Κάθε καλοκαίρι, οι περισσότεροι συζητούν για τα αποτελέσματα της τουριστικής κίνησης, τα έσοδα από τον τουρισμό και την επιτυχημένη τουριστική προβολή της χώρας, που αποτελεί ασφαλώς τη βαριά μας βιομηχανία.
Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι ομολογουμένως, επικεντρώνονται στις εργασιακές συνθήκες, στις αμοιβές και σε όλα αυτά που αφορούν το τουριστικό προλεταριάτο, μιας και βιομηχανία δίχως εργάτες δεν μπορεί να υπάρξει.
Φυσικά, υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, που συζητάει μεν, αλλά κυρίως πράττει και σχεδιάζει την ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος με νέες μορφές ανάπτυξης· πρωτοποριακές και καινοτόμες.
Βλέπετε, η χώρα μας μπορεί να φημίζεται για τον νησιωτικό τουρισμό, αλλά αυτός αφορά όλο και λιγότερους λόγω κόστους. Ο στοχευμένος τουρισμός, όπως ο θρησκευτικός, ενισχύει μεν οικονομικά την Αγιάσο, την Τήνο, την Πάτμο, αλλά είναι λίγοι οι ορθόδοξοι σε όλο τον κόσμο και πόσο να αναπτυχθείς;
Φαίνεται, λοιπόν, ότι νέες μορφές τουρισμού, όπως ο περιπετειώδης τουρισμός επιβίωσης, δοκιμάζονται.
Κι επειδή εμείς δεν διαθέτουμε τροπικά δάση, για να δοκιμάσουν την τύχη τους οι τουρίστες με τα θηρία, και ωκεανούς, ώστε να δοκιμαστούν οι τουρίστες με τους καρχαρίες, τον προσφέρουμε στο αστικό περιβάλλον, που είναι και μεγαλύτερες οι συγκινήσεις. Διότι το να χρειαστείς βοήθεια στη ζούγκλα και να μην την έχεις είναι σχεδόν δεδομένο, το να χρειαστείς όμως ασθενοφόρο στην Ελλάδα αυξάνει την αδρεναλίνη, διότι κανείς δεν γνωρίζει την εξέλιξη. Ούτε σε σχέση με τη διαθεσιμότητα ούτε σε σχέση με τον χρόνο απόκρισης.
Επειδή όμως υπάρχουν και διάφοροι φοβικοί τουρίστες, η Αθήνα μας ανακάλυψε και πιο ήπιες μορφές τουρισμού επιβίωσης. Όπως αυτά τα παιχνίδια με τα όπλα και τις σφαίρες με χρώμα που σε πιτσιλάνε, αλλά δεν σε σκοτώνουν… Κάτι αντίστοιχο λοιπόν.
Για παράδειγμα, αν είσαι άνθρωπος με οπτική αναπηρία στην Πανεπιστημίου και καταφέρεις να βρεις την τυφλοδιάβαση και δεν σταματήσεις στο πρώτο καπάκι του Μεγάλου Περιπάτου, θα καταφέρεις να φτάσεις στο δεύτερο καπάκι, που είναι καμουφλαρισμένο με μια διακοπτόμενη τυφλοδιάβαση, ως προειδοποίηση για την επικείμενη δυσκολία. Τώρα, αν είσαι αρκετά θαρραλέος, μπορείς να προχωρήσεις, αλλά ένα ψυγείο περιπτέρου θα ξεπροβάλει στη μέση του πεζοδρομίου. Τότε καλείσαι να κινηθείς χωρίς καθοδήγηση, που είναι και μεγαλύτερη η συγκίνηση, γιατί ναι μεν περνάς από αριστερά, αλλά από δεξιά έχει χαντάκι.
Αλλά ακόμα κι εκεί να πάρεις τη σωστή απόφαση, τότε φτάνεις στο φανάρι της Ιπποκράτους εκτός τυφλοδιάβασης κι εκεί έρχεται η πραγματικά μεγάλη συγκίνηση, που μπαίνει στο παιχνίδι και το ασθενοφόρο για να απογειώσει την αδρεναλίνη.
