Το πρωινό της 14ης Οκτωβρίου 2022 βρήκε τους περισσότερους από εμάς «παγωμένους». Ένα μήνυμα στο κινητό με τρεις λέξεις ήταν αρκετό για να βρεθείς σε εκείνη την κατάσταση που προκαλεί η είδηση του χαμού ενός δικού σου ανθρώπου. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν ένας δικός μας άνθρωπος, αλλά όλων μας. «Έφυγε ο Αλέξανδρος» έλεγε το μήνυμα και τα επόμενα λεπτά η μετάδοση του ανυπέρβλητου μηνύματός του με βουρκωμένα μάτια θα ήταν ό,τι δυσκολότερο είχε κληθεί να κάνει ραδιοφωνικά η υπογράφουσα.
Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από εκείνο το πρωινό και όσο και αν ακούγεται κλισέ, το κενό που άφησε πίσω του ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης παραμένει δυσαναπλήρωτο. Κι αυτό διότι η σπάνια προσωπικότητά του, ένα κράμα ευαισθησίας και δυναμισμού, θα είχε μόνο να δώσει σε ένα κοινωνικό σύνολο το οποίο εξακολουθεί να βιώνει τη μία τραγωδία μετά την άλλη και ζει στη δυστοπία.
«Βρόντηξε την πόρτα και έφυγε, αφήνοντας ταυτόχρονα μια τεράστια κραυγή για κοινωνική ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη». Η σύντροφος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, Δώρα Τσαμπάζη, σε συνέντευξή της στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο χρησιμοποίησε τις ιδανικές λέξεις για να περιγράψει το αποτύπωμα του σπάνιου ανθρώπου και αθλητή. Κοινωνική ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη. Ταυτισμένος με αυτές τις αρετές, ο Α. Νικολαΐδης έστελνε τα μηνύματά του απέναντι σε συναθλητές στο τάε κβον ντο ή ως μέλος της Κοινωνίας των Πολιτών ή ως μέλος της πολιτικής ζωής μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Από όποιο μετερίζι κι αν το έκανε, τα μηνύματα ήταν ίδια: ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και αντιφασισμός. Και μάλιστα όχι στη θεωρία, αλλά στο πεδίο. Όπως τότε που μπήκε μπροστά για να προφυλάξει άλλους πολίτες από ακροδεξιούς κατά τα επεισόδια που γίνονταν στη Θεσσαλονίκη με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών.
«Δεν ξέρω πού βαδίζουμε ως κοινωνία. Όταν βρίσκουμε φωνές που έχουν να πουν κάτι, να έχουμε τα αυτιά μας και την καρδιά μας ανοιχτή. Θέλω να πιστεύω ότι έχει επηρεάσει αρκετά τους αθλητές. Δεν τους άφησε όλο αυτό ασυγκίνητους. Αισθανόμαστε ότι έπιασαν τόπο αυτά τα λόγια» θα συμπληρώσει η Δ. Τσαμπάζη.
Βραβείο Νικολαΐδη
Πριν από λίγες εβδομάδες, στο πλαίσιο του πολυαθλητικού event Navarino Challenge, δόθηκε βραβείο που φέρει το όνομα του Έλληνα δις ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο ακριβώς έναν χρόνο μετά τον θάνατό του. Η σύζυγός του παραβρέθηκε μαζί με την κόρη τους και παρέδωσε η ίδια το βραβείο στον αθλητή που θεώρησε πως πρεσβεύει όλες τις αρχές και τις αξίες τις οποίες αντιπροσωπεύει αυτό το βραβείο, όπως έκανε και ο ίδιος ο Νικολαΐδης. Αυτός ο αθλητής ήταν ο δευτεραθλητής Ευρώπης στον κλειστό και κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ στον κλειστό στο επί κοντώ Εμμανουήλ Καραλής. «Αποφασίσαμε να τον τιμήσουμε με τον τρόπο που θα ήθελε και ο ίδιος, κάναμε ένα workshop στο τάε κβον ντο όπου παραβρέθηκαν ο Μιχάλης Μουρούτσος και η Αρετή Αθανασοπούλου, τα παιδιά που αθλήθηκαν εκεί φώναξαν το όνομά του, και το βράδυ δόθηκε για πρώτη φορά το βραβείο που θεσμοθετήθηκε με το όνομά του, και δόθηκε σε έναν ξεχωριστό αθλητή που δείχνει ακριβώς αυτή την ενσυναίσθηση στα κοινωνικά θέματα, έχει μιλήσει ανοιχτά για προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν, έχει δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις, και επειδή εγώ γνωρίζω και προσωπικά ότι ήταν ένα από τα παιδιά που ο Αλέξανδρος εκτιμούσε πάρα πολύ, θεωρώ ότι εκείνο το βράδυ χαμογέλασε από ψηλά όταν είδε ότι κατέληξε αυτό το βραβείο στα χέρια του Μανόλο» είπε η Δ. Τσαμπάζη.
Με το μήνυμα που άφησε «φεύγοντας» ο Α. Νικολαΐδης απέδειξε ότι το αποτύπωμά του είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο ως ο μοναδικός Έλληνας αθλητής του τάε κβον ντο με δύο ολυμπιακά μετάλλια, αλλά και γιατί η στάση ζωής του έδωσε πνοή σε άλλους ανθρώπους. «Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός: να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. [...] Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλοτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου» ήταν τα λόγια του. Και σίγουρα δεν θα ξεχαστεί ποτέ και από κανέναν.
