Tον Σεπτέμβριο είχαμε το κίνημα των γυναικών στο Ιράν. Ήταν ένα θαρραλέο κίνημα, που ξεκίνησε από τον θάνατο μιας νεαρής Κούρδισσας, η οποία παραβίασε τους αυστηρούς ενδυματολογικούς κανόνες του Ισλάμ, και υποστηρίχθηκε από τον ντόπιο πληθυσμό καθώς και από τη διεθνή κοινή γνώμη.
Το φεμινιστικό κίνημα του Ιράν άφησε βαθιά ίχνη -μέχρι στιγμής είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση της αστυνομίας ηθών-, έφερε όμως στο προσκήνιο μια συζήτηση για τη μετατροπή της κάλυψης του προσώπου από τις γυναίκες σε μη υποχρεωτική.
Κι εκεί που πιστεύαμε ότι φτάνουμε σε μια κορύφωση αυτού του κινήματος, έχουμε εξελίξεις «πισωγυρισματικού» τύπου στο Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν εξέδωσαν εντολή με την οποία απαγορεύεται στις γυναίκες να εργάζονται για εθνικές και διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Απειλούν δε τις οργανώσεις αυτές με ανάκληση των αδειών τους σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Η συγκεκριμένη ρύθμιση ακολουθεί την απαγόρευση της φοίτησης των γυναικών στο πανεπιστήμιο καθώς και τη βίαιη καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων από γυναίκες.
Η Ε.Ε. δεν διατρέχει κάποια εξέχουσα φάση, τα απανωτά σκάνδαλα απειλούν τη συνοχή της, μάλιστα δε η στάση της στον ρωσο-ουκρανικό «λάκκο των λεόντων» είναι ένας πρόσθετος πονοκέφαλος. Κι όμως, ο Ζοζέπ Μπορέλ δήλωσε: «Η Ε.Ε. εκφράζει τον αποτροπιασμό της με αυτές τις αποφάσεις, οι οποίες προστίθενται στους προηγούμενους περιορισμούς που εισήγαγαν οι Ταλιμπάν σχετικά με τη δυνατότητα και το δικαίωμα των γυναικών να εργαστούν, να λάβουν εκπαίδευση, και συνιστούν σαφή παραβίαση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Μαζί ισοδυναμούν με τη διαγραφή των γυναικών από τη δημόσια ζωή».
Εν τω μεταξύ, η Αμερική με την εγκατάλειψη του Αφγανιστάν μετά είκοσι χρόνια δίνει ένα επιπλέον έρεισμα στη πολιτική των Ταλιμπάν. Η κόρη του πρώην Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Ντικ Τσένι έγραψε: «Δεν φροντίζεις για την ασφάλεια των ΗΠΑ με το να αφήνεις πίσω σου Αμερικανούς πολίτες στο έδαφος του εχθρού, προδίδοντας τους συμμάχους και κάνοντας ακόμη πιο ισχυρούς τους εχθρούς. Αυτό δεν λέγεται “τερματίζω τον πόλεμο”. Λέγεται “χάνω τον πόλεμο”».
Ο αγώνας για την αυτοδιάθεση των γυναικών έχει οπωσδήποτε πισωγυρίσματα. Σ’ αυτόν τον αγώνα αναμένονται να πρωτοστατήσουν όχι οποιεσδήποτε κυβερνήσεις και λαοί, αλλά εκείνοι που είναι υπεράνω υποψίας για επεμβάσεις και εκμετάλλευση.
