Περπατώντας στην πόλη, τα βήματά μου με φέρνουν στην οδό Πειραιώς. Καθώς περνώ μπροστά από το Βρεφοκομείο της Αθήνας κοιτάζω προς το βάθος του δρόμου και το παιδικό μου βλέμμα συναντά το σύμπλεγμα των εγκαταστάσεων του Γκαζιού. Ο ήλιος δύει και βάφει πορτοκαλί τον ουρανό πάνω από το Γκάζι . Την εικόνα αυτή, κάπως θολή από τις αναθυμιάσεις της λειτουργίας του «Φωταερίου», την έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου και δεν την ξεχνώ, όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Μια ελληνική ταινία του 1960, «Το μεροκάματο της ευτυχίας», με το επαναλαμβανόμενο πλάνο του ήλιου να δύει πίσω από το Γκάζι, μου αποκάλυψε ότι δεν ήταν μόνο για μένα μια ξεχωριστή εικόνα της Αθήνας.
Το «Φωταέριο Αθηνών» λειτούργησε έως την 1η Οκτωβρίου 1984. Μετά άρχισε η ανάπλαση του χώρου των 30 στρεμμάτων. Οι άλλοτε δεξαμενές, βιομηχανικές εγκαταστάσεις, καπνοδόχοι, φούρνοι, αποθήκες, μέχρι και οι ψηλές καμινάδες, που χρόνια ρύπαιναν τον ουρανό της πόλης, καθαρίστηκαν, επισκευάστηκαν, φωτίστηκαν και μεταβλήθηκαν σε ένα καλόγουστο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου και παράλληλα σε έναν πολυδύναμο χώρο πολιτισμού, την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Μάνο Χατζιδάκι.
Σήμερα η Τεχνόπολη διαθέτει υπαίθριους και κλειστούς εκθεσιακούς χώρους, χώρους συνεδρίων, εκδηλώσεων, παρουσιάσεων, μουσικής, χορού, θεάτρου, φωτογραφίας, ζωγραφικής κ.λπ. Σε μια από τις παλιές δεξαμενές, το μεγάλο καζάνι, στεγάζεται ο 9,84, ο δημοτικός ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας. Εκεί πραγματοποιούνται και οι διάφορες συναθροίσεις του Δήμου Αθηναίων.
Τα καλοκαιρινά βράδια η περιοχή πλημμυρίζει μελωδίες, ρυθμούς και σκληρούς ήχους καμιά φορά, ανάλογα με το κοινό και τους καλλιτέχνες των συναυλιών. Ο ήλιος πάνω από το Γκάζι δύει πια χωρίς τη θολούρα τού εν λειτουργία «Φωταερίου Αθηνών», πιο χρωματιστός και φωτεινός. Είναι ο ίδιος ήλιος, η ίδια εικόνα, η ίδια πόλη. Η ανάμνηση και το παρόν… Η παιδική μας ηλικία, το σήμερα και το μέλλον…
