Πρόσφατα ένας μεσήλικας, και λίγο παραπάνω, αν συμφωνήσουμε ότι το προσδόκιμο ζωής είναι περί τα 80 χρόνια, ανακοίνωνε με στόμφο πως αποφάσισε να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους υποστηρικτές του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού. Σημείωσε δε, μεταξύ ζύθου και οίνου, πως ήταν μια αναγκαία απόφαση μιας και η Δεξιά και η Ακροδεξιά επελαύνουν σε ολόκληρη τη Δύση, ενώ η Αριστερά αδυνατεί να ανταποκριθεί.
Κάποιοι εκ των συνδαιτυμόνων του εξεμάνησαν από αυτή την τοποθέτηση και επιχειρηματολόγησαν περί του αντιθέτου, αν και με αρκετές διακοπές από τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, που έμπαιναν το ένα μετά το άλλο στο καφενείο για να πουν τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα.
Αν μου επιτρέπετε ένα προσωπικό σχόλιο, θα ήθελα να σημειώσω ότι αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έγινε της κακομοίρας, κατά το κοινώς λεγόμενο, στον καφενέ και επικράτησε η αυτοκυριαρχία για την οποία φημίζονται οι αριστεροί.
Εν πάση περιπτώσει, παρά το αρχικό σοκ των φίλων του μεσήλικα μιας και απεμπολούσε κόπους χρόνων, αγώνες στον δρόμο και μελέτη στη φιλοσοφία για να ασχοληθεί με την εσωτερική φιλοσοφία και τον αποκρυφισμό -απ’ ό,τι κατάλαβα από τη συνέχεια της συζήτησης δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι είχε αποφασίσει να το ρίξει στα ζώδια-, και αφού δεν κατάφερε να αντισταθεί στις προκλήσεις, μιας και πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι, χώθηκε στη μάχη της υπεράσπισης της νέας του κοσμοθεωρίας με ορθολογικά επιχειρήματα. Αφού αντιπαρατέθηκε στις γενικές νομοτέλειες της μαρξιστικής ανάλυσης, στη χεγκελιανή οπτική για τις αντιθέσεις που οδηγούν τις κοινωνίες εμπρός, έπειτα άσκησε δριμεία κριτική έναντι ζώντων και αποδημησάντων γενικά.
Τέλος, κατέληξε να υποστηρίζει ότι ο αποκρυφισμός, η αστρολογία και οι μαντικές τέχνες ήταν αυτές που έσπρωξαν τον κόσμο τα προηγούμενα 2.000 χρόνια, πως από τη Βιομηχανική Επανάσταση και μετά μας πήρε η κάτω βόλτα, ότι ένας χρησμός, αυτός της Πυθίας, για τα ξύλινα τείχη της Αθήνας διέσωσαν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού και πως ακόμα και σήμερα ακόμα και οι πιο μορφωμένοι ρίχνουν κάπου-κάπου ένα ξεμάτιασμα και φτύνουν και τον κόρφο τους.
Οι βασκανίες, ωστόσο, όπως παραδέχτηκε, δεν είναι νέο φαινόμενο, αλλά στο τέλος της ημέρας αν το καλοσκεφτείς ούτε τόσο σκληρούς πολέμους είχαμε ούτε τόσους θανάτους. Από την άλλη όμως, συνέχισε, και ο Πολιτισμός όπως και το μεγαλείο μας χτίστηκαν με τα χρήματα της Δήλου, τους δούλους της Αθήνας και τους σχεδιασμούς του πολιτικού κέντρου της εποχής που βρισκόταν στους Δελφούς.
Βλέπετε, είπαμε… Το χούι φεύγει τελευταίο.
Καλή Πρωτοχρονιά, καλή χρονιά! Και του χρόνου να ’μαστε καλά!
