουν στιλό. Ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Ελλείψει στιλό και μελανιού πένας, η μόνη επιλογή ήταν να πληκτρολογήσω το χρονογράφημα, αλλά αυτό θα ήταν εξαιρετικά ενεργοβόρο, και στο βουνό τα ζητήματα εξοικονόμησης ενέργειας είναι σημαντικά.
Αποφάσισα λοιπόν να ζητήσω βοήθεια από τις υπηρεσίες υποστήριξης του φεστιβάλ.
Οι πυροσβέστες δεν διέθεταν στιλό· και τι να το κάνουν δηλαδή; Αστυνομία δεν υπήρχε, τουλάχιστον γλιτώσαμε τις κλήσεις, γιατί είναι γνωστό ότι στα φεστιβάλ όλοι παρκάρουν παντού.
Τελικά απευθύνθηκα στις Πρώτες Βοήθειες. Δεν ξέρω για το «Πρώτες», αλλά στο Βοήθειες τα πάνε το ίδιο καλά με τους δημοσιογράφους, σε ό,τι αφορά τη γραφική ύλη τουλάχιστον.
Αρχισα τελικά να «γράφω» στο κινητό και πάνω που έμενα από μπαταρία ο αλληλέγγυος νεαρός κατασκηνωτής της διπλανής σκηνής μού προσέφερε ένα power bank.
Ζούμε τελικά στην εποχή που είναι πιο εύκολη η τράκα σε μπαταρίες...
