Γράφω αυτό το κείμενο για να τιμήσω έναν φίλο που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Ήμασταν σεσημασμένοι και οι δυο μας -αυτός ως Ολυμπιακός κι εγώ ως Παναθηναϊκός... Κάπου βέβαια υπήρχε και η τοπική ομάδα της οποίας ήμουν «παράλληλος οπαδός», που αυτό σήμαινε μια διπλή αγάπη, αλλά αυτός εκεί, στον Ολυμπιακό του.
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να βλεπόμαστε σπανίως, μέχρις ότου ξαναβρεθήκαμε σε επαγγελματικό πεδίο. Δουλεύαμε και οι δύο στην Πολιτική Αεροπορία σαν ελεγκτές, όπως και άλλοι δύο συμμαθητές μας. Ήμασταν η τάξη Λυκείου με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο επάγγελμα! Τότε μπόρεσα να σκεφτώ κάτι που έδειχνε και το πιο στοιχειώδες ψυχογράφημα, ότι δηλαδή το ποδόσφαιρο εκτρέφει μια βουλιμική επιθυμία για νίκες και επιτυχίες. Η σχέση του ποδοσφαιρόφιλου με την ήττα θυμίζει τη σχέση του κοινού θνητού με τον θάνατο: Γνωρίζει μεν ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, όμως τον μεταθέτει στο απώτερο μέλλον.
Η ήττα, βέβαια, θα είναι παρούσα κάποτε, και τότε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αναπτύξουμε ωριμότερες σκέψεις, να δούμε την ολότητα του παιχνιδιού, να δούμε τη διαδοχή της επιτυχίας και της αποτυχίας, να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα των άλλων στη χαρά και στη νίκη. Να αναγνωρίσουμε τελικά ότι το παιχνίδι δεν είναι η ζωή, ότι οι νίκες στο πλαίσιό του δεν είναι ρωμαϊκοί θρίαμβοι και οι ήττες δεν είναι «εθνικές τραγωδίες». Να δούμε ότι ο ποδοσφαιρικός πυρετός έχει «παράπλευρες» απώλειες στο επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης, γίνεται σε ορισμένο βαθμό αποπροσανατολιστικός σχετικά με τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, συνδυάζεται με απίθανες δόσεις μπουρδολογίας και νοητικών ακροβασιών - με ιστορικές αναφορές από τα Δερβενάκια μέχρι τον Μάη του ’68!
Πιστεύω ότι του φίλου μου θα του ταίριαζε το βιβλίο «Ερυθρόλευκη τρέλα» του Κώστα Κρεμμύδα. Ένα βιβλίο ποδοσφαιρικό, λαογραφικό, πολιτικό, για πρόσωπα και πράγματα, ένα βιβλίο που το 20% του θα έκρινε για πέταμα, ταυτόχρονα όμως ήταν και αστείο: Άκου να λέει ότι παίξαμε στο γήπεδο του ακατονόμαστου σε μια περίοδο που ο μη κατονομαζόμενος ήταν τα Σκόπια!
Ο φίλος μου ήταν φανατικός γατόφιλος. Ας πάει στο καλό του, φυλάγοντας αυτή την τρυφερή, γουνίσια σχέση.
