Τώρα με τους σεισμούς και με τις χιλιάδες των νεκρών στην Τουρκία και τη Συρία, η βόλτα ανάμεσα στα χαλάσματα έχει μόνο στόχο την επισήμανση κάποιων πεθαμένων ή ημιθανών ανθρώπων. Κανένας δεν μπορεί να σκέπτεται οτιδήποτε άλλο πέρα από την επιβίωση. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι οι προβληματισμοί για τις πόλεις διέρχονται «ντούκου» και ότι θα τους συναντήσουμε ξανά μετά από κάποιο χρόνο. Πριν από ένα διάστημα, χαιρετίζαμε την επιστροφή των αχινών στον Σαρωνικό ως δείκτη ανάκαμψης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Οι πεζοί είναι επίσης δείκτες του βαθμού υγείας ή ασθένειας ενός αστικού οικοσυστήματος. Η παρουσία ή απουσία τους μιλάει για την κατάσταση στην πόλη.
Οι πεζοί δοκιμάζονται στις συνθήκες χιονιού και ολισθηρότητας, δοκιμάζονται από το κρύο, από τους σεισμούς ή τον φόβο γι’ αυτούς, όμως επίσης δοκιμάζονται από την άθλια συνήθεια πολλών δήμων να (πετσο)κόβουν τα δέντρα και τους θάμνους. Ας είναι καλά ο Συνήγορος του Πολίτη, που γνωμοδότησε εναντίον αυτής της πρακτικής.
Στην Αθήνα δεν είναι μόνο μικρή η κατά κεφαλήν δοσολογία πρασίνου, αλλά και η δοσολογία πεζοδρομίων σε σχέση με τον οδικό χώρο. Το χειρότερο όμως είναι ότι κοντά στη μικρή «ποσότητα» έρχεται και η χαμηλή «ποιότητα». Πεζοδρόμια και πεζόδρομοι συνυπάρχουν με παράνομα παρκαρίσματα, με λεβεντομ@λ@κες μοτοσικλετιστές, με τραπεζοκαθίσματα, με «σπαστικές» καταστάσεις κάθε κατηγορίας. Από αυτές η «σπαστικότερη» όλων είναι η κατάληψη του πεζοδρομίου μέσω φυτεύσεων. Στου Παπάγου, στη Σαρωνίδα, στον Χολαργό οι παρόδιοι ιδιοκτήτες επεκτείνουν τον ιδιωτικό τους κήπο φυτεύοντας το πεζοδρόμιο και υποχρεώνοντας τους πεζούς να πορεύονται «σε φάλαγγα κατ’ άνδρα», σαν σε μονοπάτι. Πριν από καιρό εντυπωσιάστηκα από την ευθυκρισία με την οποία αντιμετώπισε το θέμα των «αυθαίρετων» δέντρων στα πεζοδρόμια μια ομάδα Σερραίων μαθητών. Τα παιδιά είχαν πραγματικά μυαλό - εγώ θα ευχόμουν να είχαν και κανένα αλυσοπρίονο στα χέρια τους...
Στους εραστές των megapolitics η υπόθεση της πεζοκίνησης φαίνεται σαν μια ιδεολογική δευτεράντζα, συζητήσιμη μόνο από πληκτικούς οικολογούντες. Όμως «η πόλις είναι εισόδημα» -έλεγε ο πολεοδόμος Gold- συμπυκνώνοντας το νόημα ενός συλλογικού μισθού-εισοδήματος που εισπράττει ο κάθε πολίτης. Δηλαδή που εισπράττει όταν βιώνει έναν καλαίσθητο και βαδίσιμο χώρο. Ή που δεν εισπράττει όταν ο χώρος είναι κακάσχημος και βανδαλισμένος.
