Τι ωραίες βαρύγδουπες ονομασίες! Τι ωραίες, «βαριές» διοργανώσεις, όπως η πρόσφατη με τη συμμετοχή της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου! Από πάνω το παχύ χαλί των επισήμων και από κάτω να χάσκει ο ρατσισμός. Ο πιο επικίνδυνος ρατσισμός, γιατί είναι χαμογελαστός. Γιατί κατοικεί στη διπλανή πόρτα. Γιατί κρύβεται στα ωραία λόγια, κι ας προέρχεται από την ίδια φύτρα που γέννησε τη θηριωδία του Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου, η στέψη του οποίου έγινε στις 21 Ιουλίου 1831 και η ημερομηνία αυτή τιμάται από τότε ως Εθνική Ημέρα του Βελγίου, ενώ θα έπρεπε να είναι (ακόμη μία) μέρα ντροπής για τον λεγόμενο πολιτισμένο δυτικό κόσμο και μέρα μνήμης για τα 10 εκατομμύρια θύματά του στο Κονγκό, στα τέλη του 19ου αιώνα, που είτε σφαγιάσθηκαν είτε ακρωτηριάστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.
Ο Λεοπόλδος Β΄. Ένα κτήνος που έχει καταγραφεί ως ο πλουσιότερος άντρας της εποχής του. Ευτυχώς όμως, εμπόδισε για πάνω από εκατό χρόνια να γίνει η Ευρώπη «σκουρόχρωμη». Κρίμα που δεν ζει ακόμα, κι έτσι υπάρχει κίνδυνος τα επόμενα εκατό χρόνια η Ευρώπη «μας» να γίνει «σκουρόχρωμη». Κι αν κάτι μπορεί να μας προστατέψει, είναι ακριβώς το γεγονός ότι υπάρχουν με δόξα και τιμή οι ιδέες που κάνουν την πληγή της φρίκης του ρατσισμού να μην κλείνει, αλλά να γεννάει τις ίδιες κτηνωδίες, διατυπωμένες απλώς στο ύφος της εποχής.
Το επιβεβαίωσε με επίσημο τρόπο και ανατριχιαστική παρρησία, υποθέτω χειροκροτούμενη μετά το πέρας της ομιλίας της, η Άννα Διαμαντοπούλου από το βήμα του συνεδρίου όπου μίλησε. Η Άννα Διαμαντοπούλου, η γυναίκα που κάποτε φιλοδόξησε «να γίνει βασιλιάς». Η «προοδευτική» Άννα Διαμαντοπούλου. Πρώην υπουργός Παιδείας επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κοσμογυρισμένη και κοσμοπολίτισσα, κλασική εκπρόσωπος του «πολιτισμένου» κόσμου, η οποία μετά λόγου γνώσεως, φοβούμενη για το μέλλον ενός πολιτισμού που γεννάει Λεοπόλδους, εκφράζει σήμερα τους φόβους της πριν βρει κανένα κακό την ανώτερη λευκή φυλή: «Αυτό που εύχομαι», είπε, «είναι σε εκατό χρόνια να μην γίνει διά της βίας η Ευρώπη σκουρόχρωμη». Ε, ανατριχιάζεις ή δεν ανατριχιάζεις με τέτοιους φόβους; Τους ίδιους φόβους που είχε η Κου Κλουξ Κλαν και γι’ αυτό λιντσάριζε και κρεμούσε από τα δέντρα τους «σκουρόχρωμους». Και γέμιζαν τα δέντρα του αμερικανικού Νότου απ’ αυτά «τα παράξενα φρούτα», όπως σπαρακτικά τραγούδησε η Μπίλι Χόλιντεϊ και δεν θα πάψει ποτέ να ακούγεται η φωνή της.
Βλέπετε, είναι πελώριος ο κόσμος αυτών των ιδεών. Εξίσου πελώριος με τον κύκλο του αίματος που προκαλεί, που κι αυτός δεν λέει να κλείσει. Και σ’ αυτόν τον κύκλο της φρίκης δεν φταίνε ποτέ οι Λεοπόλδοι. Φταίνε πάντοτε οι κατώτεροι. Οι μαύροι, οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι γύφτοι, όλες οι ευαλωτότητες, και τώρα οι Παλαιστίνιοι, που τους πετσοκόβει ένας ασυγκράτητος φονιάς, ο Νετανιάχου. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η Άννα Διαμαντοπούλου για να εντοπίσει τον κίνδυνο που με κομψότατη διατύπωση επισήμανε: «Εδώ λοιπόν είναι αριστερό το να βγαίνεις να υποστηρίζεις τη Χαμάς». Φύλακες, γρηγορείτε. Γι’ αυτό γεμίζουν τα σταυροδρόμια του κόσμου από πλήθη που καταγγέλλουν τη «σφαγή των νηπίων»: γεμίζουν από υποστηρικτές της Χαμάς. Ιδού λοιπόν πόσο απαραίτητοι είναι οι πολιτικοί όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, που θα εμποδίσουν να μην γίνει «διά της βίας η Ευρώπη σκουρόχρωμη». Με συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένο πρόγραμμα. Άλλωστε, στην πρώην υπουργό Παιδείας ανήκει και μία από τις πιο γελοίες δηλώσεις (πριν από χρόνια, στον Flash), που δυστυχώς πέρασε απαρατήρητη: «Ο πολιτικός πρέπει να έχει πρόγραμμα, αλλιώς είναι ποιητής». Κι αναρωτιέσαι τι είδους πρόγραμμα έχεις όταν λες ότι η Αφρική έχει δημογραφική έκρηξη και ότι οι χώρες εκεί δεν έχουν καμιά προοπτική ανάπτυξης γιατί «είναι γεμάτες με νέους ανθρώπους που δεν έχουν τι να κάνουν και δεν έχουν να φάνε». Οπότε; Η απάντηση είναι μια γη που τρέμει από τον όλεθρο και τον θρήνο. Γιατί ο κόσμος των φρικτών ιδεών είναι πάντα εδώ: μια ανοιχτή πληγή απ’ όπου το αίμα της «κατώτερης» ανθρωπότητας τρέχει ποτάμι.
