Ενώ η κίνηση των συλλήψεων διακόπηκε για λίγες μέρες -με τις διαρροές που προέρχονταν από την ίδια την αστυνομία ότι επρόκειτο από στιγμή σε στιγμή να ανακοινωθεί σύλληψη αστυνομικού που υπηρετούσε στη ΓΑΔΑ την Τετάρτη να διαψεύδονται-, η συζήτηση μοιάζει να μεταφέρεται τεχνηέντως, αλλά όχι τυχαία, πέρα από το κύκλωμα μαστροπείας και την προστασία που μπορεί να απολάμβανε, στο επίπεδο της κλειδαρότρυπας. Η σύλληψη της μητέρας του 12χρονου κοριτσιού, που μοιάζει να βασίζεται σε περιορισμένο αριθμό στοιχείων, τα οποία μάλιστα δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μητέρα συμμετείχε στην έκδοση της κόρης, δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο ανταποκρίνεται σε πραγματική δικαστική ανάγκη και όχι στην ανάγκη της αλλαγής ατζέντας.
Είναι, για παράδειγμα, προφανές ότι, ακόμα κι αν υπάρχουν ενδείξεις ότι η μητέρα του κοριτσιού έδειχνε ανοχή στο έγκλημα που συντελούνταν με θύμα την κόρη της, δεν ήταν εν προκειμένω ούτε ύποπτη φυγής ούτε ύποπτη ότι θα διαπράξει εκ νέου κάποιο αδίκημα. Η σπουδή λοιπόν να προφυλακιστεί μοιάζει ανεξήγητη, πόσο μάλλον που το θύμα της ιστορίας, το μικρό κορίτσι, έχει κάνει σαφές σε καθεμία από τις τρεις διαδοχικές καταθέσεις του ότι η μητέρα του αγνοούσε απολύτως το τι συνέβαινε. Στην πραγματικότητα, το σοκ που προκάλεσε η προφυλάκιση της μάνας στη 12χρονη κόρη της και τα υπόλοιπα αδέλφια προκαλεί το ερώτημα αν με τη μητέρα του προφυλακισμένη το κορίτσι μπορεί και θέλει να συνεχίσει να δίνει στοιχεία για την υπόθεση. Ή, αντίθετα, αν κάποιος ήθελε να κάνει το παιδί να σωπάσει και να σκέπτεται ως ιδανικότερη λύση τη συσκότιση της υπόθεσης, θα είχε ιδανικότερο τρόπο να το κάνει αυτό από το να συλλάβει και να κρατήσει τη μητέρα του;
Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της δράσης των διωκτικών αρχών και ειδικότερα της αστυνομίας προκύπτουν και από τους χρόνους που χρειάστηκε η ΕΛ.ΑΣ. για να προχωρήσει από τις πρώτες καταγγελίες στις συλλήψεις. Το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στη μία στιγμή και την άλλη είναι σαράντα μέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Μίχος -και προφανώς και όποιος άλλος χρειάστηκε- ήταν ενήμεροι για τις καταγγελίες. Μάλιστα, από την οικογένεια της 12χρονης κοπέλας υπήρχαν οχλήσεις προς την αστυνομία σχετικά με την καθυστέρηση, στις οποίες λάμβαναν την απάντηση ότι οι συλλήψεις καθυστερούσαν προκειμένου να «δεθούν» κι άλλοι ύποπτοι. Όπως απέδειξε ωστόσο η συνέχεια, οι σαράντα μέρες δεν χρησίμευσαν σ’ αυτό: όταν η αστυνομία έδρασε, συνέλαβε μόνο τον Μίχο, έτσι ώστε να αναρωτιέται κανείς αν ο χρόνος που μεσολάβησε χρησίμευσε στο να ισχυροποιηθούν ή να εξαφανιστούν στοιχεία που αφορούν εμπλεκόμενους στην υπόθεση.
Σε κάθε περίπτωση, το περιβάλλον στο οποίο σύχναζε ο Μίχος και από το οποίο αντλούσε τη δύναμή του και τις κοινωνικές του σχέσεις είναι γνωστό. Και όπως τονίζουν αρκετοί, ο προφυλακισμένος με την κατηγορία του βιασμού και της μαστροπείας, περισσότερο κι από νεοδημοκράτης, ήταν άνθρωπος αφοσιωμένος στην Εκκλησία.
