Το κατς (Catch wrestling) είναι ένα είδος επαγγελματικής πάλης. Περιλαμβάνει ποικίλα χτυπήματα, λαβές και εναέριες κινήσεις. Δεν έχει καμία σχέση με το ολυμπιακό άθλημα της πάλης. Στόχος του είναι η ψυχαγωγία μέσω των πρωτότυπων κινήσεων, της ηθοποιίας και των ειδικών ικανοτήτων των αθλητών. Το κατς νοείται και ως θεατρική παράσταση, στην οποία ο θεατής παρακολουθεί εξωπραγματικούς αγώνες και θεαματικά στιγμιότυπα. Συχνά συνοδεύεται από τα promo, κάτι σαν εισαγωγικά σκετς, που εξιστορούν μια ιστορία μεταξύ δύο ή περισσότερων εχθρών ώστε ο θεατής να μπει στο κλίμα για να παρακολουθήσει την πάλη μεταξύ τους.
Οι ρίζες του λαϊκού αυτού θεάματος χάνονται πίσω στην αρχαιότητα. Αργότερα διατηρήθηκε και αναπτύχθηκε στον Ελληνισμό της Ανατολής (Πόντος, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη). Από αυτούς το πήραν οι Τούρκοι, που το αγάπησαν και το ανακήρυξαν εθνικό τους σπορ με τους πεχλιβάνηδες. Πολύ αργότερα έγινε γνωστό στις ευρωπαϊκές χώρες. Σε κάθε τόπο πάντως προσαρμόστηκε στον ντόπιο λαϊκό πολιτισμό. Αποτέλεσε την «ποπ κουλτούρα των ρινγκ» ήδη από τον Μεσαίωνα.
Η εξέλιξη συνεχίστηκε στο τσίρκο με τη μορφή περιφερόμενου μπουλουκιού, με σκληρά νούμερα όπως: ο άνθρωπος-ελέφαντας, ο Κουταλιανός που λυγίζει σίδερα και σταματάει τρένα. Αυτό εξελίχθηκε σε υποθετική πρόκληση: Ο γίγαντας Σαμψών, ποιος θα τον νικήσει; Ηθοποιοί του τσίρκου προσφέρονταν να παλέψουν και φυσικά να νικηθούν. Έτσι στήθηκε η σκηνοθετημένη πάλη, που στη συνέχεια αυτονομήθηκε από το τσίρκο.
Μεταπολεμικά το κατς έγινε της μόδας στην Αθήνα. Χρόνια πριν από την τηλεόραση, το Καλλιμάρμαρο μάζευε 40.000 κόσμο για να δει τον Τζίμη Λόντο να παλεύει. Οι εχθροί του κατς αποκαλούσαν τους σκηνοθετημένους αγώνες «σικέ». Οι φίλαθλοι της ολυμπιακής πάλης φώναζαν «αίσχος» και πετούσαν στραγάλια, σαΐτες και φασόλια στο ρινγκ. Όμως το αγαπητό λαϊκό άθλημα κράτησε μέχρι το 1990. Μετά έφυγε η παλιά γενιά με τη λαϊκή νοοτροπία (Σουγκλάκος, Τρομάρας, Πεφάνης, Ασημάκης) και εισέβαλε στο κατς το φανταχτερό και πλούσιο Χόλιγουντ. Στη σημερινή εμπορευματοποιημένη μορφή του έχει απήχηση σε όλο τον κόσμο -και ιδίως στις ΗΠΑ- και ακόλουθους στο YouTube.
Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη περιθωριακά. Όμως τίποτα δεν θυμίζει ούτε τα χειροποίητα ειδικά παπούτσια, που έφτιαχνε ο πατέρας μου στο τσαγκαράδικο για τους λαϊκούς παλαιστές, ούτε το κατάμεστο γήπεδο της Λεωφόρου στους αγώνες κατς των παιδικών μου χρόνων.
