Κάθε περίοδος του έτους έχει το δικό της περιεχόμενο και τις δικές της ιστορίες. Έτσι, τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων συνήθως αφηγούμαστε ιστορίες που περιέχουν ηλεκτρικά τρενάκια, στολισμένα δέντρα, κάλαντα, χιόνια και ζεστά ρούχα. Ένα τζάκι και αγκαλιές που ζεσταίνουν τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων.
Πολλοί δε προσθέτουν σε αυτές τις ιστορίες και λίγη γκρίνια για την κίνηση στους δρόμους, για τα έξοδα του τραπεζιού, για τους λογαριασμούς, για τις ανελαστικές δαπάνες, όπως τα δώρα για τα παιδιά που δεν γνωρίζουν -και καλώς- τι θα πει δυσκολίες της ζωής. Με αυτόν τον τρόπο οι ιστορίες γίνονται άλλοτε στενάχωρες και άλλοτε ευχάριστες, αλλά το πλαίσιο παραμένει το ίδιο: γιορτές, χιόνια, πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν.
Κάθε ιστορία, πριν ακόμα από τον Ντίκενς, έχει συνήθως ένα διδακτικό περιεχόμενο διότι χωρίς διδαχή δεν υπάρχει ιστορία, αλλά μόνο κουτσομπολιό. Κάπως όπως και στο θέατρο, όπου σχεδόν υποχρεωτικά στο τέλος θα πρέπει να υπάρχει και μία λύτρωση, ακόμα και αν η γεύση που αφήνει είναι πικρή, στυφνή ή στριφνή. Βέβαια στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει μόνο το χαρούμενο τέλος των κινηματογραφικών παραγωγών, αλλά ούτε απαραίτητα και η αριστοτελική κάθαρσις.
Πρόσφατα, πάντως, άκουσα μία ιστορία που αν δεν είχε εξελιχθεί την περίοδο της άνοιξης και με τους πρωταγωνιστές να φορούν κοντομάνικα μπλουζάκια, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία χριστουγεννιάτικη ιστορία, αλλά όχι σαν αυτές του Ντίκενς, όπου το κοριτσάκι με τα σπίρτα σβήνει από το κρύο ή όπου ο γερο-Σκρουτζ μετά την επίσκεψη των πνευμάτων αλλάζει τα μυαλά του. Στην ανοιξιάτικη αυτή ιστορία που εκτυλίχθηκε σε κάποιο Γυμνάσιο ένας μαθητής προέβαλε το επιχείρημα ότι ζαλίζεται στο λεωφορείο και έτσι δεν θα ακολουθούσε τη σχολική εκδρομή. Οι συμμαθητές του, που είχαν και πρόσφατες στο μυαλό τους τις ιστορίες των μεγάλων παραμυθάδων, μάζεψαν χρήματα για λογαριασμό του, του πλήρωσαν το εισιτήριο, έβαλαν ρεφενέ για την ταβέρνα που περιλαμβάνεται στις σχολικές εκδρομές και τον είχαν συνεχώς στην παρέα τους. Αντίστοιχα έπραξαν και οι καθηγητές του Γυμνασίου που, παρά τις αντιρρήσεις τους, υπέκυψαν στις πιέσεις των μαθητών να αναλάβουν το κόστος για λογαριασμό του συμμαθητή τους.
Αυτή η ιστορία κατά μία έννοια εμπεριέχει το κρύο στην ψυχή του οικονομικά αδύνατου μαθητή και την αποστασιοποίησή του προκειμένου να διαχειριστεί τα δυσάρεστα συναισθήματα της διαφορετικότητας. Εμπεριέχει, όμως, και τη ζέστη, την αγκαλιά, το ενδιαφέρον και την εγγύτητα των ανθρώπων που αγαπούν. Ίσως τελικά αυτή η ανοιξιάτικη ιστορία να είναι κάλλιστα και χριστουγεννιάτικη.
Καλά Χριστούγεννα!
