Δεν πρόλαβε να μπει η χρονιά και μετράμε ήδη την πρώτη γυναικοκτονία, που επίσημα δεν λέγεται έτσι επειδή κάποιοι επιμένουν να μην αναγνωρίζουν νομικά τον ορισμό που χρησιμοποιείται από το Συμβούλιο της Ευρώπης, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τον ΟΗΕ. Ψιλά γράμματα για τους ιθύνοντες, ψιλά γράμματα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε καν να γνωρίζουμε -επίσημα- πόσες γυναικοκτονίες διαπράχθηκαν πέρυσι. Στην Ελλάδα όπως και σε άλλες χώρες με ανάλογη υστέρηση...
Θα άλλαζε κάτι αν λέγαμε τις γυναικοκτονίες με το όνομά τους; Ναι. Θα άρχιζαν να ακούνε όλοι ότι έχουμε να κάνουμε με τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών λόγω του φύλου τους. Αρκεί; Όχι, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα για όσα οφείλει να κάνει μια πολιτισμένη Πολιτεία: Να φτιάξει δομές για κακοποιημένες γυναίκες, να δώσει σαφείς οδηγίες στις αρμόδιες υπηρεσίες, να παρέχει πραγματική βοήθεια, υλική και νομική. Και -κυρίως αυτό- να αρχίσει να διαμορφώνει αντιπατριαρχικά τη συνείδηση της κοινωνίας μέσα από το σχολείο, μέσα στην οικογένεια.
Δάσκαλοι και γονείς οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο ούτε ιδιοκτησία κανενός. Οφείλουμε να διδάξουμε, με το δικό μας παράδειγμα πριν και πάνω από όλα, ότι κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να κυκλοφορεί όπου θέλει, ό,τι ώρα θέλει, ντυμένη όπως θέλει. Οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια, ότι η ανοησία που ακούγεται συνεχώς, «ήταν προκλητικά ντυμένη», είναι επικίνδυνη. Οφείλουμε να δείξουμε πως το «είμαι ντυμένη έτσι ώστε να είμαι επιθυμητή» -ποιος δεν θέλει κάτι τέτοιο;- επ’ ουδενί δεν σημαίνει «είμαι διαθέσιμη». Αν δεν διδάξουμε στα παιδιά μας ότι ο έρωτας, το σεξ είναι πάνω απ’ όλα σεβασμός, δεν θα σταματήσει ποτέ η φρίκη της εκμετάλλευσης, της κακοποίησης, των βιασμών, των γυναικοκτονιών.
